Hayatın anlamsızlığı

Merhaba küçüklükten beri yalnız olduğumu hissediyorum her zaman annem ben çok küçük yaştayken çalışmaya başladı çok hevesli herşeyi yapabilecek hayallere umutlara sahiptim hırslıydım derslerimdede başarılıydım lisede yanlış bir erkek arkadaşım oldu sınıfta kaldım vs derken çalışmaya başladım hem okudum hem çalıştım zamanla okumak üniversiteye gitmek saçma geldi bir erkek arkadaşım daha oldu uzun bir ilişki ilk başlarda kendimi hiç olmadığım kadar değerli sevilmiş gibi hissettim bir süre sonra herşey tersine gitmeye başladı kendimi değersiz dünya onun etrafında dönüyormuş gibi hissettim çok sevdiğim küçüklük arkadaşımla aram bozuldu yani kimi sevsem çok iyi niyetli yaklaşıyorum kendim gibi sanıyorum yanılıyorum insanlar birbirlerini hiç sevmemiş yokmuş gibi davranabiliyorlarmış ve sadece kendilerini düşünüyorlarmış bi ara kendime saygımın olmadığını düşündüm çevremdeki insanlarda ilişkim hakkında kendine saygın yokmu çünkü beni istemedikçe daha çok üstüne gittim sevdiğimden arkadaşımla konuşmaya çalıştım oda sevdiğimden ama anladım ki bu beni yüzsüz biri yapıyormuş ezik psikolojisi var sende demişti biri yada okb yada manik depresif bilmiyorum kendime yakıştıramadığım çok şeyi yaptım mesala madde kullandım kötü bir madde bende özgüven yarattı ilk başta hiçbirşey umrumda olmuyordu ama çok zayıflamaya vede sonunun ölüme gittiğini Kişiyi şizofreni yaptığını duydum anladım bırakmaya çalışıyorum kendimi hiçbirzaman normal bir insanmış gibi hissetmiyorum İnsanlr kendileri çok seviyorlar yada olmadıkları biri gibi hareket edebiliyorlarbiliyorum dünya benim etrafımda dönmüyo kimi sevdiysem arkadaş el dost eninde sonunda değersiz oldum kendime vermediğim bir değer var farındayım yani sizden şunu istiyorum hayata karşı gelecek planım umudum yok en çok Da beni yaşamaya bir nesi olmayan bir insan yapıyı ben hayatı insanları yaşamayı çok çok seven biriydim ama hiç eser yok o kızdan çevremdeki insanlar çok iyi niyetlisin çok temiz kalplisin laflarını duyuyorum öylede olduğumu düşünüyorum Önceleri üniversite hayalim çarşı okumak biryerlerde gelmez gezmek görmek hepsinden hevesim 3 4 yıl önce yok oldu yani ben şuan ne yapacağımı hayatıma nasıl devam edeceğime insanlara nasıl davranacağımı bilmiyorum ama şunu farkettim herkes çok iki yüzlü ve bu beni hayretler içerisine düşürüyor ve böyle insanların gerçekten mutlu olduğunu görüyorum bencil ve sadece kendini kendi çıkarlarını düşünen birimi olmak gerekiyo bu hayatta