Özge YILMAZ

Merhabalar ben şu durumu yaşıyorum. Sevgilim var onu çok seviyorum. 3 yıllık birlikteliğimiz var ve onunla devam etmek istiyorum ama yaşadığım bu durumdan nasıl kurtulucam bilmiyorum. Örnek veriyorum bir iş yerınde çalısıyorum, bir çocuk geldi mesela ve yaşça da benden küçük. Kendi kafamda onu yorumladım. Hareketleri falan. Örneğin aa bu konuşma tarzı hareketleri tam istediğim hoşuma giden gibi bir hareket .(sevgilim yokken aradıgımız kriterler olur ya hani) istediğin erkek profili olur ya o anlamda. Ve sevgilim olmasına rağmen nasıl bu düşünce tarzında olabilirim diye kendimi sorguladım. ben sevgilimi tanıyarak istediğim kritelerlrrın bazısı olmadan onu sevdim ona aşık oldum hala çok seviyorum nasıl bu düşüncede olmuş olabilirim nolur yardım edin

Cinsellikte istemedigim halde bir birlikteligim oldu, ondan oncesinde zaten iliskim olmustu onemli olan ‘namus’ vesaire degil, istemedigim biriyle istemedigim bir iliskiye girdim, hayir dememe ragmen kimse benim ‘hayir’ dememi umursayip yardim etmedi. Eger cidden hayir demek isteseymisim itermisim oyle dediler. Ama ben sok icinde oldugum icin gucum yoktu sadece hayir diyip gozlerine bakiyordum birinin beni kurtarmasi icin. İstiyorsun ama nazlaniyorsun diye dusunduk dediler, heyecanimiza yenik dustuk dediler. Ben bu durumun ustesinden gelemiyorum, erkek arkadasimla iliskimizi toparlayamiyoruz. Her seferinde ‘hayir’ dememi duymayip baska biriyle istemedigim bir iliskiye girmis olmam ve onun gormesi, baska bir kadinin gormesi ve hemcinsimin bile hicbir sey yapmayisi midemi bulandiriyor. Affedemiyorum, yoluma da bakamiyorum.

Merhabalar, psikologa mı yoksa psikiyatriste mi danışmam gerektiğini bilmiyorum. 21 yaşındayım 22 yaşına gireceğim. 15 yaşımdan itibaren beynimin hayal haraketlerini kontrol edemiyorum ama gerçeklik algımın da bozulmadığını biliyorum. Anlatmak zor çünkü ben de tam anlayamıyorum. Beynim her soruyu bana sorabiliyor ve bunu ben yanıtlasam bile net bir cevap bir insandan alacağım cevabı duyana kadar da aynı soruyu sormaya devam ediyor ve bu soruları ben düşünmeden ortaya çıkartıyor. Sorular öyle kolay veya normal olmuyor tamamen abnormal, iğrenç, bir insana sorarsam herhangi birini ya psikopat ya da iğrenç bir insan olarak adlandırılacağımı biliyorum. örnek bir soru vermek gerekir mi bilmiyorum... Geçen yaşanan bu iğrenç ve travmatik olayda duyduğum 'parçalanmış beden' cümlesi ile bir anda beynim bir soru yarattı ve bu sorunun cevabını alana kadar da hiçbir şey yapamadım. 'Acaba bir beden parçalandığında hangi parça daha ağır olur?' bu ve böyle daha berbat soruları düşünmüyorum bu bana keyif vermiyor. 2. kontrol edememe olayım ise hayal kurması. şu an bile beynim sizin laptopunuzu açıp bunu okurken ki profilinizi hayal ediyor ve bu bir kız olarak kendimi yanlış hissettiriyor (yanlış anlamayın cinsellik ile alakalı değil hiçbiri) veya biriyle konuşurken onun 5-10-15 saniye sonraki diyeceklerini hayal ediyorum Bazen tanrının bile beni nasıl izlediği gibi uçuk hayaller... Geceleri yatağımı ve yastığımı kaç defa yumruklayıp tanrıya bunun bitmesini istediğimi yalvarıyorum çünkü bu iki şey beni ne uyutuyor ne de gündelik hayatımda rahat bırakıyor bazen herşey acaba rüya mı? gibi hissettiriyor sanki dünya ile aramda bir görünmez bariyer var ve birşeyi tam olarak net hissedemiyorum... anlatmaya çalıştım .. anladınız mı bilmiyorum ama ben bile artık bunu anlayamaz duruma geldim...