Ayda DALİ

25 yaşındayım adım Gizem. 10 ay önce annem vefat etti. Dünyam yıkıldı. Annem kardeşim ve ben yaşıyorduk. Çok büyük boşluktaydım. Halüsinasyonlar sesler duymaya başladım sanrılarım vardı. 4 ay boyunca gece gündüz ağladım annemin yokluğunu halen kabullenemiyorum. Çalışmıyorum okumuyorum evden dışarı çıkmak istemiyorum. Gece ve gündüz asla uyuyamıyodum ilaç tedavisine başladım. Prozac Paroksetin Zolpidem Risperdal İnvega İmovane Citol gibi ilaçlar kullandım. Şuan kullanmiyorum. Asıl sorunum annemin vefatından bir kaç ay önce Instagramdan biriyle tanıştım. Başka şehirde yaşıyor. Birbirimizle yüzyüze görüşemedik ve görüntülü konuşmadık. Sesli konuştuğumuz ve fotoğraflarımızı gördüğümüz bi ilişki içindeyiz. Annem hastanedeyken yanıma geldi ama ben yanına gidemedim. Vefatından sonra da ben çok perişan halde olduğum için görüntülü konuşalım seni bi göreyim diyemedi. O zorlu dönemden onun sayesinde kendime gelebildim. Çok büyük sevgi ve manevi destek gördüm. Şimdi görüntülü konuşmak yada yanıma gelmek istiyor ama ben onun beni bırakmasından çok korkuyorum. Ya beni begenmezse ya da biseyler ters giderse annemin beni bıraktığı gibi o da beni bırakırsa diye aklım çıkıyor. Hep erteleyip duruyorum. Son 2 ay verdi bana eğer onunla görüntülü konuşmazsam bitirecek. Ben hazirana kadar zaman istiyorum cesaretimin gelmesi için hep zaman istediğim için onu da kabul etmiyor. Eğer beni bırakırsa eminim ki girdiğim depresyondan bu sefer çıkamam. Çünkü zaten kimsemiz yok onu ailem gibi gördüm ona yaslandım. İkimizde birbirimizle evlilik düşünüyoruz. Ama işte benim terk edilme korkularım yüzünden onunla bi türlü görüşemiyorum. Tekrar bi kayıp yaşamaktan çok korkuyorum. Beni bırakırsa hayatım tekrardan tepetaklak olur bundan eminim. Artık ölmekten başka hiç bir beklentim olmaz.Ama görüşemiyorum da. Neden böyle davranıyorum kullandığım ilaçların yan etkisi midir yoksa başka bi bağımlılık hastalığım mı çıktı ortaya. Şimdi böyle yazınca ergenmiş gibi oluyorum farkındayım. Ama öyle değil. Neden bu kadar korkuyorum hocam Psikoloji de bunun bir adı varmıdır. Şuan ben mantıklı düşünüp cevap veremiyorum. Kendimi göstermede yaşadığım çekingenlik çok aykırı birşey mi yoksa yaşadığım bu kayıp sonucunda normal sayılabilir mi