Bipolar olabilir miyim ?

Merhaba , iyi günler . Ben Esra . 18 yaşındayım. Şimdiye kadar çok zor şeyler yaşadım . Kısaca şöyle söyleyebilirim sanırım : Lösemi , aile içi fiziksel ve duygusal şiddet , okb ve anksiyete bozukluğu olduğundan şüphelendiğim bir takım psikolojik rahatsızlıklar - psikoloğa gitmeme ailem izin vermemişti . O dönem çocuktum . Neyim olduğunu bilmiyordum . Ama şimdi detaylı araştırmalarıma bağlı olarak tahmin edebiliyorum . - cinsel istismar , uyku bozuklukları , maddi zorluklar (...) ve şimdiyse bipolar olduğumdan şüpheleniyorum . Bu soruyu son 2 aydır kendime ciddi olarak soruyorum çünkü bipolar tedavisi görmekte olan eski bir arkadaşım telefonda ona yaşadıgım ve rahatsız olduğum şeylerden uzun uzadıya bahsettiğimde benim de kendisi gibi çok yüksek olasılıkla bipolar olabileceğimi ve geciktirmeden psikoloğa görünmem gerektigini söyledi . Ki ben daha önceden , 2 yıl öncesinde de bundan şüpheleniyordum . Bu rahatsızlığa dair çok az bilgim varken acaba , diyordum ama şimdi ya gerçekten diyorum çünkü hissedebiliyorum sanırım . Ama tam olarak emin değilim . İşte konuyu bağlayacağım yer tam olarak burası .. Ben hicbir şeyden emin değilim . Ağlarken bile acaba ya aslında mutluysam diye düşünüyorum . Bir tanıdığım vefat ediyor mesela ağlıyorum ben de herkes gibi . Ama içimden bir ses ya aslında rol yapıyorsan diyor . Bir şeye gülüyorum ama aslında gerçekten mutlu olduğumdan mı gülüyorum emin değilim . Bir arkadaşım başarısız oluyor ve onu teselli ediyorum ama onun için gerçekten üzülüyor muyum emin değilim . İçten içe seviniyorsam ? Bilmiyorum . En yakın arkadaşımı bazen kendimden çok seviyorum ama bazense nedensizce ona karşı öfkeleniyorum ve arkadaşlığımızı bitirmek istiyorum . Artık sevmiyor gibi hissediyorum . Belki de kötü biriyimdir . Durup dururken sinirlenmelerim de ondandır ? İnsanın benim kadar çabuk ve saçma bir sebep yüzünden çok öfkelenmesi , kalp kırması normal midir ? Ve sonra saçma sapan şeyler yüzünden gizlice ağlamaya başlaması ... Bazen kendimi ölümü düşünürken , ölmek isterken buluyorum . Ama bazense hiç ölmek istemiyorum . Bazen dünyanın en zeki insanıyım ve hatta nobel bile alabilirim günün birinde ama bazense aptalın önde gideniyim ... Kendimi çok sık suçluyorum geçmişim yüzünden . Nefret ediyorum çoğu zaman kendimden . Aynaya bakasım gelmiyor . Ama bazen ... Bazense kainat güzeliymişim gibi hissediyorum . Yürüyüşüm bile değişiyor . Zaman zaman cinselliğe karşı ,durdurulamaz bir istek duyuyorum ve kendimi kişiliğimle ve değerlerimle hiç uyuşmayan bir takım şeylerin içinde buluyorum . Normalde asla yapmayacağım şeyleri yapabiliyorum . Her defasında pişman olup kendimden utansam da 2-3 haftada bir tekarlıyor bu . Özellikle de depresif olduğum zamanlarda. beni istemsizce ele geçiriyor . Bazen çok ve kontrolsüz para harcıyorum . Hatırlıyorum bir gün yolda rastladığım tanımadığım birkaç kişi için sırf benden kendileri için bir şey almamı istediler diye onları markete götürüp azımsanamayacak tutarda market alışverişi yapmıştım . Açaçlarının farklı olabileceğini hiç düşünmemiştim bile . O gün çok enerjiktim . Çok mutluydum . Ama mutlu olmam için aslında pek de bir sebep yoktu ... Bazen İnsan içine bile çıkmak istemiyorum . Bazen insanlarla sürekli iç içe olmak , onlarla sohbet edip onları espirlerimle eğlendirmek istiyorum . Birden kontrolüm dışında çok hızlı konuşmaya başlıyorum ve sürekli gülüyorum . Fakat bazense kendimi tüm insanlardan soyutlama isteği kaplıyor bedenimi . Ve dünyaya hiç gelmemiş olmak nasıl olurdu diye düşünüyorum . Keşke çocukken kanser olduğumda ölseydim diyorum . Mükemmelliyetçi bir insanımdır . Hata yapmayı kaldıramıyorum . Çok sevdiğim bir derste soruyu yanlış cevapladığım için tırnaklarımı izleri geçene kadar avuç içime gömmüşlüğüm var . Sözüm kesildiğinde çok sinirleniyorum . Birisi rahatsız olduğum bir hareketi yaptığında ya da rahatsız olduğum bir ses çıkardığında neredeyse öfke krizine giriyor , bağırıp çağırıyor bazense şiddete eğilimli oluyorum . Kimi zaman insanları durduk yere tersliyorum . İstemeden de olsa kalplerini kırıyorum . Çok sevilen bir insan olduğum söylenemez ... .Ve biliyor musunuz , kendime sus demekten yoruldum . Öyle sebepsizce sesli bir şekilde sus diyorum kendime sık sık . Geçmişe dair bir takım üzücü ve utanç verici anlar geliyor aklıma ve ben suus suus diye sesli bir şekilde tekrarlıyorum kendi kendime . Sanki düşüncelerimi susturabilecekmişim gibi ... Bazen farkında olmadan hayatımı tehlikeye atabilecek şekilde davranabiliyorum . Geçen gün kardeşim kolumdan tutup çekmese otobüsün altında kalacaktım mesela . Otobüsün geldiğini gördüm ama umursamadım . Onun durmasını bekleyip kendi kendime inatlaştım . Aniden öne atılıp karşıya geçmeye çalıştım . Ve sonra şoför ile tartıştım . Normalde yabancılarla konuşurken çekinirim ama o gün neredeyse büyük bir kavga çıkaracaktım . Ev içinde de durum böyle . Küçük olaylardan tartışma çıkarıyorum sık sık . Kardeşlerime bazen çok iyi bazense çok kötü davranıyorum farkında olmadan . Babam benim enerji dolu , pozitif , neşeli ve konuşkan olduğumu dolayısıyla bir rahatsızığımın olamayacağını düşünüyor . Oysa diğer yanımı hiç görmüyorlar . Kaç göre ölmek istedim kaç kere kapüşonumu kafama geçirip bana ölümü hatırlatan şarkılar dinleyerek ağladım haberi yok . Geçmişimden de haberi yok . Anlatamam , anlatmam ona bunları . Ama ben artık bu kapandan çıkmak istiyorum . Dün konuştum babamla ve psikoloğa gitmek istediğimi söyledim . İzin verdi . Fakat randevu almadım çünkü bir şeyimin olmadığını belki de numara yapıp kendimi kandırıyor olduğumu düşündüm . Şimdiyse yeniden , yardıma ihtiyacım olduğunu düşünüyorum . Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda ? Yazdıklarım ne düşündürüyor size ? Ne yapmalıyım ? Sizce gerçekten bipolar bozukluğa sahip olma ihtimalim var mı ? Ve eğer öyleyse ve ben tedaviyi geciktirirsem ne olur ?