Yaşanmışlıklar

Annemle babam çok küçük yaşta ayrıldılar. Hiç sevgi ilgi görmedim hatta aksine hep bir şiddet hep bir hakaret. Her gün gözümü açar açmaz edilen beddular. Babam hala o kadar ilgisiz ki ilgisini sadece başka kadınlara yoruyor. Hatta karısı beni sevmiyor diye beni evden kovdu gecenin 12sinde. Ki babama öyle çok giden bir insanda değildim yazın gider 1 2 hafta kalırdım ona bile dayanamazdı. Ben bazen babamı içimde öldürüyorum soranlara bile öldü diyorum. Annemle kalıyorum ama bu beddualar insanın içini karartıyor. Ya intihar edeyim ya da bu evden bir an önce gideyim diye düşünüyor insan. Anneme yardım ediyorum onda bile bir şey bulup beddua ediyor. Ne yapsam yaranamıyorum. Gerçekten insanın ailesi çok şey belirliyor insanın karakterinde. Ben bu yüzden çok sinirli bir insanım yatıştırabiliyorum tabi. Ama yoruldum bu kadar negatif içinde büyümekten yoruldum. Çocukluğumu yaşayamadım diyemem ama çok dayak yedim. Ayağımda oklava kırmalar mı yeni çıkan göğüslerimi sıkmalar mı.. Neler neler insan yine de annem haketmişimdir diyor ama küçüksün ne yapabilirsin ki işte. Annem öyle bir karakter ki sevgi göstermediği gibi sevgi görmekte istemiyor Bir kere öpsem bile vuruyor. kim bilir o neler yaşadı onu da anlamak istiyorum ama gerçekten çok zor. İnsan kendinde değersizlik duygusunu ve sinirini nasıl yener?