Cansu YILMAZER

Hocam iyi akşamlar yerli yersiz ağlıyorum engel olamıyorum anksiyete bozukluğu var nasıl kurtulabilirim

18 yaşındayım ve kendimi bildim bileli hissiz olduğumu düşünüyorum. sevdiklerimden ,ailemden ,arkadaşlarımdan uzakta kaldığım zaman kimseyi özlemiyorum aklıma gelmiyor biri söylediği zaman aklıma geliyor o zaman da bir şey hissetmiyorum. en sevdiğim öğretmenimi, en yakın arkadaşımı ve ailemden bazı kişileri kaydettim son 2 yıl içinde; ama bu dönemlerde de bir üzüntü bir özlem gibi şeyler hissetmedim. kendime çok kızdım birlikte büyüdüm diyeceğin insan ölüyor ve sen üzülmüyorsun bu normal mi diyorum. değil biliyorum ama bir sonuca varmıyorum bir noktada da umrumda değil bu konu aman işte napim ben de böyleyim diyorum. ama normal olmadığının farkındayım. daha önce ortaokuldaki ve lisedeki psikolojik danışmanlarım bu durumu kendileri fark edip benimle konuşmayı denediler ama ikisi de birkaç haftalık takipten sonra hiç bir sonuca varamadılar. bu durum bir olaydan sonra olmadı çocukluğumdan beri bu böyleydi daha 5-6 yaşlarındayken de aynı şekilde olduğumu aile büyüklerim anlatıyor. ben ciddi bir sıkıntı olduğunu düşünmediğim için destek almayı pek düşünmedim ama son zamanlarda bunun hiç normal olmadığını hissetmeye başlıyorum. duygularım hayatımın hiç bir noktasında mantığımın önüne geçmediği için oldukça mutluyum sanırım bu yüzden üzerine düşmek istemiyorum. yaşım daha çok genç biliyorum ve uzun vadede bu durumun ilerlemesinden çekiniyorum biraz. psikoloji okuyan arkadaşlarımın söylediği te şey bunun basit bir depresyon olmadığı ve destek almam gerektiği oldu. konu hayvanlar olduğu zaman çok hassas oluyorum en ufak hayvana şiddet olayı sinirlerimi alt üst edip beni üzmeyi başarıyor kısa süreli de olsa ama başka zamanlarda böyle bir hassasiyet yaşamıyorum. daha önce hissiz olduğumu söyleyerek benden ayrılan iki tane erkek arkadaşım olmuştu haklı oldukları için hiç bir şey diyemedim ve hayatıma kaldığım yerden devam ettim. sizce bu durum normal mi? ben mi abartıyorum? yoksa gerçekten uzun vadede sorun yaşayabileceğim bir durumla mı karşı karşıyayım? çok küçük yaşlarımdan beri acımasız, duygusuz, taş kalpli gibi şeyler söylendi açıkçası söylediğim gibi haksız sayılmazlar o yüzden bunları hakaret ya da zorbalık olarak nitelendirmedim.

verdiğim kararlar her an değişebiliyor. Bugün tamam dediğim olaya yarın hayır diyebiliyorum. Hiç bir konuda net değilim. Kararlarımda net olmadığım için çevrem tarafından dışlanan ve sevilmeyen biriyim. Bu konuda ne yapabilirim