Bipolar

Merhaba , iyi günler . Ben Esra . 18 yaşındayım. Şimdiye kadar çok zor şeyler yaşadım . Kısaca şöyle söyleyebilirim sanırım : Lösemi , aile içi fiziksel ve duygusal şiddet , okb ve anksiyete bozukluğu olduğundan şüphelendiğim bir takım psikolojik rahatsızlıklar - psikoloğa gitmeme ailem izin vermemişti . O dönem çocuktum . Neyim olduğunu bilmiyordum . Ama şimdi detaylı araştırmalarıma bağlı olarak tahmin edebiliyorum . - cinsel istismar , uyku bozuklukları , maddi zorluklar (...) ve şimdiyse bipolar olduğumdan şüpheleniyorum . Öyle ilgi isteme yahut mızmızlanma felan değil bu . Bu soruyu son 2 aydır kendime ciddi olarak soruyorum çünkü bipolar tedavisi görmekte olan eski bir arkadaşım telefonda ona yaşadıgım ve rahatsız olduğum şeylerden uzun uzadıya bahsettiğimde benim de kendisi gibi çok yüksek olasılıkla bipolar olabileceğimi ve geciktirmeden psikoloğa görünmem gerektigini söyledi . Ki ben daha önceden , 2 yıl öncesinde de bundan şüpheleniyordum . Bu rahatsızlığa dair çok az bilgim varken acaba , diyordum ama şimdi ya gerçekten diyorum çünkü hissedebiliyorum sanırım . Ama tam olarak emin değilim . İşte konuyu bağlayacağım yer tam olarak burası .. Ben hicbir şeyden emin değilim . Ağlarken bile acaba ya aslında mutluysam diye düşünüyorum . Bir tanıdığım vefat ediyor mesela ağlıyorum ben de herkes gibi . Ama içimden bir ses ya aslında rol yapıyorsan diyor . Bir şeye gülüyorum ama aslında gerçekten mutlu olduğumdan mı gülüyorum emin değilim . Bir arkadaşım başarısız oluyor ve onu teselli ediyorum ama onun için gerçekten üzülüyor muyum emin değilim . İçten içe seviniyorsam ? Bilmiyorum . Belki de kötü biriyimdir . Durup dururken sinirlenmelerim de ondandır ? İnsanın benim kadar çabuk ve saçma bir sebep yüzünden çok öfkelenmesi , kalp kırması normal midir ? Ve sonra saçma sapan şeyler yüzünden gizlice ağlamaya başlaması ... Bazen kendimi ölümü düşünürken , ölmek isterken buluyorum . Ama bazense hiç ölmek istemiyorum . Bazen dünyanın en zeki insanıyım ve hatta nobel bile alabilirim günün birinde ama bazense aptalın önde gideniyim ... Kendimi çok sık suçluyorum geçmişim yüzünden . Nefret ediyorum çoğu zaman kendimden . Aynaya bakasım gelmiyor . Ama bazen ... Bazense kainat güzeliymişim gibi hissediyorum . Yürüyüşüm bile değişiyor . Zaman zaman cinselliğe karşı durdurulamaz bir istek duyuyorum ve kendimi kişiliğimle ve değerlerimle hiç uyuşmayan müstehcen şeylere bakarken buluyorum . Sonra çok pişman olup kendimden nefret ediyorum . Ama sonra bunu tekrar yaparken buluyorum kendimi . 2-3 haftada bir tekarlıyor bu . Özellikle de depresif olduğum zamanlarda. beni istemsizce ele geçiriyor . Bir süre sonraysa tamamen gidiyor bu düşkünlük ve neden böyle bir şey yaptığıma anlam veremiyorum . Bazen çok ve kontrolsüz para harcıyorum . Hatırlıyorum bir gün yolda rastladığım bir dilenciye 32 TL'Lik market alışverişi yapmıştım . O gün çok enerjiktim . Çok mutluydum . Ama mutlu olmam için aslında pek de bir sebep yoktu ... Bazen ise hiç para harcayasım gelmiyor . İnsan içine bile çıkmak istemiyorum . Bazen insanlarla sürekli iç içe olmak , onlarla sohbet edip onları espirlerimle eğlendirmek istiyorum . Birden kontrolüm dışında çok hızlı konuşmaya başlıyorum ve sürekli gülüyorum . Fakat bazense kendimi tüm insanlardan soyutlama isteği kaplıyor bedenimi . Ve dünyaya hiç gelmemiş olmak nasıl olurdu diye düşünüyorum . Keşke çocukken kanser olduğumda ölseydim diyorum . Mükemmelliyetçi bir insanımdır . Hata yapmayı kaldıramıyorum . Çok sevdiğim bir derste soruyu yanlış cevapladığım için tırnaklarımı izleri geçene kadar avuç içime gömmüşlüğüm var . Sözüm kesildiğinde çok sinirleniyorum . Birisi rahatsız olduğum bir hareketi yaptığında neredeyse öfke krizine giriyor , bağırıp çağırıyor bazense şiddete eğilimli oluyorum . Kimi zaman insanları durduk yere tersliyorum . İstemeden de olsa kalplerini kırıyorum . Çok sevilen bir insan olduğum söylenemez ... Geçen gün anneme seslendim ve uzaktan cevap verdiğini duydum . Sesin geldiği yöne doğru gittim ama orada yoktu . Sonra kendi kendime bir soru sordum ve annemden yine bir cevap geldi ama kendisi ortalıkta yoktu . Sonradan fark ettim ki annem evde bile değilmiş . Dış kapının önündeymiş ve bana hiç seslenmemiş bile ... Geçen gün sinemadayken filmin bir sahnesinde oyuncunun gözünün bembeyaz olduğunu gördüm bir-iki saniyeliğine . Ama benden başka kimse fark etmemiş , görmemiş .Ve biliyor musunuz , kendime sus demekten yoruldum . Öyle sebepsizce sesli bir şekilde sus diyorum kendime sık sık . Geçmişe dair bir takım üzücü ve utanç verici anlar geliyor aklıma ve ben suus suus diye sesli bir şekilde tekrarlıyorum kendi kendime . Sanki düşüncelerimi susturabilecekmişim gibi ... Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda ? Yazdıklarım ne düşündürüyor size ? Ne yapmalıyım ?