Esra GÜNEŞ

25 yaşındayım adım Gizem. 10 ay önce annem vefat etti. Dünyam yıkıldı. Annem kardeşim ve ben yaşıyorduk. Çok büyük boşluktaydım. Halüsinasyonlar sesler duymaya başladım sanrılarım vardı. 4 ay boyunca gece gündüz ağladım annemin yokluğunu halen kabullenemiyorum. Çalışmıyorum okumuyorum evden dışarı çıkmak istemiyorum. Gece ve gündüz asla uyuyamıyodum ilaç tedavisine başladım. Prozac Paroksetin Zolpidem Risperdal İnvega İmovane Citol gibi ilaçlar kullandım. Şuan kullanmiyorum. Asıl sorunum annemin vefatından bir kaç ay önce Instagramdan biriyle tanıştım. Başka şehirde yaşıyor. Birbirimizle yüzyüze görüşemedik ve görüntülü konuşmadık. Sesli konuştuğumuz ve fotoğraflarımızı gördüğümüz bi ilişki içindeyiz. Annem hastanedeyken yanıma geldi ama ben yanına gidemedim. Vefatından sonra da ben çok perişan halde olduğum için görüntülü konuşalım seni bi göreyim diyemedi. O zorlu dönemden onun sayesinde kendime gelebildim. Çok büyük sevgi ve manevi destek gördüm. Şimdi görüntülü konuşmak yada yanıma gelmek istiyor ama ben onun beni bırakmasından çok korkuyorum. Ya beni begenmezse ya da biseyler ters giderse annemin beni bıraktığı gibi o da beni bırakırsa diye aklım çıkıyor. Hep erteleyip duruyorum. Son 2 ay verdi bana eğer onunla görüntülü konuşmazsam bitirecek. Ben hazirana kadar zaman istiyorum cesaretimin gelmesi için hep zaman istediğim için onu da kabul etmiyor. Eğer beni bırakırsa eminim ki girdiğim depresyondan bu sefer çıkamam. Çünkü zaten kimsemiz yok onu ailem gibi gördüm ona yaslandım. İkimizde birbirimizle evlilik düşünüyoruz. Ama işte benim terk edilme korkularım yüzünden onunla bi türlü görüşemiyorum. Tekrar bi kayıp yaşamaktan çok korkuyorum. Beni bırakırsa hayatım tekrardan tepetaklak olur bundan eminim. Artık ölmekten başka hiç bir beklentim olmaz.Ama görüşemiyorum da. Neden böyle davranıyorum kullandığım ilaçların yan etkisi midir yoksa başka bi bağımlılık hastalığım mı çıktı ortaya. Şimdi böyle yazınca ergenmiş gibi oluyorum farkındayım. Ama öyle değil. Neden bu kadar korkuyorum hocam Psikoloji de bunun bir adı varmıdır. Şuan ben mantıklı düşünüp cevap veremiyorum. Kendimi göstermede yaşadığım çekingenlik çok aykırı birşey mi yoksa yaşadığım bu kayıp sonucunda normal sayılabilir mi

Uzun zamandır kendimi mutsuz hissediyorum.Eskiden çok mutluydum.En zor zamanlarımda bile bir çözüm yolu bulup devam edebiliyordum.Şimdi en küçük zorluklarda kolayca yıkılıyorum.Akademik ve sosyal açıdan ciddi anlamda düşüş yaşıyorum.Bir şeyleri düzeltemiyorum.Yaşamım içerisinde sürükleniyor gibiyim.Sorumluluklarımda kaçıyorum ama bu kaçışlarda beni mutlu etmiyor.Artık insanlara çok asabi ve mutsuz geliyorum.Bu benim fikrim değil.Çevremden aldığım tepkiler sonucunda bu kanıya vardım.Herhangi bir ortamda yapılan sohbetler,espriler çoğu kişiyi eğlendirirken gülümsetirken ben ortama uyum sağlamak için sahte bile gülümseyemiyorum.Bunun sebebinin geçmişte yaşadığım zorluklar bir türlü geçmişteki olumsuz yaşanmışlıkların bende bıraktığı olumsuz etkilere alışamıyorum.Bir şekilde bu depresif durumun içinden çıkmak için çabaladığımda sonucu başarısızlık oluyor benim için bir döngüye takılmış gibiyim.Bu yüzden devam etmek her defasında benim için daha da zorlaşıyor.Mutlu bir ailede büyümedim Fiziksel ve psikolojik şiddete dair anlar hafızamda en çok yer edinenler.Ama bir şekilde bu dinamiğe alışmıştım.Babamın vefaat etmesiyle birlikte bambaşka bir hayata gözlerimi açmış gibiydim.Yasımı bile tutamadan kendimi bir kaosun ortamında buldum.Bambaşka bir şehire gitmek zorundaydım.Annem ve kardeşim dışında her şey değişti.Bu şehir bana iyi gelmedi.Sosyal ve kültürel anlamda benim için farklıydı ama bir şekilde alışmak zorundaydım.Bu süreçte akademik açıdan hedeflerime tutundum. Ve alanımda başarılar elde ettim.Beni mutlu eden şeyler için çabalarken kardeşim ve annemin ciddi tartışmaları ortaya çıktı.Bir anne evlattan çok düşman gibiydiler.Bende aralarındaki bu öfkeyi dindirmeye çalışsamda pek bir işe yaramadı.Kardeşim evi terk edip kendine yeni bir hayat kurdu.Annemle problemi olmasına rağmen beni de hayatından çıkarması beni çok üzdü.Bu süreçte annem işkolik ve daha asabi birine dönüştü.Bana karşıda çok koruyucu ve şüpheci olmaya başladı.Bu beni çok zorladı ve zorlamaya devam ediyor.Bu zor dönemde bana çok iyi davranan biri vardı.Güvenmem zaman aldı.Beni karakterim için sevdiğini düşuünüyordum.Halbuki niyeti başkaymış.Tacizine uğramamla birlikte çok büyük sarsılmıştım.Çevreme ve ailem anlattım fakat inanmadılar.Bu durumdan bir yıl sonra başka birini daha taciz etmesiyle haklılığım bir şekilde ortaya çıktı.Bu durumdan sonra uzun süre kendimi değersiz hissettim.Uzun süre etkisinden çıkamadım.Bu dönemde bana iyi gelebeleceğini düşündüğüm bir arkadaş edindim.Kendimle ilgili beğenmediğim bir özelliğim varsa o da insanlara aşırı bağlanmam ya da hiç güvenemem bu kişiye maddi ve manevi tüm desteğimi verdim fakat karşılığını alamadım.Bu da beni tüketti.Kendisinde beni cezbeden şey aile ilişkileriydi.Maddi ve manevi destek vermesine imreniyordum bazen kendimle kıyasladığımda üzülüyordum.İçimi dökmek istedim umarım rahatsız etmemişimdir Bu aralar zihnimde ölümle ilgili çok fazla düşünce çok fazla var ama bu ruh halinden çıkmak istiyorum Fakat psikolojik destek almam bu mutsuzluğumu yok etmesine dair inancımda yok