Hilal KESKIN

Merhaba hocam öncelikle şunu söylemek istiyorum benim çok büyük bir öfkem var herkese saldırmak istiyorum ailem dışında babama da saldırmak istiyorum biri bana kötü davrandığında ona orda öfkemi gösteremiyorum tam tersi dışarda çok masum gözüküyorum eve geldiğimde ise en değer verdiğim insanlara kardeşlerime anneme bağırıp bazenleri küçük kardeşime vuruyorum(hızlı vurmuyorum hafif ) ve vurduğun an deliriyorum asıl vurmam gereken kişinin ailem değil dışardaki o insanlar benim hakkımı yiyen insanlar olduğu bilmek beni öldürüyor ve ben o sinirle onları görsem o an saldırıp öldürebilirim ve bunu yapmak istiyorumda zaten onlara sinirliyim bir de sinirimi gösteremeyip eve yansıtmak ve kardeşlerimi benim ruh halimden dolayı mutsuz görmek o an önce beni bu ruh haline sokan insanları ve daha sonrada kendimi öldürüp onların mutlu olduğunu görmek istiyorum (kardeşlerim ve annemin) bazenleri aklıma şu geliyor ben bu düşündüklerimi birine anlatsam, bana şöyle deseler,ya onlar(ailem) o insanlara zarar verdiğinde mutlu olmazlarsa ama bu benim sorunum değil gerçekten eğer ailemin mutluluğunu geri getiremesem bile bunu en azından kendimi rahatlatmak için yapmak istiyorum son vermek istiyorum bu sayede onlara da sakin kafayla ailemle ilgilenebilirim.her an her saniye aklıma aynı şey geliyo ben okul 1. s insandım lise yıllarımda ama her şey beni etkiliyo gerçekten gördüğüm düşündüğüm konuştuğum her şey ben de iz bırakıyor .bir gün her şeye yeni bir başlangıç yapmak istiyorum artık eskiyi unutmam gerektiğini düşünüyorum ama ailede bir sıkıntı çıktığında annem kardeşlerime kızdığında, veya babam eve geldiğinde ,veya bir kardeşim diğerine vurduğunda çileden çıkıyorum ama o an sinirimi göstermiyorum çünkü ben kendimi düşünmek istemiyorum yani eğer ben kardeşlerime kızarsam yada anneme yada annemin ve kardeşlerimin yanında babama diğerleride etkilenicek ve ben sinirlerimi dışa vurararak rahtalasamda diğer aile üyeleri daha kötü olucak kendimi tutuyorum sabır ediyorum kardeşlerime doğru yolu göstermeye çalışıyorum onlarla ilgileniyorum zaten babam onlara bir baba olmuyor onun da çocuktan bir farkı yok kendi ailesinden çok ailesi dışında herkesi umursuyor çocuklarını bir kere bile tatile götürmemiş ellerine para vermemiş bir adam sadece her akşam eve geliyor elinde 3 ekmekle başka hiçbir yararı yok bir de elektirik faturası falan ödüyor yani sadece maddesel ihtiyaçları karşılıyor manevi ihtiyaçları karşılamıyor bu yüzden bu adamın baba olduğu bir evde çocuklar bir abla elinde nasıl sağlıklı bireyler olabilir?veya sağlıklı olma ihtimali var mı bazenleri kardeşlerimle gerçekten ilgileniyorum onları anlamaya çalışıyorum ve onlarda mutlu oluyolar ama akşam babam eve geldiği an benim bütün emeklerim boşa gidiyor çünkü babam bir kardeşimin kilosuyla dalga geçiyor diğerine okumayı bilmiyor diyor ben zaten okumayı bilmeyen kardeşime yavaş yavaş da olsa okumayı gösteriyorum evet biraz geç anlıyor ama anlıyor ama babam HİÇ ANLAMIYOR biraz aferin dese o çocuğa çocuk öyle hissetmiyicek daha çok okumaya çaba harcıyıcak ben bunu babama söylediğimde sen çok konuşma hızlı okuması lazım diyor ona öğret hızlı okusan yoksa döverim wallah seni diyo küçük kardeşime ben bu psikolojiyle bu çocuğa nasıl ders anlatıyım mesele dıları çıktığımda arkadaşlarımla aklıma ailem geliyor acaba bensiz napıyorlar birbirlerine girmişler midir ben 19 yaşındayım en küçük erkek kardeşim 4 ondan sonraki okumada zorlanan erkek kardeş 9 diğer kız kardeş de 13 yaşında her dışarı çıktığımda çol kötü hissediyorum aşağılanmış gibi hissediyorum korkunç hissediyorum bu yüzden genellikle dışarı çıkmıyorum ama çıkmışsamda zorla mecburi çıkıyorumdur hiç bir zaman kendime zaman ayırmak istemiyorum kesinlikle bundan nefret ediyorum şu anda bunu size söylediğim için bile ben bunu 1 yıl unutmam yani hayatıma bir yük daha yükleniyor .yeni bir başlangıç yapıyorum sabah uyandığımda bir sorun çıktığında deliriyorum bazen kardeşlerimin önün de de oluyor o zman daha çok ağlıyorum vicdan azabı çekiyorum bazenleri farklı bir odaya gidip havaya zıplayıp çığlık atıp bir o tarafa bir bu tarafa sinirleniyorun sonra kendime bir tokat atıp ağlayıp sakinleşiyorum bazenlwri kendime tokat atınca sakinleşiceğimi bildiğim için bilerek tokat atmıyorum kendime çünkü sakinleşince kardeşlerimin başkaları yüzünden yaşadıkları yanına kalmış gibii hissediyorum.ben küçükken 10 yaşında tacize uğramıştım 10 yaşından önce de 4,5,6,7,8,9 yaşlarımda biz başka bir evde yaşıyorduk orda komşumuz vardı orda arkadaşlarım vardı ama onların büyük abisi her zaman bana vuruyordu iki tane büyük abisi vardı birisi daha çok vuruyordu hep yüzüme tokat atıyorlardı bende eve ağlayarak geliyodum(evimiz yakındı ve ben küçükken çok yaramazdım yaramazdan ziyade evde kalmayıp arkadaşlarımla oynamak istiyodum) eve gelince anneme söylüyodum annemde gidip o çocuklara kızıyodu ama babamın hiç onlara kızdığını hatırlamıyorum sadece annem ve 10 yaşındada da arkadaşımın en çok vuran abisi tarafından tacize uğradım aireten 11 yaşındada başka bir adam tarafından ama bunların ikisinde de babam bildiği halde hiç bahsini bile açmadı annem de sustu çünkü babam bir şey dememişti ikinci yani 11 yaşında olanda bu sefer annem konuştu ama bu konu da kapandı okulda yine tacize uğradım orta okul da lise de de ve yine artık bunları kimseye anlatmadım ben çünkü bilselerde bir şey değişmiyordu ve annem babam ses etmediği için daha çok sinirleniyodu bu yüzden anlatmak yarardan çok zararı vardı kısacası çok çabuk sinirleniyorum ama benim istediğimin sinirimi durdurmak değil sinirime neden olan faktörü ortadan kaldırmak ama bu da imkansız çünkü dışardaki herkesi ortadan kaldırmak ya da babamı imkansız kendimi düşündüğüm zamanlar kendim için bir şeyler yapmak istediğim anlardan nefret ediyorum özellikle mesela dışarda gezdiğimde eve geldiğimde ağlama sesi duyarsam evde daha çok sinirleniyorum en büyük pişmanlığım sinirim tam yerinde gelmiyor eve gidince geliyor belki asıl etken evdedir ama gerçekten bu hiçbir şeyi değiştirmez çünkü ben bunu istiyorum.yaptığım hiçbir şeyden emin olamıyorum başka bir sorun bu eğer bir şeyi değiştirsem kendi hayatımda en küçücük sıkıntıda veya duygum değişince her şeyi eski haline çeviriyorum.Duygularıma göre hareket ettiğimi düşünüyorum çok çabuk hevesim kaçıyor mesela bir şeye çok hevesliyim diyelim en değer verdiğim kişi özellikle çok sevdiğim bir erkek bunu fazla istemiyorsa o an hevesim gidiyor ve ondan ayrılmak istiyorum.önce bir erkeği mesela çok seviyorum ama sonra bir anda soğuyorum her şeyinden nefret ediyorum.genelde kimseyi gerçekten sevemiyorum ve bağlı kalamıyorum yani erkek veya kız olsun fark etmez (kızlar da daha kısa arkadaşlık ilişkim oluyor) onun benim sevmediğim bir hareketi benim için onu bitiryor mesela ben onun iyi biri olduğuna inanıyorum ama bir böceği bilerek ezdiğini görünce o an ondan soğuyabilirim ve artık onla konuşsamda yavaş yavaş ondan uzaklaşırım. Yada beni anlamadığını düşünürsem .erkeklerde ise benden uzak olan erkekleri seviyorum ve şöyle bir takıntım var yabancı erkeklerden hoşlanıyorum hem onlar uzak da olduğu için daha da iyi oluyor ve beni takmayan erkeklerden hoşlanıyorum özellikle uzun zayıf ve küpe takan erkeklerden hoşlanıyorum bunun nedeni ne acaba 1 yıl önce ki sevgilim yabancıydı ve bana hakaret ettiği zmana ben ondan ayrılmadım ben de ona hakaret ettim ama o bana yazmaya devam ettiği için ben de konuşmaya devam ettim ama sonra beni baya takmamaya başladı bende ondan ayrıldım ve sildim onu ama hala onu çok seviyorum neden sevdiğimi bende bilmiyorum ama onun bana hakaret etmesi bile bazen bana güzel bir şey gibi geliyor ama sonra ne kadar aptal olduğum aklıma geliyor duygularım her an değişiyor onu silme nedenim de o an ondan nefret etmemdi kisa bir süre önceki sevgilimde bana onun tersine çok iyi davranıyordu beni çok sevdiğini söylüyordu ben ilk başlarda onu çok sevdim ama sonra sevgim azaldı çünkü ben bu kadar sevilmeye dayanamıyorum sanki ben ondan daha iyisini hak ediyorum gibi düşünüyorum ondan daha iyisini bulabilirdim gibi düşünüyorum o da yabancıydı.yani ilk ilişkimde toxic ilişkiydi ve benim sevgim gittikçe arttı diğerinde ise gittikçe azaldı.her şey kısır dögü gibi kızıyorum ağlıyorum yeni bir başlangıç yapıyorum. şu anki evremi sorarsanız yeni bir başlangıçtayım ama uzun sürmüyor herkesten çok çabuk soğuyabiliyorum sizce bunun nedeni ne her an duygularım değişiyor ve bende onlara göre hareket ediyorum kendimi kontrol edemiyorum bir an insan gibi yaşamamayıda düşündüm ama olmuyor illa bir yerde yine kendimi düşünmeye başlıyorum ve cinselliktende iğreniyorum nefret ediyorum o yüzden bazenleri bütün erkeklerden nefret ediyorum hatta nerdeyse bütün erkeklerden .sevsem bile iki saniye sonra her şey değişebilir.sinirlerime kontrol etmek için ne yapmalıyım?duygularımı kontrol etmek için ne yapmalıyım ? İnsanları mükemmel düşünmekten nasıl kurtulabilirim bir anda soğumamak için?son olarak borderline belirtileri ben de var mı ya da var gibi gözüküyor mu sizden kesin bir cevap istemiyorum sadece var gibi gözüküyor mu ihtimal var mı

Düşünmekten uyuyamıyorum bunun önünede geçemiyorum bununla ilgili ne yapabiliriz

Geçmişte yaptığım şeyden çok pişmanlık duyuyorum ve bu duyguyu bitiremiyorum 1 aydır sürekli düşünüyorum ne yapmalıyım? Ve Bazen hiç düşünmeden hareket ediyorum sanki o an hiç bir şey düşünemiyorum ve sonra çok pişman oluyorum bu durum yüzünden hayatım bazen çok yanlış yöne gidiyor tavsiye alabilir miyim?