Ayrılık ve Öfke

Daha önce bir yurtta yatılı öğretmenlik vazifesi yapıyordum, kendimi çok değersiz hissediyor ve tek başıma olduğum için çok yıpranıyordum, bunun için kavga etmeden ayrılmaya çalıştım. Malesef ki karşı taraf anında kapısını kapattı, iletişimini kesti. Ben bunu epey bir süre kaldıramadım. Çünkü güzel ayrılmak için şimdiye kadar beni bu hale getiren hiç bir şeyi sertçe, kavgayla dile getirmedim, içimdekileri dökmedim ve ayrılmama rağmen içimde çok büyük bir öfke var, bunu haketmedim ve düşününce sürekli ağlıyorum ve yoluma devam edemiyorum. O kadar iyiliğin karşısında bir çırpıda silinmek... Hiç bir talebem yöneticinin korkusundan beni aramadı. Halbuki benden iyilik ve merhametten başka bir şey görmediler. Bir de sürekli rüyamda orayı görüyorum, geri dönmüşüm ve ruhum adeta azap çekiyor. Sürekli görevlisi olduğum şeyleri yapıyorum rüyamda mesela erzak görevi ben de idi, bir şeyler çürüyor ve ben yetişemiyorum. Artık onları arayıp içimi boşaltıp rahatlayamam, iyi de olmaz aramız bundan sonra. Ben yoluma nasıl devam edeceğim? Sürekli kendimi kötü biri olmadığıma ikna etmeye çalışıyorum. Sınırlarımı korumak istedim, intihar duygusunu o kadar çok hissettim ki oradayken, kendimi kaybetmekten korktum. Kendimi kazandım, onları kaybettim ama buna sevinemiyorum neden?