Esra ÇAKIR

Merhaba.Ben 17 yasindayim yks senem.Cocuklugumdan beri aile ici kavga vardi hic huzurlu bir gun hatirlamiyorum.Babam annemi aldatti sonra bosanmadilar boylece sürdu.Cocukluktan beri tek hayalim okuyarak kendi hayatimi kurmak.Cocukluktan beri hep derslerim en iyiydi sinif birincisiydim.Bu sene yks senem babamin durumu iyi olmasina ragmen bana destek olmuyor.Psikolojik destegi gectim sevgiyi gectim ztn hayatim 4 duvar odamda geciyor.Cocukluktan beri bir arkadasim falan da olmadi.Okulda ozguven eksikligim vardi cunku babam beni hep asagilayip suclu hissettiriyordu.Onun da ailesi normal degilmis babasi onu dovuyormus sanirim o yuzden boyle ***** de okumamislar annemle babam.Goruslerimiz cok cok farkli.4 ablam var hepsi de narsist.Odamdan ciktigim an boguluyorum evde.Ben anlayisli merhametli bir insanim bence.Kucuklukten beri kabul gorulmeye calistim hep ama beni aralarina almadilar en kucuk ablamla yas farkimiz 10.Belki de ondan neyse herseyi gectim ben bu 4 duvar arasinda da hayatimdan memnundum.Ama artik umutsuzum bu ulkede her ne kadar okursan oku issiz kaliyorsun.Simdi maddi manevi destek gormedigim halde bi sekilde yksye calismaya calisiyorum o kadar rekabet varken.Sonra uniye gecince ailemi hayatimdan cikarmak istedigim icin part time calisicam.Hayat hic kolaylasmicak.Sonra da issiz kalicam o kadar emek karsiliginda esek gibi yine bu eve gelicem.Muhtac olmak istemiyorum ben ve cok umutsuzum bu zamana kadarki hayatimi hayattan saymiyorum ondan sonrasi da zor olucak.Eninde sonunda yine ayni hayata donucem gibi duruyor.Benim artik gucum kalmadi kendimi asicaktim ama dini gorusum izin vermedi yapamadim.Kafani dagit diceksin de olmuyor hicbir seye izin yok kimsem yok hayatim ***** avuc avuc sacim dokuluyor kel kaldim sayilir.Ben napayim.Psikolojik destege gondermezler bu arada ailem.