Buse ÇAĞLAYAN

Ergenlik döneminde kızım var.Kendisi için çok endişeleniyorum.Son zamanlarda daha da olumsuz bir hal aldı.Okuluna gitmemek için bana yalan söylemeye başladı.Sadece akademik değil sosyal açıdanda kimseyle iletişim kurmuyor.Bende kendisiyle iletişim kurmakta zorluk çekiyorum.Sarılmak istediğimde benden kaçıyor.Konuşmak istediğimde gitmemi söylüyor.En çok beni endişelendiren durum ise sosyal medya üzerinden kendisinden yaşca büyük tanımadığı insanlarla sohbet ettiğini gördüm.Bana çok sık ölümle ilgili cümleler kuruyor.Neden bunu yapıyor bilemiyorum.Eşimi kaybedeli 5 yıl oldu.O dönem içerisinde bile kızım daha güçlüydü.Şimdi ne oldu da kızım çevresine karşı tepkisizleşti. .Kendisi için psikolojik destek almak istedim ama reddetti

25 yaşındayım adım Gizem. 10 ay önce annem vefat etti. Dünyam yıkıldı. Annem kardeşim ve ben yaşıyorduk. Çok büyük boşluktaydım. Halüsinasyonlar sesler duymaya başladım sanrılarım vardı. 4 ay boyunca gece gündüz ağladım annemin yokluğunu halen kabullenemiyorum. Çalışmıyorum okumuyorum evden dışarı çıkmak istemiyorum. Gece ve gündüz asla uyuyamıyodum ilaç tedavisine başladım. Prozac Paroksetin Zolpidem Risperdal İnvega İmovane Citol gibi ilaçlar kullandım. Asıl sorunum annemin vefatından bir kaç ay önce Instagramdan biriyle tanıştım. Başka şehirde yaşıyor. Birbirimizle yüzyüze görüşemedik ve görüntülü konuşmadık. Sesli konuştuğumuz ve fotoğraflarımızı gördüğümüz bi ilişki içindeyiz. Annem hastanedeyken yanıma geldi ama ben yanına gidemedim. Vefatından sonra da ben çok perişan halde olduğum için görüntülü konuşalım seni bi göreyim diyemedi. O zorlu dönemden onun sayesinde kendime gelebildim. Çok büyük sevgi ve manevi destek gördüm. Şimdi görüntülü konuşmak yada yanıma gelmek istiyor ama ben onun beni bırakmasından çok korkuyorum. Ya beni begenmezse ya da biseyler ters giderse annemin beni bıraktığı gibi o da beni bırakırsa diye aklım çıkıyor. Hep erteleyip duruyorum. Son 2 ay verdi bana eğer onunla görüntülü konuşmazsam bitirecek. Ben hazirana kadar zaman istiyorum cesaretimin gelmesi için hep zaman istediğim için onu da kabul etmiyor. Eğer beni bırakırsa eminim ki girdiğim depresyondan bu sefer çıkamam. Çünkü zaten kimsemiz yok onu ailem gibi gördüm ona yaslandım. İkimizde birbirimizle evlilik düşünüyoruz. Ama işte benim terk edilme korkularım yüzünden onunla bi türlü görüşemiyorum. Tekrar bi kayıp yaşamaktan çok korkuyorum. Beni bırakırsa hayatım tekrardan tepetaklak olur bundan eminim. Artık ölmekten başka hiç bir beklentim olmaz.Ama görüşemiyorum da. Neden böyle davranıyorum kullandığım ilaçların yan etkisi midir yoksa başka bi bağımlılık hastalığım mı çıktı ortaya. Şimdi böyle yazınca ergenmiş gibi oluyorum farkındayım. Ama öyle değil. Neden bu kadar korkuyorum hocam

Merhaba, 21 yaşındayım, şuan üniversitede öğrenciyim, tesettürlüyüm ve 1 yıllık düzenli bir ilişkim var, şuan sözlüyüz, kısa süre içerisinde evlenmeyi düşünüyoruz. partnerim 27 yaşında bana karşı dürüst ve sabırlı, ikimizinde ilk ilişkisi. Onun bana davranışındaki en ufak hata da ona karşı nefret duygusu hissediyorum. İlk zamanlarda böyle değildim.Onu affetmem çok uzun sürüyor (Min 2,3 gün) sürekli eski konuları gündeme getiriyor ve ortamı geriyorum tahammül seviyesini zorluyorum. Seni seviyorum dediğinde cevap vermek istemiyorum. Bana karşı sınırlarımın zorlandığını hissettirdiği günden beri ona karşı böyle hissediyorum. Ne zaman baş başa kalsak beni öpmeye çalışıyor, bu sevgiden kaynaklı diye düşünüyorum. Zaten zorla olan bir durumda değil. İnsan sevdiğini öpmek, koklamak ister.Bir zarar görmüyorum ama bu durum ileriye gitmeye başladığını hissettiğimden beri ilişkimde eski tadı ve huzuru bulamıyorum. Sanki kullanılıyormuş gibime geliyor. Benimle sırf bu yüzden görüşmek, evlenmek istediğini düşünüyorum. Benimle görülemediği zamanlarda bahane uydurduğunu hevesinin kaçtığını hissedip tartışma çıkarıyorum. Bazen kendimi tanıyamıyorum. Onu kaybetmek istemiyorum ama böyle de bir ilişki kurmak çok zor. Buluşmam artık işkence gibi geliyor. Onun yanındayken süslenmek gelmiyor içimden. Çünkü sonunda bana yaklaşacağını düşünüyorum ve buluşma zamanlarını hep erteliyorum. Canımı çok acıtıyor bu durum çünkü onu gerçekten çok seviyorum. Ona olan sevgim çoğu zaman azalıyor gibi hissediyorum, ondan soğuyorum bazen de çok seviyorum. Sanki içimde iki farklı düşünce var. Biri en ufak yanlışında onu yargılarken diğeri onun bir insan olduğunu ve affetmem gerektiğini söylüyor. Herkes küçük hatalar yapıyor, beni aldatmadı, yalan söylemedi ama özlediğini söylediğinde bile yalan söylüyor diye düşünüyorum. Kanıt istiyorum, özlemeyi tanımlasın istiyorum. Sevgili hocam sorun ben de mi? Ben böyle devam edebilir miyim? Her gün kavga etmekten sıkıldım. Ailem olumsuz düşünmeye başladı, ama inanın anlayışlı bir insan ilişkide yapılması gereken sorumluluklarını yerine getiriyor. Yardımcı olduğunuz için teşekkür ederim. Saygılarımla…