Havva YAMAN

Konuşmak suya dalmaktır. Bazen su çok sakin görünür ancak azıcık kafamızı daldırsak derinliklerde fırtınalar, dalgalar, çırpınışlara şahit oluruz. Bazen sırf bunlara şahit olmamak için hiç kafamızı suya daldırmayız. Bazen de o su bir bataklığa dönüşür ve bir kere daldığımızda içinden çıkılmaz gibi gelir. Boğulacağımızdan korkarız. Terapi işte tüm bu hikayede bazen suya dalarken bazen de sudan çıkarken elinden tutmak için vardır. Bir arkadaşlıktan, dostluktan bambaşka bir şeydir. Dostumuzla aramızda olan güven bağı vardır evet ama onun bize verdiği tepkileri vermez terapist. Yansız, yargısızdır. Ne anlatılırsa anlatılsın oturduğu koltuğun gerektirdiği o durma noktasına hakimdir. Bir yolculuktur terapi. Sabır ister, emek ister. Evimizdeki ip kutusunda birbirine karışmış ipler bizim hayatımızsa terapi bu iplerin tek tek çözümlendiği yerdir. Terapist danışanı için objektif bir göz olmaya çabalar. Bazen danışanın burnunun ucuyla baktığı dünyasına biraz uzaktan bakmasını ve aslında bütünün çok daha fazla ve anlamlı olabileceğini gösterir. Zorlanıyor olabilirsin, bu çok insani. Zorlanmak değil asıl mesele bazen bu zorlukla ne yaptığımız. Bazen yok sayarız, bazen tüm dünyamız o zorluktan ibaretmiş gibi davranırız, bazen başkalarına yansıtırız tüm o zorluğu. Bazen de bir uzmandan yardım alırız. Sadece o zorlukla değil, hayatın akışında doğal olarak yaşayacağımız zorluklarla ne yapabileceğimizi ele alırız terapide. E ne diyoruz o zaman? Suya dal ya da sudan çık. Bazen bir eşlikçidir ihtiyaç duyulan. Ben buradayım. Ya sen?