26 yaşında lisans son sınıf öğ

26 yaşında lisans son sınıf öğrencisiyim. Genel olarak melankoliye eğilimli olarak biliniyorum sosyal çevremde. Ama sadece kendi hayatım için öyle düşünüyorum. Arkadaşlarımın fikir danışmak istediğinde geldiği ilk insan ben oluyorum. Kendimi sürekli bir kuyunun dibinden çıkarmaya çalışıyorum. Sürekli bi şeylerle mücadele etmek zorunda hissediyorum. Daha öncesinde böyle zor bir dönemim olmuştu ve psikolojik destek almıştım ama yeterli gelmedi. Çünkü her şeyin farkında olup hiçbir şey yapamamak beni mahvediyor zaten. Uzmanın söylediği şeylerin ben zaten farkındayım. Benim sorulara değil cevaplara ihtiyacım var. Kendim dışında herkese iyi geliyorum ama ben her zaman o karanlık kuyudayım. Güçlü olmak, kendi ayakları üzerinde durabilen biri olmak için, kimseye muhtaç olmadan yaşamak için çabalamaktan çok yoruldum. İstediğim gelecek için yüzüp yüzüp kuyruğuna geldim ama sular çok derin boğulmak üzereyim. Kendi yolumu ararken kayboldum ve ne ileri gidecek enerjim var ne de geri dönecek cesaretim. O kadar yolu boşuna gelmiş olmak istemiyorum. Dev bir melankoli balonunun içinde hapsoldum. Kendime bunu yapmak istemiyorum.