Kendimi affedemiyorum. Hayatı

Kendimi affedemiyorum. Hayatımın belli bir zaman diliminde aldığım kararlardan kaynaklı yaşadığım kötü anların izlerini bir türlü silip atamıyorum. Sanki derinlerime derinlemesine işlemiş. Olaylar artık beni üzmüyor ancak yeniden benzer şeyler yaşarım korkusundan önümü göremiyorum. Her hayal potansiyel bir hayal kırıklığıdır mantığı ile ilerliyor çoğu zaman kendimden dahi kaçıyorum. Önümü göremiyorum. İyi bir anı zaten bozulacak kafasıyla yaşıyor her karşılaştığım olayın daha kötü bir hal alacağını düşünüyorum. Aldatılırım, kandırılırım korkusundan her olayın altında başka şeyler arıyor herkesten nem kapıyorum. Kendimi paranoyalar içinde boğulurken dışarıdan izliyorum ama ne gücüm yetiyor kendimi oradan çekip kurtarmaya ne de isteğim. İnsanların iki yüzlülüğünden kendimi kimseye açamıyorum. Açtığım zamanlarda acılarımın bana koz olarak kullanıldığını görmek beni onlardan daha da uzaklaştırıyor. Zamanında kendime verdiğim zararlar yüzünden kendimi affedemiyorken şimdi neden yaşıyorum keşke bitirebilmiş olsaydım diyorum. Ruhum sancıyor. Her defasında yarın uyanmak için sebebin ne diyorum hiçbir cevabımın olmayışı ile yüzleşiyorum. Denedim, inanın çok denedim. Kendimi affetmeyi, sevmeyi önemli olanın ben olduğumu benim değerimi insanların değil benim belirlediğimi. Peki ya o zaman neden bu kadar değersiz hissediyorum?