Bubo DUYAN

20 yaşındaki oğlum 1 yılı aşkın bir süredir bizimle konuşmak istemiyor aynı evin içinde sofraya bile en son oturuyor bizimle aynı ortamda olmamak için artık çok işi dusmediyse anne baba diye seslenmiyor halimizi sormaz ne yaptığımızla ilgilenmez bu arada babasıyla birlikte çalışıyorlar babasına da aynı davranıyor çok konuşmaya çalıştık sorunun ne olduğunu sorduk yok bişey deyip kısa cevaplarla geçiştirdi nasihatlar öğütler üzüntümüzu kızgınlığımizi belirtip konuşuyoruz ama ertesi gün yine aynı aynı suratsız eve gelip gitmeler.psikolaga gidelim dedim ne derdin varsa bı çözüm buluruz dedim kabul etmedi şimdi üniversite de okuyor şehir dışında ve bizi 1 ay oldu daha hiç aramadı aradigimizdada telefonu açmıyor acsada kısa cevaplar verip susuyor saniyeler içinde de bı mazaret bulup kapatıyor telefonu yani biz onun ne yaptığını okulunu dersini yemeğini hiç birşeyi bilmiyoruz anlatmıyor konuşmuyor Ve çok üzülüyoruz biz çaresiz kaldık anlayamıyoruz bu davranışın nedenini biz ne yapalım onu aramayalim sormayalım mı onun bizimle konuşmasını mı bekliyelim 1 yıldan fazladır bekliyoruz anlatmadı ne sorunu var yada Bizim ne suçumuz var söylemedi sadece uzaklaştı ben acile gittim hastaydım eve geldiklerinde kızım aradı nerdesiniz diye söyledik eve döndüğümüzde oğlum uyumuştu beni aramadı sormadı merak etmedi uzulmedi ertesi gün bile sormadı ne oldu neyin var demedi ben çok üzüldüm çok kırıldım kendime de soruyorum ben oğluma ne yaptım da bana böyle davranıyor diyorum bulamıyorum o soylemezse ben nasıl bilicem ama anne yüreği ben yine onu merak ediyorum özlüyorum sadece bana değil kardeşine babasına da aynı duyarsız ne oldu bizim oğlumuza nerde hata yaptık böyle oldu bir bilsek. Sorum şu biz oğluma bundan sonra nasıl davranmalıyız ne yapmalıyız bize bı yol gösterin lütfen teşekkür ederim şimdiden.

Merhaba, yaklaşık 8 ay süren bir ilişkim oldu 5. Aydan sonra bana davranışları eskisi gibi yakın açık ve samimi olmadığı için bir konusma yaptım. Benimle yeterince konusmadıgını veya arama ıhtıyacı hissettgimi sadece mesajlasmamın yeterli olmadıgını soyledim. Cnku aramizda 2 saatlik mesafe vardi ve her zaman gorusmek zordu. Aile ve arkadas cevresiyle hıc tanıstırmadı bu zamana kadar. Eski sevgilisiyle alakalı travmaları vardı özgürlük konusunda. Ve ben hosuma gitmeyen seyleri yaptıgında bunu kısıtlama olarak görüyordu. Ailesi ile doğumgünü yemeği vardi ancak beni davet etmedi. En çok buna kırılmıştım. Ancak daha sonra hata yaptığını anladı. Ancak problemleri düzeltmek için adım atmaması oldu hep. Malesef bir kez telefonunda onun yanında whatsapp mesajlarıma girdim baktım ama izin alarak yaptım neden boyle oldugunu anlamaya calısmak icin; güvensizlik yasadım ilişkide istediğim davranısları alamayınca. Daha sonra bırseyler değişti ve ona açıkça ciddi bir konusma yaptım ilişkide nelerden hoslandıgımı nelerin beni mutlu edecegini ve benim hosuma gitmeyen durumları belirttim. Ancak daha sonra uzaklaşmaya basladı. Cok beklentiye girdiğimi düşünmeye başladım ancak hakettiğimi düşündüğüm davranışları farketmesini sağlamak istedim daha çok, aksi takdirde mutsuz olacaktım. Ama malesef kendisini bu durumu kaldıramadı ve hazır hissetmediğini söyledi ilişki için mola istedi. 1 ay mola verdik ancak sürekli mesaj attı ve iletişimde kaldı. ben çok yıprandım bu süreçte 1 sonrasında bitirmek veya devam etmek istedim. Daha sonra devam etme kararı aldık ancak tabiki eskisi gibi olamadık. 1 ay sonra gün sonunda hic haber alamamaya başladım. Nerdeyse hıc mesaj atmıyordu ve böyle benim icin daha zordu. Tekrar konustum ve bu süre sonunda malesef devam etmeme kararı aldı. ancak hala hayatında olmamı ve umut hissetiğini söylüyor. Ben tamamen ayrılmak bağlantıyı koparmak istiyorum. Ancak o istemiyor. Bu beni rahatsız ediyor umut etmemi sağlıyor. Ancak tam olarak bende yoluma devam etmekte zorlamıyorum. Henüz çok yeni olduğu için. Su an yardima ihtiyacim var, cok onemli bir asamadayim. Yurtdisindayim ve is gorusmeleeim var yeni is bulup is vizemi alablmek icin az zamanim kaldi. Ve tum bunlarin arasi da malesef ayrilik acisi eklendi. Odaklanamiyorum ve ilerleyemiyorum. Benim yardima ihtiyacim var acikcasi. Sizden duymaya ihtiyacim var.

Uzun zamandır kendimi kötü hissediyorum.Öncesinde ne kadar kötü hissetsemde sorumluluklarımı yerine getiriyordum . Artık geceleri uyayasım yok sabahları uyanmak için bir neden bulamıyorum.Kendimce zor durumlar atlattığımı düşünüyorum. Fakat bu aralar her şeye çabuk alınıyorumt,tepkilerin daha şiddetli.Bu şekilde hissetmemin nedeninin geçmisten gelen bir birikim olduğunu düşünmüyorum.Kavgaların bitmediği bir ailenin çocuğu olmak .Alkollik ve sorumluluklarını almayan bir babayla yaşamak çok zordu.Belki garip gelebilir ama babam öldüğünde asıl mutsuzluğum o zaman başladı.Şehir değiştirdik *****çim kaygısı, yeni düzen öncesinde bulunduğum şehirden farklı kültürel yapıya sahip ve üst düzey ekonomiye sahip insanların arasında bulunmak zordu ve dışlanıyordum.Bunları bir şekilde atlattım ya da bastırdım hislerimi bilmiyorum.Bu seferde kardeşim ve annemin kavgaları başladı.Babam yaşarken ki o kaos ortamını ***** hergün durmadan tekrarlıyordu.Şiddeti artarak.Kesici aletleri saklamaktan ve birilerini sakinleştirmeye çalışmaktan bıkmıştım.O an ki mutsuzluğumun kimsenin umrunda olmaması çok çaresiz hissettiriyordu.Yetmiyormuş gibi o dönem okulumdaki bir eğitimci rahatsız olduğum halde benimle fizikse temas halinde bulunuyordu Nereye gitsem yanıma gelmesi Gözlerinin sürekli üzerimde olması bu kişiye karşıda kendimi korumaya çalışıyordum.Akademik açıdan çok iyiyken Hem kendimi kötü hissediyordum hem de başarısız oldum En sonunda kardeşimde başka şehire gitti bizden uzaklaşmak içinmiş.Kendisini bildiğim kadarıyla daha doğrusu kasıtlı bir şekilde kötü davranmadım.Ama arayıpta nasılsın bile demiyor.Aradığımda ya geçiştiriyor ya da arama diye kızıyor.Annemin ailes ise bu kötü durumda bile bizden faydalanmaya çalışıyor.Bu kadar olumsuz durumdan sonra geceleri en küçük seste uyanıyorum korkuyorum sanki eve yabancı biri girecek ve zarar vericek gibi hissediyorum Yaşım 19 ama 40 yaşında gibi hissediyorum Birilerine anlatmayı denedim olmadı anlayan biri Manevi anlamda destek verecek biri olmaması yalnız hissettiriyor doğruyu söylemek gerekirse Bu sene sınava hazırlanıyorum düzen oluşturmuştum ama kurs gördüğüm eğitmen tarafından zorbalığa uğradım aileme anlatmaya çalıştım ama anlamadılar Şuan bir şeyler yapacak motivasyon bulamıyorum Kendimi aptal gibi hissediyorum Bu duygularla nasıl başa çıkarım Nasıl motivasyonumi toplarım bilemiyorum