Merhaba iyi günler.. Ben yılla

Merhaba iyi günler.. Ben yıllardır anksiyete, sosyal fobi, özgüven eksikliği gibi sorunlarla mücadele etmeye çalışıyorum fakat bu konuda iyi olduğum söylenemez. Dışarıda neredeyse hiç kimseyle konuşmuyorum. Çoğu zaman konuşma ihtiyacı bile duymuyorum. Gerektiğinde de kısa kısa cevaplar vererek geçiştiyorum. Aslında ben de insanlarla uzun uzun sohbetler edebilmek istiyorum fakat bazen içimden gelmiyor bazen de istediğim halde yapamıyorum. Bir taraftan saçma cümleler kurar saçma fikirler ortaya atarsam insalar mantıksız biri olduğumu düşünürse gibi kaygılardan dolayı çekiniyorum galiba diğer taraftan da konuşacak pek bir şey gelmiyor o an aklıma. Insanlar nasıl bu kadar çok konuşabiliyor bu kadar konuşacak şeyi nasıl buluyorlar diye de düşündüğüm oluyor bazen. Benim gibi özgüven eksikliği olan veya çekingen olan insanlar bir süre sonra bunu aşabiliyorlar ama ben 22 yaşındayım ve hala bunu aşamadım. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bir kaç kez psikolojik destek almayı denedim fakat onlar da işe yaramadı. Resmen hayatımı konuşmadan geçiriyorum gibi bir şey. Evde ailemle veya çok samimi olduğum insanlarla rahatça konuşabiliyorum gayet ama başkalarının yanında bildiğim her şeyi unutuyor gibiyim. Fikirlerimi dile getiremiyorum karar vermekte aşırı zorlanıyorum. Mesela biri bana iki seçenek sunup bunlardan hangisi daha güzel diye sorsa acaba ona göre hangisi daha güzeldir hangisini seçersem zevksiz olduğumu düşünmez gibi soruları düşünmekten ben gerçekten hangisini daha çok beğendiğime karar veremiyorum ilginç bir şekilde ve en zorlandığım konulardan biri de bu. Insanlar doğal olarak benim bu davranışlarımı çok tuhaf karşılıyorlar. Şuan okulda hiç arkadaşım yok mesela. Çünkü kimseyle diyalog kuramıyorum. Bu durumundan dolayı şuan okulda kimsenin beni ezmeye, aşağılamaya çalıştığı veya dışladığı yok. Hatta tanışmak isteyenler, aralarına almaya çalışanlar oldu ama ben kendi kendimi dışlıyorum resmen kendimi herkesten uzaklaştırıp soyutlaştırıyorum. Aslında farkındayım çok saçma bir durum her şey benim elimde gibi görünüyor ama benim elimde değil. Böyle olmaya alışmışım gibi hissediyorum bazen de aşırı çaba harcamıyorum galiba ama nerden ve nasıl başlamam gerektiğini de tam olarak bilemiyorum. Ama artık gerçekten böyle olmaktan çok yoruldum. Etrafımda ben de senin gibiydim ama artık açıldım tam tersi şimdi çok konuşuyorum sen de bir gün açılırsın merak etme diyenler oldu ama ben buna hiç inanamıyorum sanki hiç düzelemeyecekmişim hep böyle kalacakmışım gibi hissediyorum. Ama şuan size yazdığıma göre içimde hala biraz umut var sanırım. Kendimi sözlü olarak iyi ifade edemediğim için size yazılı olarak danışmak istedim. Nasıl yardımcı olabilirsiniz hiç bilmiyorum ama bundan kurtulmanın bir yolu olmalı böyle daha fazla devam etmek istemiyorum. Hayattan, yaşamaktan zevk alamıyorum. Bomboş yasıyormuşum gibi hissediyorum. Sanki bu yaşıma kadar geçirdiğim yılar boşa gitmiş gibi geliyor. Çünkü hiç kendim gibi olamadım hayattan keyif alamadım geriye dönüp baktığımda gördüğüm şey ömrümden eksilen bomboş 22 sene. Bu kadar uzun uzun yazıp vaktinizi aldığım için kusura bakmayın lütfen. Umarım fazla saçmalayıp canınızı sıkmamışımdır. Tekrar iyi günler diliyorum :)