Nurcan SUBAŞI

Uzun zamandır kendimi mutsuz hissediyorum.Eskiden çok mutluydum.En zor zamanlarımda bile bir çözüm yolu bulup devam edebiliyordum.Şimdi en küçük zorluklarda kolayca yıkılıyorum.Akademik ve sosyal açıdan ciddi anlamda düşüş yaşıyorum.Bir şeyleri düzeltemiyorum.Yaşamım içerisinde sürükleniyor gibiyim.Sorumluluklarımda kaçıyorum ama bu kaçışlarda beni mutlu etmiyor.Artık insanlara çok asabi ve mutsuz geliyorum.Bu benim fikrim değil.Çevremden aldığım tepkiler sonucunda bu kanıya vardım.Herhangi bir ortamda yapılan sohbetler,espriler çoğu kişiyi eğlendirirken gülümsetirken ben ortama uyum sağlamak için sahte bile gülümseyemiyorum.Bunun sebebinin geçmişte yaşadığım zorluklar bir türlü geçmişteki olumsuz yaşanmışlıkların bende bıraktığı olumsuz etkilere alışamıyorum.Bir şekilde bu depresif durumun içinden çıkmak için çabaladığımda sonucu başarısızlık oluyor benim için bir döngüye takılmış gibiyim.Bu yüzden devam etmek her defasında benim için daha da zorlaşıyor.Mutlu bir ailede büyümedim Fiziksel ve psikolojik şiddete dair anlar hafızamda en çok yer edinenler.Ama bir şekilde bu dinamiğe alışmıştım.Babamın vefaat etmesiyle birlikte bambaşka bir hayata gözlerimi açmış gibiydim.Yasımı bile tutamadan kendimi bir kaosun ortamında buldum.Bambaşka bir şehire gitmek zorundaydım.Annem ve kardeşim dışında her şey değişti.Bu şehir bana iyi gelmedi.Sosyal ve kültürel anlamda benim için farklıydı ama bir şekilde alışmak zorundaydım.Bu süreçte akademik açıdan hedeflerime tutundum. Ve alanımda başarılar elde ettim.Beni mutlu eden şeyler için çabalarken kardeşim ve annemin ciddi tartışmaları ortaya çıktı.Bir anne evlattan çok düşman gibiydiler.Bende aralarındaki bu öfkeyi dindirmeye çalışsamda pek bir işe yaramadı.Kardeşim evi terk edip kendine yeni bir hayat kurdu.Annemle problemi olmasına rağmen beni de hayatından çıkarması beni çok üzdü.Bu süreçte annem işkolik ve daha asabi birine dönüştü.Bana karşıda çok koruyucu ve şüpheci olmaya başladı.Bu beni çok zorladı ve zorlamaya devam ediyor.Bu zor dönemde bana çok iyi davranan biri vardı.Güvenmem zaman aldı.Beni karakterim için sevdiğini düşuünüyordum.Halbuki niyeti başkaymış.Tacizine uğramamla birlikte çok büyük sarsılmıştım.Çevreme ve ailem anlattım fakat inanmadılar.Bu durumdan bir yıl sonra başka birini daha taciz etmesiyle haklılığım bir şekilde ortaya çıktı.Bu durumdan sonra uzun süre kendimi değersiz hissettim.Uzun süre etkisinden çıkamadım.Bu dönemde bana iyi gelebeleceğini düşündüğüm bir arkadaş edindim.Kendimle ilgili beğenmediğim bir özelliğim varsa o da insanlara aşırı bağlanmam ya da hiç güvenemem bu kişiye maddi ve manevi tüm desteğimi verdim fakat karşılığını alamadım.Bu da beni tüketti.Kendisinde beni cezbeden şey aile ilişkileriydi.Maddi ve manevi destek vermesine imreniyordum bazen kendimle kıyasladığımda üzülüyordum.İçimi dökmek istedim umarım rahatsız etmemişimdir Bu aralar zihnimde ölümle ilgili çok fazla düşünce çok fazla var ama bu ruh halinden çıkmak istiyorum Fakat psikolojik destek almam bu mutsuzluğumu yok etmesine dair inancımda yok