Aylin TÜRKER

Merhaba ben 18 yaşındayım benim içimde herkese her şeye karşı bir öfke var ailemle aram iyi değil ama iyi olsa bile(kendimce) bir anda onlara karşı kinleniyorum ve herkese kötü davranıyorum aklıma geçmişte yaşadığım şeyler geliyor çok mutlu bir çocukluk geçirdim ama ergenliğe geçiş dönemim gerçekten berbattı babam ile aram ben çok küçükken çok iyiydi ama ergenliğe geçiş döneminde bana çok kötü davrandi o zamanlarda ölmesini istiyordum hakaretler şiddet vardı ama daha sonra düzeldi bu da 1 yıl sürdü beim ona güvenim oluşmuştu ki yine eskisi gibi mahvetti her şeyi ama ikisi de benim hiçbir şeyimi eksik etmez iyiler. Babam küçük kız kardeşime çok düşkündür onun için sadece o var bunu herkes söylüyor eskiden alınırdim ama alıştım. Annem ise gerçekten benim için kardeşlerim için her şeyini feda ediyor bize çok güzel bakıyor onu da anlıyorum gerçekten çok zor çocuklarız bize tahammül etmesi bir mucize bu yüzden hayat enerjisi falan gitmiş durumda benim annemle olan derdim gerçekten beni hiç sevmiyor ya hani tamam içgüdüsel olarak kızıyım ve sevmek zorunda bana bakmakla yükümlü hissediyor ve en güzeliyle yapıyor ama karakterimi zerre sevmiyor hep başkalarının kızlarını Sever, överdi bir yere gittiğimizde herkes kızını överken benim annem beni gömerdi sanırım bu yüzden şuan herkes benim hayatımda bir söz hakkı sahibi beni o kadar ortalığa atti ki artık yoruldum yani annem beni hiç görmez mesela kız kardeşimi hiç sevmiyorum bunu da söylerim annem der ki başkalarının kızlarına iyi davranıyorsun kendi kardeşine niye böylesin? Bende sende benim gibisin anne derim ama annem asla kabul etmez ve hemen ben zaten kötü bir anneyim diye başlar. Yani anlatabilmisimdir umarım babamla zaten iletismim yok bana rakip olarak bakıyor erkek kardeşimle iyi gecindigimiz zaman rahatsız oluyor ve bunu dile getiriyor bir baba niye bundan rahatsızlık duyar ki? Bakın kız kardeşim ergenliğe geçiş döneminde babam ona o kadar bebek gibi davranıyor ki bir kere elini kaldirmiyor ben onun yaşındayken her ortamda gururumu kırıcı bir şekilde dayak yedim üvey olmadığıma eminim. Bendeki problem sevgisizlik yetersizlik hissi özellikle yetersizlik hissi beni mahvediyor hiçbir şeye kimseye yetemiyorum oysa ben küçüklüğümden beri girdiğim her ortamda 1.olurum ailem beni sevsin diye.. ama bu bile onlara yetmiyor şimdi annem benimle normalken bile yüzüme gülmüyor yemin ederim şaka gibi gelebilir annem bana sarılınca korkuyorum bir şey mi yaptım diye veya bana gülünce acaba bir acigimi mi yakaladı diyorum babam zaten psikolojimi bozuyor bir geliyor aşkım bir tanem kızım diyerek bir geliyor lanet olsun sana öl geber yani babam özellikle erkek kardeşimle beni hiç sevmiyor ve biliyor musunuz buna rağmen bu sevgisizliğe rağmen hiç dışarıda sevgi aramadimebu olayları içimde yaşayarak atlattım çünkü annem ve babam narsist direkt ben dünyanın en kötü annesiyim diye başlıyor ve gerçekten bizimle daha çok yoruluyor birde kendi derdimi ekleyemem ne yapmam lazım teşekkür ederim

merhabalar son zamanlar gerçekten hiç bir şey düşünemiyorum ve hiç bir şey hiss etmiyorum (daha çok ilişki anlamında) erkek arkadaşıma karşı ne hiss etdiğimide bilmiyorum. seviyorum desem yalan gibi geliyor sevmiyorum desemde yalan gibi geliyor, artık gerçekten bir şeyler hiss etmek istiyorum. çok yorucu. bazen kedi kendime yalan söylediğimi düşünuyorum hatta o kadar fazlakı yalan olduğunu bile anlamıyorum yalanlarım gerçeklerim olmuş.

Uzun ve ağır bir depresyon sürecinde olduğumu düşünüyorum kaygı problemlerim var ve bu günlük yaşantımı çok fazla etkilemeye başladı hayatında ki insanın bana karşı artık eskisi gibi olmadığını hissediyorum ve bu yüzden sürekli ondan ilk başlarda ki ilgisini verebilmesi için ne yapabilirim diye düşünüyorum bunu ona hissettirmiyorum durumun bu kadar yoğun olduğundan asla haberi yok fakat eski mesajlarımızı okuyup bana karşı eski davranışlarını ve şimdiki davranışlarımı kıyaslayıp analiz etmeye çalışıyorum bu beni daha da fazla yormaya başladı sorarsanız büyük tartışmalar da yaşamadık ama ilişkimizin ilk 4 ayı o kadar güzeldi ki ben o dört ayda sıkışıp kaldım aynı konularda ve ya söylemlerimde aynı tepkileri vermediğini yani daha doğrusu aynı enerjiyi almadığımı hissetmekten öte biliyorum eski mesajlarımızı sürekli okuduğum için somut olarak onda ki farkı görüyorum ve bunu düzeltmeye çalıştıkça daha da çok hata yaptığımı düşünüyorum bir keresinde ona bu düşüncemi dile getirdim ve aldığım yanıt myle bir şey olmadığını hala aynı olduğumuzu hiç bir şeyin değişmediğini benim çok fazla ince ayrıntı düşündüğümü ve çok duygusal olduğumu ve bunun da beni gereksiz yere yorduğu yanıtını aldım haklı da olabilir ama bu kaygılarımdan kurtulamıyorum etrafında ki insanların bana davranışlarını analiz ediyorum sürekli ve karşımda ki insanların gözünde ki değerimi sürekli sorguluyorum ve bu benim yaşantımı fazlasıyla etkilemeye başladı geçmiş travmalarım ve ilişki tecrübelerimden dolayı paranoyaklaşmış olabilirim ama bunları düşünmekten kendimi alı koyamıyorum bazen kendimi suçluyorum bazı konularda ani tepkiler verdiğin için senden uzaklaştı mı acaba diyorum ani tepkilerimse aslında yine kendimi değersiz hissettiğim zamanlarda hırçınlaşmamla oluyor bütün bunların farkındayım ama nasıl başa çıkacağım konusunda hiç bir fikrim yok sorun bende mi yoksa ilişkimizin eskisi gibi olmaması zamanın getirdiği yani zamanla ilk başlarda ki heyecanın ve özenin zamanla biraz daha azalmasının müdahale edilemeyecek olan bir süreci mi bilmiyorum şu an aşırı enerjik ve hiç bir şey yokmuş sanki sürekli bunları düşünmüyormuş gibi davranıyorum ama bu da bana samimiyetsiz geliyor sürekli de bu hislerimden bahsetmek de istemiyorum bu sefer de çok karamsar ve ya ilgi manyağıymış gibi kaprisli bir insanmışım gibi görünmekten de korkuyorum sırf ilişkim de değil çevremde ki her insan da kendi yerini sorguluyorum sürekli kontrol ve sürekli arkama bakma hissi ( mecaz anlamda) beni çok yormaya başladı zamanında beni o kadar değersiz ve yalnız hissettirdiler ki en ufak bir ilgi düşüşlüğünde her şeyin en kötüsü olacak korkusu doğuyor hayatında ki insan iyiyse çok iyiyim ama kötüyse veya en ufak bir davranış değişikliğinde tüm günüm mahvoluyor ne yapacağımı bilemiyorum