Murat ÇABUK

Hocam merhaba. Ben memleketimden 7 saatlik uzaklıkta hiç sevemediğim ve bir türlü alışamadığım bir ilde okul öncesi öğretmenliği okuyorum. 2. Sınıfa yeni geçtim. O kadar zor bir sene geçirdim ki kafamda egzama oluştu ve reflüm vardı maalesef şiddeti arttı sebebi ise stres ve üzüntü. Benim güven problemim var kimseye güvenemem şu hayatta güvendiğim kişi sayısı 2 elimin parmaklarını geçmez o yüzden güvenmediğim kişilerle de samimi olmayı pek beceremem. Tabiki arkadaşlarım çok fazla oldu ama ben yapmacıklığa gelemiyorum o yüzden tek olmayı daha çok tercih ediyorum onlar yanıma gelirse konuşurum cana yakın olurum soğuk davranmam ama başka türlü gidip kimseye yanaşmam elimde olan bişey değil herkesin her an beni sırtımdan vuracağını düşünüyorum. Ve maalesef bu durumdan dolayı odamda tek kaldıkça sürekli geçmişimi travmalarımı düşünüyordum üstüne depremi yaşadım tanıdıklarımı kaybettim annem babam kalp hastası onların yanında değildim her an sanki kötü bir haber alacakmışım gibi tetikteydim asla mutlu olamıyordum. Üniversite ortamı beni zaten iyice soğutmuştu okumaktan çünkü ben bu kadar açık saçık her şeyin yaşandığı bir ortamda büyümedim. Her neyse hocam yurt hayatı böyle kötüydü yemeklerimde hep sinek böcek taş cam her türlü şey çıktı tiksinir oldum yiyemedim hep dışarıdan beslendim ya da bisküvi tarzı şeyler yedim ve 8-9 ay içinde 7 kilo aldım psikolojim iyice bozuldu kilo da veremedim çünkü vitamin eksikliklerim çok fazla ve ne kullanırsam kullanayım düzelme olmuyor şuan kilom tatilden beri sabit ama oraya gidince yine aynı şeyler yaşanacak maalesef. WC deseniz asla hijyen yoktu oda arkadaşlarımda 3 kişiydik odada ve uyarmama rağmen klozette hep ped veya farklı çöpler buluyodum defalarca enfeksiyon kaptım. Konuya geçiyorum şimdi hocam. Kendi memleketime yatay geçiş yaptım çok çalıştım gerçekten ve ortalamam gayet iyiydi geçeceğimi garanti sanıyordum ama soyadı aynı olan iki kişi ne tesadüfse onlar kazanmış yani emeklerim çöp oldu hüsrana uğradım dün açıklandı ve dünden beri uyku gözüme girmedi ne yapacağımı düşünmekten geleceğimi düşünmekten.. Üstüne hocam kaldığım yurt odası küçük olmasına rağmen 6 kişilik olmuş. Oraya gitsem psikolojik açıdan daha da zarar görücem çünkü gezebileceğim kafamı dağitabileceğim bir yer bile yok mecburen yurda geçiyoruz okulu dondursam nasıl bir yol izleyeceğimi bilmiyorum. Artık hayalim olan öğretmenlik benim için sadece bir meslek olarak görünüyor çünkü hevesim kalmadı hiçbir şeye. Psikolojimi ve mutluluğumu düşünüp okulu dondurmalı mıyım ve dondurursam nasıl bir yol izlemeliyim? Yoksa tüm sıkıntılara üzüntüye hastalığa rağmen orada okumaya devam mı etmeliyim? Lütfen yardımcı olun hocam. Teşekkürler şimdiden iyi günler.

Merhabalar adım Halit. 36 yaşındayım. Kız arkadaşımla çözemediğimiz bir sorun var. Kendisi 26 yaşında. Farklı şehirlerde yaşıyoruz. Instagramdan tanıştık.10 ay önce annesi vefat etti. Dünyası yıkıldı. Annesi ve kardeşiyle yaşıyor, babası ayrı. Annesinin vefatından sonra büyük travmalar yaşadı. Sanrıları vardı halüsinasyonlar sesler duymaya başladı. 4 ay boyunca gece gündüz annem beni bıraktı kimsem kalmadı diye ağladı halen annesinin yokluğunu kabullenmekte zorlanıyor. İşi bıraktı evden dışarıya çıkmak istemiyor. Benim zorumla tedavi görmeye başladı. Prozac Paroksetin Zolpidem Risperdal İnvega İmovane Citol gibi ilaçlar kullandı. Asıl sorunumuz şu Benimle yüz yüze görüşmekten çekiniyor. Annesinin vefatından bi kaç ay önce tanıştık dahaca hiç yüz yüze görüşemedik veya görüntülü konuşamadık 1 yıl oldu. Sadece fotoğraflarını görüyorum ve telefonda konuşuyoruz. Görüntülü konuşmak istediğim zaman hep erteliyor ve onu görünce beğenmeyeceğimden onu bırakacağımdan korkuyor. Sürekli benden zaman istiyor. Hep zaman verdim ama o zaman geldiğinde de biraz daha zaman verirmisin diyor. Güzel bi şekilde anlatıyorum onu bırakmayacağımı söylüyorum ama anlamıyor. İçinde bir terk edilme korkusu var. Panik atağı da var kötü oluyor. Beni bırakma hayatım yeniden tepetaklak olur diyor ve inanılmaz şekilde ağlıyor kıyamıyorum. Onu bırakmak istemiyorum sadece konuştuğu insan benim. Bırakırsam daha felaket depresyona girecek eminim ama ne yapacağımı da bilemiyorum. Kuzeniyle konuşuyorum ona da, beni bırakmasından çok korkuyorum ya bişeyler ters giderse beni beğenmezse onsuz nasıl hayatıma devam ederim, diyormuş. Neden böyle davranıyor hocam kullandığı ilaçların yan etkisi midir yoksa başka bi bağımlılık hastalığı mı çıktı ortaya. Neden bu kadar korkuyor Psikoloji de bunun bir adı varmıdır. Kendisini göstermede yaşadığı çekingenlik çok aykırı birşey değil mi ? yoksa yaşadığı bu kayıp sonucunda normal sayılabilir mi. Ve ben ne yapmalıyım görüntülü konuşmak için ısrar etmemeli ve ona istediği zamanı tekrar tekrar mı vermeliyim

Uzun zamandır yaptığım hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Mesela arkadaşlarım komedi yayınları izliyorlar. Gülen herkesi seyrediyorum sadece. Espiriler komik bile gelmiyor. Evden cikmak istemiyorum. kimseyle görüşmek istemiyorum. Ama artık dur demek istiyorum kendime. Diğerleri gibi nasıl olurum?