Buse KARA

ben ailemle yaşıyorum kısa bi süre önce üniversiteden geldim bilmiyorum belki çok uzak kaldığımdan ama kendi aileme çok yabancı kaldım çünkü verdikleri tepki artık olağan dışı geliyo ve ait hissetmiyorum sürekli beni özgüvenszilikle ve çekingenlikle suçluyorlar hiç bi işe yaramadığımı ve sadece masraf olduğumu düşünüyorlar kendi basıma mutlu olduğum şeyler küçük şeyler mesela oyun oyunu silicez falan filan gibi iş yapınca ssuyolar ve iş yapmadığımda durum çirkinleşiyor ondan bende evde temizlik yapıyorum fakat birbirleriyle kavga ettiklerinde nankörlük yapıp ne yaptın ki diyolar evde kendimi kullanılmış ve sevilmiyor hissediyorum kararlarıma kesinlikle saygıları yok artık kendimiş arıyorum fakat bulamıyor gerçekten de işe yaramaz gibi hissediyorum yakın zamanda uzun ilişkimen ayrıldım. normalde onunla da paylaşırdım ve o ailen sana düşman gibi neden böyle yapıyolar derdi sessizleştim hevessizleştim hayata karşı ve ölsem keske diyorum çok bu dünya bos geliyor çok yoruldum mental olarak ruhsal manada da çok yoruldum hayatımı etkilicek bi sınava girdim ve o sınavda da istediğim başarıyı elde edemedim kimsem yok gibi hissediyorum bisileri paylaşıp yargılamadan dinleye bilcek üzülüyorum artık kendi kendime alatırken kişiler istemsiz gözlerim doluyor aileme her kötü davranışlarında ağlayarak karşılık veriyorum herseye ağlamaya basladım kendimi bile artık açıklama isteğim yok teşekkürler

Ben ailemle yaşıyorum öğrenciyim sınav senem. 3-4 Ay önce başlayan bir kaygı korku ve paranoya sorunum var. İlk hissettiğim yoğun bi korku ve paranoya bana ve ailemden birine zarar gelme ölüm düşüncesi üzerindeydi ve ertesi gün bunu arkadaşıma anlatirken şiddetli bir deprem oldu. Çok şükür kimseye birsey olmadi. En az 1 ay kiyafetlerimle uyudum. Hemen tetikteydim. Bunlardan dolayı da olabilir. Ama sadece korku ve paranoyalarim böyle değil. Biri eve girip bana yada aileme zarar verecekmiş gibi hissediyorum daha çok bana. Hep evi odaları dolapları kontrol ediyorum. Ayrıca abimden korkuyorum. Küçükken tartaklanma herkes gibi bende yaşadım abim tarafından. Hep tekme tokat dövülmüş gibi ağlardım. Canımın acisindan mıydı bence hayır. Gücüm yetmezdi ona ve benden nefret ederdi hala da öyle. Psikolojik bi şiddet gordum ve hala goruyorum abimden. Sadece bu olsa keşke. Beynim kuruyor Hep. Abim biraz sorunlu ve öfke problemleri var ne yapacağı belli değildir. Ve bende hep kuruyorum bana zarar vermesinden korkuyorum. Evde Hep tetikteyim bir tek babam varken daha rahatım. Evde abimle saatlerce yanliz kalıyoruz ve hep odamı kitliyorum tetikte kaliyorum. Korkuyorum deli gibi. Bu korkularım bi sebep olmasa bile büyüyor. Sadece abim değil o yokken de Evde biri var ve zarar verecek diye korkuyorum. Sadece ev değil disarda en güvendiğim kişilerle bile korkuyorum. Cikmaz sokak tenha karanlık bi mahallede büyüdüm ve yaşıyorum. Deli gibi korkuyorum. Erkek arkadaşım kapıma kadar bıraksa da korkuyorum çünkü o da bende zarar görebiliriz. Bu kaygı şüphe korku ve paranoyalarimdan kurtulamıyorum. Ailem psikolojik bir desteği karşılayamaz ve çok istekli de değiller bilmiyorum bir soru bir cevapla ne düzelir içimde ama bi umut sormak yazmak istedim. Bu korkular hayatı yasanamayak bir hale sokuyor hep tetikte huzursuz mutsuz korkulu hissediyorum. Bu duygular içten beni zehirliyor. Panzehirimi arıyorum. Biraz daha büyük olsam güvenli ayrı bi eve çıksam duzelirmiydi acaba diye dusunuyorum ama bu da çok zor bisey tıkandım kaldim çıkamıyorum bu batakliktan. Olumsuz düşünceler korkulardan kurtulamıyorum. Haklı miyim acaba evren bana bisey mi anlatıyor diye dusunuyorum bi yandan niye böyle hissediyorum ki bi mesaj mı bu bisey mi olucak diye dusunuyorum iyi hissetmiyorum artık kendimi

Yakında 19 olacağım.Yaşıtlarım ya da benden yaşça büyük insanlar çok umutlu olmasalar bile her sabah kalkıp en ağır işlerde belki de en ağır sağlık sorunlarda bir yaşamaya çalışıyorlar.Her zaman hayran kaldım.Çünkü sağlıklı olmam ve genç olmama rağmen sabah uyanmak istemiyorum.Belki yapabileceğim bir şeyler var beni bekleyen ama hiçbir şey yapmak istemiyorum.Yaparken bile içimde bir huzursuzluk hissi var.Herkesin azda olsa dayanağı olan bir nokta vardır.Benim annem çok iyi biridir.Beni aç bırakmadı sefalet içinde bırakmadı.Ama onunla bile aidiyet hissi huzurlu hissedemiyorum.Aynı şekilde diğer insan ilişkilerindede eninde sonunda odamda kendimleyim.Aslında hep böyle.Gelecekte belki sıradan bir işçi belki bir memur olacağım bilemiyorum ama pekte geleceğe dair bir umudum yok.Çocukken yaşadığım birkaç travmatik durum oldu.Bazen bunlar beni arada üzmeye devam ediyor ama sonra bu üzüntünün gerçek hayatta bir karşılığı olduğunu göremedim.Kimse sizin ne yaşadığınızı umursamıyor tabii istisnalar vardır birçoğu onlara ne verecebileceğinizle ilgileniyor. Ya da hayat size daha şefkatli kollarını açmıyor ben bundan güç bile alamadım.