Mesut KAYA

merhabalar. 8 yıl önce 2 yıllık bir birlikteliğim oldu.İlk kez aşık olmuştum ve gerçekten değer veriyordum.İlk sene aynı şehirdeydik ama 2.sene farklı şehirlerde üniversiteye başladık.Her şey güzel devam ediyordu,evlilik hayallerimiz vardı,onun sınırlar koyduğu bir cinsel hayatımız da vardı.Neyse zamanla tartışmalarımız arttı,ben de biraz saçmaladım ve bolca hata yaptım ve ayrıldık.O benden ayrılmaya cesaret edemedi ama artık beni bitirdiğini hissettiğim için ben ayrıldım.Susan kadın için bitmişsinizdir olayını tam anlamıyla yaşadım yani. 1 ay gerçekten dibine kadar aşk acımı yaşadım ve sonra içime gömerek devam ettim.O,biraz zaman geçince; fake hesaplardan yazdı bana ama çok sallamadım ilk zamanlar.Aslında canım çok anıyordu ama gurur yapıyordum sanırım. Aradan 6-7 ay geçti ağabeyim kız arkadaşının vefatıyla iyice duygusallaştım ve ona baya destan yazarak içimi döktüm.O,beni kötü hatırlamadığını,üzmek istemediğini falan söyleyerek reddetti.Ben de onun için aynı dilekleri ileterek hayatıma devam ettim. Sonradan öğrendiğime göre o bu sürede yeni bir ilişkiye başlamış.Üstelik ayrılmak üzere iken instagramda görüp kim bu diye sorduğumda arkadaşım dediği biriyle.Bu beni biraz soğuttu ve uzunca bir süre çok düşünmeyip işlerime odaklandım.Elbetteki ara sıra aklıma geliyordu ve benim için çok özeldi tabi orası ayrı. Neyse aradan yıllar geçti ve evlendiğini öğrendim,hafif bir burukluk yaşadım ama çok da sallamadım.Ancak;bundan 14 gün önce kocası ile el ele bir avm de karşılaştık.Bambaşka şehirlerdeyken nasıl denk geldik bilmiyorum ama sanırım benim yaşadığım şehre yerleşmişler.Bu görüntü ilk 2 gün bendeki bütün eski travmaları,aynı ayrılık acısını geri getirdi.3.günden sonra kendimi iyi hissetmeye başladım,bir yazılım mühendisi olarak işlerime odaklandım ama online çalıştığım ve çok sosyal bir ortamım olmadığı için sık sık aklıma geliyor. Bu süreçte ben hep kısa ilişkiler yaşadım ve ciddi ilişkiye mesafeliydim ama artık ben de ciddi bir ilişki istediğimi ve o duyguları tekrar hissetmek istediğimi anladım.Bu kız çok masum,anlayışlı,iyi biriydi ve onun gibi birini bulamayacağımı düşündüm sanırım uzun bir dönem.karşıma da hayalimdeki gibi biri çıkmadı zaten. Son günlerde ilk gördüğümde hissetiklerimi tekrar hissetmeye başladım.Sanki ayrılık acısının aynısını ç*****çma olduğunun farkındayım ama keşkeler,pişmanlıklar kafamdan çıkmıyor.Hayatımda başka kimseye aşık olmadım.Onları 2 sene önce de görmüştüm ve 5 dk şaşırıp sonra çok sallamamıştım.Bu sefer böyle olmadı,sanki bütün acılarım flashback ile geri döndü.Ben bu bataktan nasıl çıkarım?çok huzursuzum.evde bile duramıyorum duvarlar üstüme üstüme geliyor.28 yaşındayım ve kendimi geç kalmış hissediyorum

Merhaba hocam ben aldatıldım esım tarafından bunu bir türlü kabuk edemiyorum. Kafamda senaryolar kurup duruyorum boşanmadık ama eskisi gibi değiliz. Stresten sıgaraya basladım. Hatta 26 yasındayım sacım beyazladı. Dusunmeden edemiyorum. Hala seviyorum ama affedemiyorum. Çocuk oldugu ıcın devam etme kararı aldım. Ama bu surede kendımı yiyip bıtırdım. Asla güvenemiyorum. Bununla nasıl basa cıkabılırım ?

Hocam merhaba iyi akşamlar diliyorum Ben 21 yaşındayım kisa bir zaman önce küretaj olmak zorunda kaldım Ve bundan dolayı Psikolojim çok bozuldu kendimi toparlayamıyorum Bu tamamen Erkek arkadaşımı zorlamasıyla benim vicdanımın dışında bir eylem oldu Bu süreçten sonra Kendimi suçlamaya başladım hayatı sorgulamaya başladım ve umutsuzluğa Kapıldım hem sağlığımla ilgili hem de ileriye dönük aile yaşantımla ilgili bunları paylaşabileceğim Bir ailem yok ailemi uzun yıllar önce kaybettim hepsini hiç arkadaşım yok paylaşabileceğim başka arkadaşlarım da yok Bu süreçten sonra bebeği aldırmak isteyen erkek arkadaşım benden bir anda uzaklaştı beni ortada bıraktı benim ruh halimle oynadı resmen En çok destek ihtiyacım olduğu anda ve şu an Ben çocuğumu kaybetmenin pişmanlığını üzüntüsünü Öfkesini yaşıyorum ve karşı tarafa Bunu bana zorla yaptırdığı için kin ve nefret besliyorum intikam almak gibi bir his var içimde istek var cunku hiz uzulmedi nasilsin diye bile sormadı cok merhametsiz empari yoksunu bir insan sesler duymaya başladım karanlıktan bir anda korkmaya başladım ki korkan bir insan değilim cansız nesneleri böyle canlıymış gibi bir anda görmeye başladım istemsiz bir şekilde iştahım birçok artıyor bazen de hiç olmuyor yiyemiyorum aklıma bazı şeyler geliyor Ve ağlamaya başlıyorum ağlamaktan Kendimi asla alamıyorum günlerdir göz damarlarım artık çatlayacak duruma geldi yaşadığım durum gayet normal olabilir evet ama hem yaşımdan ötürü hem hayatı standardımdan ötürü hem de vicdanimdan ötürü çok donuklaşmaya başladım robot gibi oldum hiçbir şey hissedemiyorum sürekli baş Ağrılarım var kabuslar göruyorum gece terleyerek uyaniyorum bazende uyuyamiyorum Yani bu süreci nasıl Atlatacağım yanımda hiç kimse yok ilaç kullanmak da istemiyorum Öncesinde bir kere psikiyatriste daha sonrasında psikoloğa danıştım fakat hiçbir şekilde bir çözüm bulunmadı 3 yıl boyunca da daha önceki mi meselelerden ötürü depresyon ilaçları kullanmıştım ama nafile Ben yine de ümidimi kaybetmemeye çalışıyorum her şeye rağmen Hayatta tek başımayım ve çabalamaya çalışıyorum hem üzüntümle hem de bir şeyler başarma isteğimden dolayı umudum asla kaybetmiyorum Fakat artık bu bana o kadar çok yük olmaya başladı ki en kötü insanın bile dünyada bir umut var diyorlar artık ben de orada kalmadı dünya dar geliyor sanki her şeyle bir anda baş etmek zorunda kalıyorum gerek maddi gerekse manevi sorunlarımı çözmeye çalışıyorum ve bunu yapmakta zorlanıyorum artık 3 gün önce intihar girişiminde bulundum ne yapacağımı bilmiyorum bu konuda bana ne önerirsiniz