Aylin TÜRKER

Erkek arkadaşımla sürekli aynı şeylerden kavga ediyorduk en son ayrılma noktasına geldik aynı şeylerden kavga etmediğimiz zamanlarda aramız çok güzeldi çok güzel konuşuyorduk anlaşıyorduk ufak tefek şeyler oluyordu ama kavga etmeden konuşarak çözüyorduk “bana iyi geliyorsun güç veriyorsun senle çok mutluyum diyordu” anlaşamıyor uyuşmuyor mutsuz olsak bunları demezdi dimi? ama aynı şeylerden kavga edince artık dayanamadı en son ayrılmak istedi seni hala çok seviyorum ama demek ki biz anlaşamıyoruz uyuşmuyoruz karakterlerimiz farklı ve ben çabuk sinirlenen biriyim kontrol edemiyorum senle de sürekli kavga ediyoruz sağlıklı bir ilişki gelecek olmaz biz küçük şeyleri bile çözemeyiz onlarda büyür ben yine sinirlenirim baştan ayrılsaydım derim dedi ve aynı şeyler olmayacak inan diyorum inanmıyor çünkü kaç kere kavga ettik ama dediğim gibi aynı şeylerden kavga etmediğimiz zamanlarda her şey çok güzeldi ufak şeyleride kavga etmeden çözüyorduk aynı şeyler gündeme gelince anlaşamıyoruz tek sorunumuz bu ve şu anda çok katı çok sinirli bu anlattıklarımın farkında değil sanırım aramızdaki tek sorunun tek anlaşmazlığın aynı konular olduğunu onun dışında ne kadar mutlu olduğumuzu şu an hatırlamıyor aramızın iyi olduğu zamanda anlaşamadığımız kavga ettiğimiz sinirlendiğimiz şeyler olmuyordu ufak şeyler oluyordu kavga etmeden sinirlenmeden konuşup çözüyorduk ta ki aynı şeylerden kavga edip anlaşamayana kadar ümitte aynı şeylerden kavga ettiğimiz için anlaşamıyoruz uyuşmuyoruz mantıklarımız farklı sağlıklı ilişki değil seninle mutlu değilim ben çabuk sinirlenen biriyim ve sende beni sinirlendiriyorsun sinirle söylediklerime dikkat edemiyorum böyle ilişki evlilik olmaz diyor

Merhaba ben 18 yaşındayım benim içimde herkese her şeye karşı bir öfke var ailemle aram iyi değil ama iyi olsa bile(kendimce) bir anda onlara karşı kinleniyorum ve herkese kötü davranıyorum aklıma geçmişte yaşadığım şeyler geliyor çok mutlu bir çocukluk geçirdim ama ergenliğe geçiş dönemim gerçekten berbattı babam ile aram ben çok küçükken çok iyiydi ama ergenliğe geçiş döneminde bana çok kötü davrandi o zamanlarda ölmesini istiyordum hakaretler şiddet vardı ama daha sonra düzeldi bu da 1 yıl sürdü beim ona güvenim oluşmuştu ki yine eskisi gibi mahvetti her şeyi ama ikisi de benim hiçbir şeyimi eksik etmez iyiler. Babam küçük kız kardeşime çok düşkündür onun için sadece o var bunu herkes söylüyor eskiden alınırdim ama alıştım. Annem ise gerçekten benim için kardeşlerim için her şeyini feda ediyor bize çok güzel bakıyor onu da anlıyorum gerçekten çok zor çocuklarız bize tahammül etmesi bir mucize bu yüzden hayat enerjisi falan gitmiş durumda benim annemle olan derdim gerçekten beni hiç sevmiyor ya hani tamam içgüdüsel olarak kızıyım ve sevmek zorunda bana bakmakla yükümlü hissediyor ve en güzeliyle yapıyor ama karakterimi zerre sevmiyor hep başkalarının kızlarını Sever, överdi bir yere gittiğimizde herkes kızını överken benim annem beni gömerdi sanırım bu yüzden şuan herkes benim hayatımda bir söz hakkı sahibi beni o kadar ortalığa atti ki artık yoruldum yani annem beni hiç görmez mesela kız kardeşimi hiç sevmiyorum bunu da söylerim annem der ki başkalarının kızlarına iyi davranıyorsun kendi kardeşine niye böylesin? Bende sende benim gibisin anne derim ama annem asla kabul etmez ve hemen ben zaten kötü bir anneyim diye başlar. Yani anlatabilmisimdir umarım babamla zaten iletismim yok bana rakip olarak bakıyor erkek kardeşimle iyi gecindigimiz zaman rahatsız oluyor ve bunu dile getiriyor bir baba niye bundan rahatsızlık duyar ki? Bakın kız kardeşim ergenliğe geçiş döneminde babam ona o kadar bebek gibi davranıyor ki bir kere elini kaldirmiyor ben onun yaşındayken her ortamda gururumu kırıcı bir şekilde dayak yedim üvey olmadığıma eminim. Bendeki problem sevgisizlik yetersizlik hissi özellikle yetersizlik hissi beni mahvediyor hiçbir şeye kimseye yetemiyorum oysa ben küçüklüğümden beri girdiğim her ortamda 1.olurum ailem beni sevsin diye.. ama bu bile onlara yetmiyor şimdi annem benimle normalken bile yüzüme gülmüyor yemin ederim şaka gibi gelebilir annem bana sarılınca korkuyorum bir şey mi yaptım diye veya bana gülünce acaba bir acigimi mi yakaladı diyorum babam zaten psikolojimi bozuyor bir geliyor aşkım bir tanem kızım diyerek bir geliyor lanet olsun sana öl geber yani babam özellikle erkek kardeşimle beni hiç sevmiyor ve biliyor musunuz buna rağmen bu sevgisizliğe rağmen hiç dışarıda sevgi aramadimebu olayları içimde yaşayarak atlattım çünkü annem ve babam narsist direkt ben dünyanın en kötü annesiyim diye başlıyor ve gerçekten bizimle daha çok yoruluyor birde kendi derdimi ekleyemem ne yapmam lazım teşekkür ederim

merhabalar son zamanlar gerçekten hiç bir şey düşünemiyorum ve hiç bir şey hiss etmiyorum (daha çok ilişki anlamında) erkek arkadaşıma karşı ne hiss etdiğimide bilmiyorum. seviyorum desem yalan gibi geliyor sevmiyorum desemde yalan gibi geliyor, artık gerçekten bir şeyler hiss etmek istiyorum. çok yorucu. bazen kedi kendime yalan söylediğimi düşünuyorum hatta o kadar fazlakı yalan olduğunu bile anlamıyorum yalanlarım gerçeklerim olmuş.