Tanımlanmamış

Merhaba İlkay hanım Bu durumu nasıl adlandırabilirim inanın bilmiyorum kelimeleri seçerken bile zorluk çekiyorum öncelikle ben 23 yaşında yeni üniversiteden mezun olmuş bir kadınım geriye dönüp baktığımda aslında yıllardır bu durumun devam ettiğini ama son 2-3 senedir iyice fark ettiğim bi durum var buna ne denir bilemiyorum mesela şuan bunu yazarken bile acaba anlatabilecekmiyim telaşı içerisindeyim neyse çok uzatmadan başlayayım kısaca, ben aslında bi çok arkadaşı olan sosyal bir insanım ama içimdekileri anlatamıyorum anlatırsam beni anlamayacaklarını biliyorum hepsi geçer gider takma kafana diyecek insanlar eminim bu konuda. Ben bazen çok mutluyum bu mutluluk bazen günlerce sürüyor bazen saatlerce o kadar mutlu oluyorum ki saatlerce dans etmek şarkı söylemek özgüvenli önemli birisiymiş gibi sanki her şeyi çözecek güçteymişim gibi hissediyorum yani nasıl bir enerji olduğunu tarif edemem ama sonra bişey oluyor mesela bu mutlu günlerden sonra bir anda çöküyorum bir anda yaptığım yaşadığım şeyler geliyor aklıma o şöyle olmasaydı bu böyle olmasaydı o veya şu bana böyle yapmasaydı diye suçlamak veya suçluluk duymak çalışmama rağmen bütün gün uyusam yataktan hiç çıkmasam günlerce bazen aylarca sürecekmiş gibi geliyor öyle bir yorgunluk öyle bir bitkinlik ki anlatamam hani dedim ya çok önemli biriymiş gibi hissi bir anda değersizlik sevgisizlik hissine dönüşüyor bazen geliyor ölümü düşünüyorum ölsem neler olur bu beni çok korkutuyor ama düşünmedende edemiyorum o mutlu halimden eser kalmıyor iki durumda beni aslında çok yoruyor ortasını bir türlü bulamıyorum ruhum ikiye bölünmüş sanki kavga ediyorlar ben bugün mutluyum ertesi gün kötü olana sıra geçmiş gibi. İç sesim o kadar çok konuşuyor ki sanki binlerce insanla tartışıyor dalıp dalıp gidiyorum hayattan kopuyorum iş sırasında bile bu durumla savaşamıyorum sürekli düşünüyorum ama aslında sürekli düşünmemek içinde savaş veriyorum yani bu durum nedir bilmiyorum aslında ekleyebileceğimde çok şey var ama sizide rahatsız etmek istemiyorum. İlkay hanım bu mutluluğuda en sonuna kadar yaşıyorum aynı şekilde mutsuzluğun çaresizliğinde dibini görüyorum istemeden aniden kararlar vermek bile beni çok yoruyor. Acaba sadece ben mi böyleyim yoksa diğer her insanda böyle mi bilemiyorum