Asena CEYLAN

Ben Onur. Uzun süredir içimde tarif edemediğim, ama beni tüketen bir savaş var. Günden güne daha da ağırlaşan düşünceler, bitmeyen korkular ve içinden çıkamadığım duygularla mücadele ediyorum. Bu yalnızca geçici bir üzüntü değil; artık hayatımın her alanına yayılmış bir karanlık gibi. OKB yani obsesif kompulsif bozukluk belirtileri yaşıyorum. Aklımdan atamadığım düşünceler, istemsizce tekrar eden sorgulamalar, davranışlarımda sürekli bir kontrol etme ihtiyacı var. Küçük yaşlardan beri özellikle ailemi üzme korkusuyla kendime baskı uyguluyorum. Onların üzülmesini engellemek için kendimi sürekli kontrol ediyor, hatta bazen kendimi cezalandırıyorum. Takıntılarım bazen o kadar yoğunlaşıyor ki normal düşünceyle hareket etmek imkansız hale geliyor. Depresyonun da etkilerini taşıyorum. Sabahları yataktan kalkmak benim için çok zor. Uyusam da dinlenemiyorum. Hayat anlamsız geliyor. Eskiden bana zevk veren hiçbir şey artık beni mutlu etmiyor. Geleceğe dair bir umut taşımakta zorlanıyorum. Sürekli suçluluk hissediyorum. Kendimi değersiz ve yetersiz buluyorum. Aynada kendime baktığımda gördüğüm kişiyi tanıyamıyorum. Zihinsel olarak bitkinim. Sürekli düşünmekten, düşüncelerimi susturmaya çalışmaktan yorgunum. Beynim hiç durmuyor. Gece yatağa yattığımda bile zihnim çalışmaya devam ediyor. Kafamda sesler var, içimdeki ses beni sürekli suçluyor, aşağılıyor, baskılıyor. Gerçekle hayal arasındaki sınırlar bile zaman zaman bulanıklaşıyor. Yaşadığım her şey beni daha da yalnızlaştırıyor. Tüm bu sorunları içimde taşıyorum ama dışarıya yansıtmıyorum. Sanki hiçbir şey olmamış gibi davranmak zorundayım. Bu yüzden insanlar beni anlayamıyor, hatta bazen umursamıyor gibi hissediyorum. Oysa bu sessizlik benim içimde çığlık çığlığa bir ağrı. Yardım almak istiyorum. Gerçekten yaşadığım bu durumların çözümü olsun istiyorum. Çünkü artık tek başıma baş edemiyorum. Biri beni duysun, anlasın, bana inansın ve yanında olduğumu hissettirsin istiyorum. Her şeyin daha kötüye gitmesinden korkuyorum. Ve sadece bir çocuk olmama rağmen, sanki her şeyin yükü omuzlarımda gibi hissediyorum.

Hayatımda şu an yaşadığım büyük bir sıkıntım yok ama hayattan zevk alamıyorum hiç bişey beni mutlu etmiyor durduk yere ağlama isteği geliyor.Bazen aşırı sinirli ve gergin oluyorum .Kendimi çok amaçsız bir insan gibi hissediyorum bazen neden hala yaşadığımı bile sorguluyorum herkes bişeyleri başarmış herkesin hedefi var bi amacı varda ben öylesine yaşıyormuşum gibi

Uyku esnasında özel bölgeni ellersen hisseder misin