Ahmet Ali ÖZDEMIR

Merhaba,öncelikle şunu söylemek istiyorum.Dert olarak durumların çok değerli olduğunu ve birleştirilmiş en önemli dertte benim bilgim olmadığını biliyorum.Fakat dışarıdan bakıldığında sıradan veya geçici görünen durumlar beni zaman çoğu kimse ve çaresizlik hissettiriyor.Mutsuzluk doğal bir durum benim için ancak bunun uzun olduğu sürmesi ve çaresizlik hissiyle birlikte süregelmesiyle başa çıkamıyorum.Bu hislerimi burada paylaşmamın sebebi de benim sorunlarımı dinleyecek ve bana olacak destek birini bulamanın eksikliğ*****çmişten gelen travmatik olaylar bir kenara bırakamıyorum.Ben bir yerde bırakmaya cesaret edip bıraksam o beni buluyor.Çevremdeki kişiler veya olaylar bana hatırlıyor. yalnız hissetmeme neden oldu.Yeterince öz saygımın raporlarını hakkında konuşuyor.Bu yüzden insanların bana olana karşı da çok hassasım ve kendi değerimi de olduklarına göre parlamayı düşünüyorum.Daha sağlıklı bir ruh haline sahip olabilmek uzun bir zaman istiyor ama en azından daha iyi tıslayabilmek adına rutinler oluşturduğum.Çalışma ve sosyal hayatta dengeye koymaya çalıştı***** bir şeyler için adım attığım için daha iyi aldım ve daha iyi notlarım için devam ettim ama annem bunu her defasında nasıl başardığını bilmiyordu.Bir şekilde tekrardan değersiz , yalnız ve yetersiz çalışıyordu.Bazen istiyorlardı Hemen yerine getirdiği zaman şiddete bile başvuruyor.Bana bir tokat atması veya kolumu sıkması çok normal karşılanıyor veya karşılanıyor.Birinin şiddet gördüğüne inandırılması için sürekli tekrarlanması,vücut parçalarının bölümleri veya ölmek maalesef böyle bir algı var çevremde.Annem bana nörolojik ve psikolojik şiddet uygulamalarısada beni bu yaşa kadar getirdiği için (19 yaşında) ona karşı öfkelenemiyorum.Aksine onu kullanabileceğim, içtiğim ve onun evinde ve eşyalarıyla hayatını devam ettirdiğim için zaman kaybetmeksizin suçlu ve nankör bir evlat olarak çalıştırıyorum.Öncesinde heyecanlanarak hayalini kurduğum artık gerçekleştirsem bile mutlumı düşünüyorum. Aslında hiçbir şey için mücadele etmek istemiyorum.Eskiden çok azimli bir çocuktum.Somut başarım vardı.Şu an o azimli öğrenilen yerde tembel bir insan aldı.Bazen yok olsam ne diye düşünüyorum.Kimsenin aktif olarak yaprak oynamaz.Çünkü varken söz sevildiğimi hissettiren bir davranış veya Yok.Bazı insanların sevgi dili farklı.Ama Nereden baksam göremiyorum.Gençliğin çocukları ve eşi yüzünden artık mahvolduğu bir düşünen anne ve annesinden nefret eden kardeşiyle bağ kuramayan bir kardeşle hayata devam etmek çok zor.Tekrar kırılmaktan yoruldum ve denemek istemiyorum çünkü her defasında sonuç aynı.

Merhaba. Ben 18 yaşındayım. Ailem sürekli benden rahatsız oluyor. Gülüşümden, bakışımdan, hareketlerimden. Hiçbir şey yapmasam da kavga cıkıyor. Zarar görüyorum. Neden böyle baktığımdan veya davrandığımdan. Daha önce de bazı arkadaşlarımdan yaşadığım olaylardan dolayı kimseye güvenemiyorum. Yıllardır dostum olan kişiler bende çok büyük bi güvensizlik bıraktı. Arkadaş edinemiyorum. Bende bir sorun varmış gibi geliyor. Kendimi iyi hissedemiyorum. Kimseye anlatamıyorum. Hep gözlemliyorum. Arkadaş grubuna girsem bile sessiz kız ben oluyorum. Zorbalık görüyorum. Sessiz ve çekingen olduğum için. Henüz arkadaşlarımdan sonraki güvensizliği yenemedim. Ailem takıntılı olduğumu söylüyor. Bende bi sorun var ama ne bilmiyorum.

Okb de senaryo kurma var mı acaba? Ben çok senaryo kuruyorum. Özellikle uyku öncesinde. Kurmadığımda kendimi kaygılı hissediyorum, elimde olmuyor. Rahatlıyorum senaryo kurduğumda veya sanki karşımda birisi varmış gibi konuştuğumda. Yoksa kaygılı oluyorum ve bu elimde olmuyor. Bu okb bağlı mıdır? Terapiye başlamalımıyım? Uyku sorunu yaşıyorum özellikle. Ve kendimi bazen kaygılı hissediyorum fazlasıyla. Psikologu da veya terapiyi de takıntı yapmaktan korkuyorum açıkçası.