Aslıhan ALKAN

Merhaba,öncelikle şunu söylemek istiyorum.Dert olarak gördüğüm durumların çok değerli olduğunu düşünmüyorum ve dünyadaki en önemli dertte benim değil farkındayım.Fakat dışarıdan bakıldığı zaman önemsiz veya geçici görünen durumlar beni çoğu zaman mutsuz ve çaresiz hissettiriyor.Mutsuzluk doğal bir durum benim için fakat bunun uzun sürmesi ve çaresizlik hissiyle birlikte süregelmesiyle başa çıkamıyorum.Bu hislerimi burada paylaşmamın nedeni de benim sorunlarımı dinleyecek ve bana destek olacak birini bulamamın eksikliğ*****çmişten gelen travmatik durumları bir kenara bırakıp gidemiyorum.Ben bir yere bırakmaya cesaret edip bıraksam o beni buluyor.Çevremdeki kişiler veya olaylar bana hatırlatıyor.Ebeveynimi kaybettiğim için ve sürekli şehir değişimi yaşadığım için kendimi güvende hissetmiyorum.Bu hissi giderebilmek adına ailemden geriye kalanlarla ve arkadaşlarımla bağ kurmaya çalıştım.Fakat onların bende olan bu hissi büyütmekten ve enerjimin boşa gitmesini hissetmekten başka bir şey olmadı.Bu durum beni çok yalnız hissetmeme neden oldu.Yeterince öz saygımın geliştiğini düşünmüyorum.Bu yüzden insanların bana olan davranışlarına karşı da çok hassasım ve kendi değerimi de onların davranışlarına göre belirlediğimi düşünüyorum.Daha sağlıklı bir ruh haline sahip olabilmek uzun bir zaman istiyor ama en azından daha iyi hissedebilmek adına rutinler oluşturdum.Çalışma ve sosyal hayat dengeye koymaya çalıştı***** bir şeyler için adım attığım için kendimi daha iyi hissettim ve daha iyi hissettiğim için devam ettim fakat annem bunu her defasında nasıl bunu başarıyor bilmiyorum.Bir şekilde tekrardan değersiz , yalnız ve yetersiz hissediyorum.Bazen istediklerini hemen yerine getirmediğim zaman şiddete bile başvuruyor.Bana bir tokat atması veya kolumu sıkması çok normal karşılıyor veya karşılanıyor.Birinin şiddet gördüğüne inandırılması için sürekli tekrarlanması,vücut bütünlüğünün bozulması veya ölmek gerekiyor maalesef böyle bir algı var çevremde.Annem bana fiziksel ve psikolojik şiddet uygulasada beni bu yaşa kadar getirdiği için (19 yaşındayım) ona karşı öfkelenemiyorum.Aksine her yediğim , içtiğim ve onun evinde ve eşyalarıyla hayatımı devam ettirdiğim için zaman zaman kendimi suçlu ve nankör bir evlat olarak hissediyorum.Öncesinde heyecanlanarak hayalini kurduğum şeylerin artık gerçekleştirsem bile mutlu olmayacağımı düşünüyorum.Aslında hiçbir şey için mücadele etmek istemiyorum.Eskiden çok azimli bir çocuktum.Somut başarılarım vardı.Şu an o azimli çocuğun yerini tembel bir insan aldı.Bazen yok olsam ne olur diye düşünüyorum.Kimsenin hayatında yaprak oynamaz.Çünkü varken sevildiğimi hissettiren bir davranış veya söz yok.Bazı insanların sevgi dili farklıdır.Ama nereden baksam göremiyorum.Gençliğinin hayatının çocukları ve eşi yüzünden mahvolduğunu düşünen bir anne ve annesinden nefret eden kardeşiyle bağ kuramayan bir kardeşle hayata devam etmek çok zor.Tekrar başlayıp düşmekten yoruldum ve artık denemek istemiyorum çünkü her defasında sonuç aynı.