Tuğçem PEHLIVAN

Merhabalar, ben ortaokulda sozlü zorbalıklara uğramıştım, lisede kız meslekte oldugum için ve ailem yüzünden asosyal yetiştiğim için kendimi hiç beğenmez, sevmezdim. Hocalarimizda psikolojik olarak bizi cok zorlardi el becerim ve basarim cok iyi olmasi ragmen herkes bana benden cok güvenirdi. Üniversitede bu durumlara büyük oranda aştım ama bu durumlar beni sanırım kaygı bozukluğuna sürükledi 3 konuyu aylarca kafaya taktığım oldu artık ne yapsam da mutlu olamadığımı fark ediyorum. Başarılarılarımın daha çok farkındayım ama iç huzursuzluğumu ve takıntılarımı aşamiyorum Daha önce kaygilandigim 2 konuyu yaşayarak atlattım ama başka bir şekilde bir daha çıktı karşıma seanlarla giderildiginde sadece konu odaklı mi bitiiriliyor yoksa bir daha düşünce takıntısı oluşmuyor mu bunu merak ediyorum

Merhaba efendim benim 9 aydır ilişkim var erkek arkadaşımla birlikteliğimiz oldu imam nikahı kıydık sonrasında bundan 1 ay önce nişanımız vardı bir anda annesiyle konuştuktan sonra soğudum iptal ettim nişanı birşey hissetmediğim için düğün salonu da tutulmuştu ama bizim ilişkimiz inişli çıkışlıydı sevgilimin annesini sevmiyordum bana imalı konuşmalarından sürekli onun fikirlerini almak istememizden laf sokuşturmasından erkek arkadaşımla tartışıyordum benim ailemde nişan düğün konusunda işte altındır takıdır şöyle yap böyle yap deyip beni çıkmazda bırakıyorlar erkek arkadaşımın annesiyle telefonda konuştuktan sonra sabaha kadar kalbim ağrıdı ellerim titredi korktuğumu hissettim ertesi gün erkek arkadaşıma karşı hiç birşey hissetmediğimin farkına vardım bu neden bu şekilde oldu çok çıkmazdayım uyuyamıyorum mutlu değilim yemek yiyemiyorum erkek arkadaşıma birley hissetmiyorum ama ben onu çok seviyordum bendeki araştırmalarım doğrultusunda kaygılı bağlanma sorunu var çok kıskancım benim erkek arkadaşım ayrılsamda bir başkasıyla olmasını istemiyorum birşey hissetmediğim halde şu an nasıl bir durumun içersindeyim bilmiyorum napacağımı bilmiyorum benim bu durumum sizce nedir aşırı kıskanç kısıtlayıcı biriyim ailemle aram hiç iyi olmadı küçüklükten şiddet gören biriyim Erkek arkadaşımla kavga ettiğimiz zaman bana hakaret küfür ediyordu ama hiç bir zaman ona olan sevgim azalmadı sinirle diyordu sonrasında pişmanlık duyuyordu beni gerçekten çok seviyor normalde küfür etmezdi ilişkinin başında ben bir kaç ettim sonra oda etmeye başladı onunda küçüklükten grlen problemleri var ailesiyle ama bana değer veriyor ama annesi sürekli bana imalarda bulunup sürekli herşeyi sorgulayan biri telefon konuşmamızda bana mutsuz oluncsksa hiç olmasın bozulsun bu iş, biz mutlu olursak siz mutlu olursunuz siz mutlu olursanız biz mutlu oluruz dedi nişan kıyafetimi alırken söylemedim diye gizli saklı iş yapıyorsunuz felan dedi ben o konuşmadan sonra sabaha kadar yatamadım kalbim sıkıştı ter içinde kaldım ertesi gün erkek arkadaşımdan soğumuştum ailemde kadın bana nişanda takacağı altını göstermeden aldı diye annem nişan kıyafetini göstermiceksin hakkımı helal etmem dedi sonra magnet aldık teyzem dedi o kadına göstermiceksin bende erkek arkadaşıma attım bunu oda annesine göstercekken ben bağırdım gösterme dedim annesi duymuş zoruna gitmiş işte süpriz dedim sonra benimde süprizlerim olcak bundan sonra felan yaptı gıcık gıcık konuşmalarından kadının tiksindim o telefon konuşmasından sonrada ben erkek arkadaşımdanda ailesinden de soğudum sizce nedir bu durum yaşadıklarımdan dolayı mı yoksa erkek arkadaşlarımda kişisel olaylar ve annesinin bu imalarından bunalıma mı girdim yoksa erkek arkadaşıma sevgim mi bitti artık onun yanında heyecanlanmıyorum çok mutsuzum cinsel birlikteliğimizde olmuştu bu durum da beni çok düşündürüyor ama ondan ayrılmak da istemiyorum imam nikahımızda var 1 ay önce nişanımız olcaktı hayattan soğudum bakaretimi de kaybettiğim için artık kendimden nefret ediyorum başkası beni böyle kabuş etse de ben kendime bunu nasıl yaptım diye soruyorum sen bu şekilde kimle evlenceksin kimseyide sevemezsin çünkü bu durumu sevgilimle yaşadım başkasıyla yaşayamıcağımı birini seveceğimi de düşünmüyorum bakaretimi çok kafaya takıyorum iğrenç biri gibi görüyorum kendimi hiç birşeyden zevk almıyorum bazen keşke ölsem yaşamasam diyorum nedir bu durumum benim efendim

Sayın hocam benim sorum şu: Son bir yıldır arkadaşım yoktu ve maddi durum yetersizliğinden dolayı ve köyde yaşamamdan dolayı hiç bir sanatsal veya sporsal faaliyetlere katılamadım. Günümün çoğu evde yalnız, ders çalışarak geçti. Bir travma sonucunda (o da arkadaşımın delirmesi) panik atakla beraber delirme korkusu yaşadım ve bu süreç yaklaşık 2 aydır devam etmekte. İçimde sürekli geçmeyen bir sıkıntı var. Bu korku yüzünden normal yaptığım davranışlarda bile acaba delirdim mi düşüncesi oluşuyor ve bu da beni yaşamdan soğumaya hayatın bir amacı olmadığı düşüncesine, varoluşsal sorgulamalara itiyor. Etraf çok farklı yabancıymış gibi geliyor (derealizasyon olabilir mi diye düşünüyorum) ailemi çok severdim,eğlenceli, yaşam doluydum ama şuan kimseye karşı sevgi vs. hissetmiyorum. sanki yaşam bir simülasyonmuş gibi hissediyorum bazen. bi anda her şey yabancılaşıyor çünkü, aslında yabancılaşan yerin evim olduğunu biliyorum ama endişe krizine giriyorum, çıldıracak gibi oluyorum . Sorumluluklarımı, yerine getirememekten, bir problem karşısında mantık yürütememekten çok korkuyorum. Hiçbir şeyden zevk almıyorum ve ya en ufak bir mutlulukta tekrar bir endişe haline giriyorum ve günün çoğunluğunu bu şekilde sürdüyorum. Acaba sorunum ne olabilir. Bu varoluşsal kaygı, anlamsızlık vs. depresyon belirtileri olabilir mi? Yoksa gerçekten deliriyor muyum ve ya şizofreni belirtileri mi gösteriyorum (halisünasyan veya sanrı yaşamadım, bilincimi hissediyorum)? Umarım sorunumu düzgün aktarabilmişimdir. Cevabınız için şimdiden teşekkürler.