Kardelen ÇİFTÇİ

Merhabalar. Bu çok çok hassas bir konu. Nasıl anlatsam bilemiyorum; çok çok utanç, suçluluk hissetmekle beraber bu şüphe beni yiyip bitirecek. Çocukluğumdan beridir sürekli bir şekilde çeşitli tanılarla psikiyatrik tedavi görmüş biriyim. Çocukken annemin kardeşi tarafından cinsel tacize uğradım birkaç kez. Ancak bunun istismar olduğunu çok sonraları net bir şekilde anlamış olmama rağmen daha da beynimi yiyip bitiren, içime kuşku düşüren ama konduramadığım bir başka istismar şüphesi daha oluştu. Çocukluğumdan beridir babamdan aşırı derecede çekinmem, tavırlarından ötürü adlandıramadığım ama içimde nefret, soğuma, huzursuzluk uyandırmaktan da öte kendimi mütemadiyen izole etmeye çalıştığım, kapana kısılmış ve sürekli rahatsız hissettiğim anormal bir durum var Sayın Psikolog. Diğer taciz olayından ötürü babamı yersiz yere suçlayıp hakkında yanlış mı düşünüyorum yoksa hakikaten böyle bir şey var mı? Çocukluğumdan beri bakışlarından da aşırı rahatsız olur ve sinirlenirdim. Kendisiyle hâlâ normal bir diyalog kuramamakla birlikte öfkeli, agresif cevaplar veriyorum ve olabildiğince bulunduğu ortamdan kaçınıyorum. Bu konuda neyin doğru neyin yanlış olduğunun net bir şekilde açıklığa kavuşmasına çok ihtiyacım var.