İlişkiler

Çevremde çok insan varken ben tekim yanlizliga gomuldum gibi birine elimi uzatmaya korkuyorum korkularım mi yoksa yalnızlığım mi beni çekiyor anlam veremiyorum. İçimde bastırdigim çok şeyler var anlatsam çekiniyorum bazen kendime bile itiraf edemediğim süreçten geçiyorum nssil oluyor bilmiyorum

9 yıllık bir ilişkim var hafta ya nişanım olacak ama erkek arkadaşım çok mutsuz hayatin onun için birsey ifade etmedigini gülmek istemediğini ben kimseye gidip gelmem diyor benden çok birsey bekleme evleniyoruz sadece diyor ben kimsenin gözünde adam değildim is ciddye bindi diye şimdi adam mı oldum diyor sevgilim döneminde onu kırdım ilişki uzadığı için tamam ayrılalım diyorum onada evet demiyor sizce napmalym yorumlarınız çok kıymetli

Erkek arkadasimla 3 aydır birlikteyiz. Gecenlerde beni en yakın kız arkadasına bahsettiğini soyledi. Bende merak ettim haliyle. Sonra evden bir sureligine ayrildi bende bilgisatarindan whatsap uzerinden tum yazismalarina baktim. Kiz arkadasiyla yazismalari fazla samimiydi. Neyse hicbir sey demedim. Bana yemek siparisi vermem icin telefonunu verdi. Bende telefonundan instagrama girip baktim. Bana attigi ne kadar reels varsa bu arkadasina da bazilarini atmis. Ve baska bir kizla da yazismis. Ama okuyamadim o kizla yazismalarini. Sonra bunu soyledigimde bana artik guvenmedigini ,kisisel alanina girdigim icin kizdi. Sevmedigini falan soyledi. Sonra gece boyunca geldi sarilarak uyudu. Simdi de biraz zaman verelim birbirimize sakince tekrardan konusmak dilegiyle yazmis . Simdi tekrardan baslasak ne o bana guveniyor ne de ben ona guveniyorum. Nasil olacak ne yapmam gerekiyor tekrar ne zaman konusmaliyiz lutfen yardim edin

Merhaba. Yaklaşık 4 senedir süren bir ilişkim var. Çok yanlış başladı, üçüncü kişiler hep girdi aramıza fakat biz bir şekilde herkesin üstesinden gelip birbirimizle olmaya devam ettik. Ben çok sosyal bi insanım, peşimde de cok erkek vardı o dönem. Sevgilim hep kıskanırdı, ipler hep benim elimdeydi. Ben de pek anlayışlı biri değilim. Çok mükemmelliyetçiyim, eleştirelim, sevgilimin huyunu suyunu işini hiç beğenmedim. Onu hep değiştirmeye çalıştım. Kendi bildiğimi okudum yani. İkimizde evlenmek istiyorduk. İşler bir şekilde ciddiye bindi. Ama o hep bana benim onu çok ezdiğimi söylüyordu. Bi nevi dilimin kemiği de yok. Ailemden gelen travmalar beni öfkemi kontrol edemememe sebep oldu. Ve onun başka bir kızla yazıştığını gördüm. Birkaç gün konuşmuş, sebebi kafa dağıtmakmış. Aksi mümkün değilmiş görüşmemiş benden ve isteklerimden çok bunalmış ve zaten evlenecekmişiz, nişan tarihimiz belli. Ben şimdi ne yapacağım? Bi yandan kendimi dinlemeye çalışıyorum, psikolojim bozulmuş durumda, ve bu da bedenime hasar veriyor. Ne o benden vazgeçebiliyor ne ben ondan.

Hocam merhaba ben hayatım boyunca hep benzer ilişkiler yaşadığımı ve arkadaşlık ilişkilerim dahil hep değersizlik hissinin ön plana çıktığını farkediyorum ama buna engelde olamıyorum. Her davranışı bana değer vermiyor sevmiyor istemiyor şeklinde yorumluyorum ve sonrasında tartışmalara sebep veriyorum. Erkek arkadaşım bu konuda bana o kadar çok uyarıda bulundu ki biraz bu şekilde anladım. Benimle ilgilenmediginde ayrılacağını düşünüp çok ciddi bir endişeye kapılıyorum. Terapi ile bu durumdan kurtulabilir miyim? Galiba zaman zaman umudum da olmuyor:(

Hocam merhaba. Yaklaşık 2 yıldır çok iyi giden ilk gün ki gibi ilgili sevgi saygılı hisleri olan bir insanla ilişkim var. Fakat bu 2 yılda sosyal hayatım ilk defa bu kadar kötü oluyor. Adeta evli çiftler gibiyiz evde 7/24 birlikte vakit geçiren başka hiçbir hayatı olmayan son 2 aydır dışarı çıkmayan, en ufak bir seyi satın alırken parayı düsünen, hayattan zevk almayan eğlenmeyen bir insana dönüştüm. Partnerim benim gibi eğlenmeyi seven bir insan değil ama ben bu yaşlarımda (24 yaşındayım) gezmek eğlenmek istiyorum. Kendisini bu yaşında fazlasıyla işe adayan sorumluluklarını evli çocuklu babalardan farksız hale getirdi ve ben bu durumdan ne kadar şikayetçi olsamda bir sey değismedi. Son birkaç aydır da sosyalleşememekten mi arkadaşsızlıktan mı bilmiyorum bunların da etkisi var mı çünkü ilk defa bu kadar uzun bir iliski deneyimim oluyor partnerimden sıkılmaya soğumaya basladığımı hissediyorum ve kaç gündür bu düşünce hatta kaç aydır bu düşünce beni yiyip bitiriyor. Son 1 bucuk aydır da ailemin yanına onları görmeye geldiğim için görmüyoruz birbirimizi. Ondam ayrılmak asla istemiyorum ona çok alıştım ama eski heyecanım yok ona karşı ve bu durum beni acaba sevgim bitti mi de alıstığım için mi bırakamıyorum düşüncesine itti. Nolur bana bir yol gösterin. Böylesine iyi giden bir ilişkiyi ve bu kadar beni seven benim için her seyi yapan bir insanı kaybetmek istemiyorum ama içimdeki bu ona karşı olan sıkkınlığımın sebebini de öğrenmek istiyorum.

Çok zor durumda etrafımdaki herkesten farklı bir öneri veya teselli duyduğum için , kafamda susturamadığım sürekli konuşan bir ses yarattığım için çareyi sizde buldum Ben , hayatımda ilk kez bir insana güvendim bir insanı sevdim üstelik karşılıklı bir sevgi. Hiç hissetmediğim duygular hissettim. Kaybetme korkusu ve gerçekten sevince ölürcesine sevdiğim sevmeye aşık bir insan olduğum için doğru kişiyi bekledim hep. Gerçekten sevip ciddi düşüneceğim biri olsun istedim . Hiç bir zaman amacım boş kalmıyım sıkıldım hayatıma birini alayım olmadı. Ve ilk kez ya duygu boşver bir kerede izin ver kendine dediğim de iş arkadaşımın tanıştırmasıyla başlayan 2 yıl süren bir ilişkim var. Düne kadar vardı. Çok sevdim çok sevildim hayatımın merkezindeydi hayallerimin ötesinde bugüne kadar beklediğim kişi diyebilirim. Bugüne kadar tek bir kavgamız dahi olmadı. Tabiki küçük tartışmalar oldu ama hiç böyle uzatıp birbirimizi kıracak cinsten değil. Herşey 3 hafta öncesine kadar öok güzeldi. erkek arkadaşım yolunda gitmeyen bir durum olduğunda mesela hasta olduğunda, iş sorunları yaşadığında depresyon moduna giriyor. Her şey olumsuz her şey kötü hiçbir şey hiçbir zaman yolunda gitmiyor şeklinde düşünüyor. Bu anlarda benle iletişimini azaltıyor veya kesiyor. Anlayışla karşılayıp yanında olmaya çalışsam da ve bu tavrı hakkında daha öncede rahatsız olduğumu üzüldüğümü belirtsem de hep aynı şey. Ama şu an yaşadığımız ilk kez bu kadar kopuk ilk kez bu kadar uzak. Ne dışarı çıkıyor ne arkadaşlarıyla görüşüyor ne benle konuşuyor tamamen bir depresyonda. Bu süreçte rahatsızlık geçirdi babası anjiyo oldu iş sıkıntıları da yaşadı. 3 hafta önce çok mutlu ve iyiyken şuan 0 iletişim. Ben yazıyorum iki kelime konuşup sonra konuşma bitiyor. Korkuyordum benden ayrılacak diye. Hiçbir sorun yokken mutluyken bir anda bıçak gibi bu hale gelmemiz beni gökdelenin tepesinden atılmış gibi hissettiriyor. Sürekli ağlıyorum daralıyorum kalbim sıkışıyor. Çok seviyorum. Onunla çok eğleniyorum çok mutluyum. bu 3 haftalık süreçte görüşmemiştik haklısın sana yansıyor görüşünce konuşuruz demişti. Sonra tel konuşmamızda iyi olmadığını halinin enerjisinin olmadığını söyledi herşeyden bıktığını hiçbirşeyin yolunda gitmediğini. Ama bana yansıttığını kimsenşn kimseyi böyle üzmeye hakkı yok insan sevgilisiyle eğlenmek mutlu olmak ister dedi. Ben de Beraber çözelim birbirimizde bulalım çaresini istiyorum ona da söyledim. Ne olursa olsun ben hep yanındayım o da yanımda olsun istiyorum. Bu kadar güzelken mutluyken yolunda gitmeyen şeyler yüzünden ilişkimizin bu hale gelmesini hak etmiyoruz. Bu yüzden bitmemeli. Bugğne kadar hiç büyük bir kavgamız vs olmadı bundan hep bahsederdik insanlar neler yaşıyor bizim hiç yok diye mutlu olurduk. pazar günü geldi görüştük ayaküstü 10 dk kötü olduğunu kendinden sıkıldığını hiçbirşey yapmak istemediğini söyledi. Gerçekten çok kötüyüm çok düşündüm seni çok üzüyorum bu süreçte ve daha fazla üzmek uzatmak istemiyorum dedi bencilce düşündüğünü ben her koşulda yanında olacağımı söylediğimi bunun hiçbir önemi yok mu diye söyledim tabi ki var ama bencilce değil aksine seni düşündüğüm için bu kararı verdim dedi hayatından beni çıkarınca herşey normale mi dönecek yapamam onsuz gerçekten ben hayatımda hiç tahmin edecemeyeceğim kadar çok sevdim ve sevildim 2 yıllık ilişkinin ortada bizlik bir sebep yokken bitmeesini üstelik ayaküstü bitmesini kabul edemiyorum. psikoloğa gittiğini psikiyatriste yönlendirdiğini söyledi çarşamba randevum var dedi. Bu süreç ne kadar sürer bilmiyorum 3 ay mı 1 yıl mı bilmediğim bir süreçte seni üzmek istemiyorum dedi. Ortak arkadaşımız bizi tanıştıran kişi de birkaç gün geçince konuşacak onunla ne düşünüyor niye böyle bişey yaptı vs yoklamak için. Ben bir ay kadar sabredip yazmak istiyorum görüşmek için. Bunu hak etmiyoruz kurtarmak istiyorum bu ilişkiyi o da iyi olsun istiyorum bu kadar kötüyse sağlıklı ve mantıklı bir karar veremiyor belki de ve ben çabalamak istiyorum geri kazanmak istiyorum. Bomboş hissediyorum kendimi. Vedalaşamadık bile yani ne o sarılanildi ne ben ama çok istedim o da istiyordu anladım böyle gidemedik salak gibi kaldık en son ben döndüm gittim. Her şey çok içimde kaldı konuşamadım çok fazla birşey diyemedim ağlamaktan. Nolur bana bir yol gösterin bu ilişkiyi kurtarmama yardım edin. En uygun vakitte seans alıcam boşluk yaratıp işsel anlamda da çok yoğun bir döneme girdim ama bu süreçte kafayı yemek üzereyim. Çok uzun yazdım farkındayım özür dilerim ama çok çaresizim

Toksik bir ilişkinin içindeyim ve bu bir yıldır devam ediyor. Bana hiç iyi gelmiyor haksızlık yapilan ben olmama rağmen ne zaman ayrılsam yine yazan ve kavga çıkartan ben oluyorum. Kendimi tanıyorum kendimden hiç beklemedigim asla dediğim küfürler ediyorum kavga esnasında. Sürekli ağlıyorum bir şeyler yapması için ısrar ediyorum. Yanlış olduğunu biliyorum. Kopmak istiyorum ve bunu basaramiyorum. Engelliyorum bir kaç güne açıyorum. Numaramı değiştirmeye cesaret edemiyorum. Bu durum bana çok zarar veriyor. Sürekli öfke nöbetleri geçiriyorum. Bundan terapi ile kurtulabilir miyim?

Yaşım 29 kız arkadaşım 27 yaşında idi 1 yıldır beraberdik öyle mutluyduk ki hiç olumsuzluk yaşamadık evlilik konusunda çok baskı yapıyor du bana son basit bir olay yaşadık bir de nişan işimiz biraz ekonomik sebeplerden az uzayınca benden beklentisizlik oluşturdun deyip ayrıldı sonra çok üzüldüğünü biliyordum aradan 1 ay geçti söylendiğini öğrendim araştırdım ailede evlilik baskısı ve etraftan yaş geçiyor evlenmelisin cümlesi çok geliyormuş aklım almıyor bu kadar severken ayrılıp hemen kız arkadaşım nasıl sözlenir dün beni yolda gördü ağladı titredi konuşmaya çalıştım hayır dedi gitti depresyona girdim ne yapacağım çok sevdim o kadar şey yaşadık fiziksel bedensel anlamda hiçbirşey ifade etmiyor şuan ona

Merhaba, erkek arkadaşım yolunda gitmeyen bir durum olduğunda mesela hasta olduğunda, iş sorunları yaşadığında depresyon moduna giriyor. Her şey olumsuz her şey kötü hiçbir şey hiçbir zaman yolunda gitmiyor şeklinde düşünüyor. Bu anlarda benle iletişimini azaltıyor veya kesiyor. Anlayışla karşılayıp yanında olmaya çalışsam da ve bu tavrı hakkında daha öncede rahatsız olduğumu üzüldüğümü belirtsem de hep aynı şey. Ama şu an yaşadığımız ilk kez bu kadar kopuk ilk kez bu kadar uzak. Ne dışarı çıkıyor ne arkadaşlarıyla görüşüyor ne benle konuşuyor tamamen bir depresyonda. Bu süreçte rahatsızlık geçirdi babası anjiyo oldu iş sıkıntıları da yaşadı. 3 hafta önce çok mutlu ve iyiyken şuan 0 iletişim. Ben yazıyorum iki kelime konuşup sonra konuşma bitiyor. Korkuyorum benden ayrılacak diye. Hiçbir sorun yokken mutluyken bir anda bıçak gibi bu hale gelmemiz beni gökdelenin tepesinden atılmış gibi hissettiriyor. Sürekli ağlıyorum daralıyorum kalbim sıkışıyor. Çok seviyorum. Onunla çok eğleniyorum çok mutluyum. Henüz görüşemedim bu 3 haftalık süreçte haklısın sana yansıyor görüşünce konuşuruz demişti. Sonra tel konuşmamızda iyi olmadığını halinin enerjisinin olmadığını söyledi herşeyden bıktığını hiçbirşeyin yolunda gitmediğini. Ama bana yansıttığını kimsenşn kimseyi böyle üzmeye hakkı yok insan sevgilisiyle eğlenmek mutlu olmak ister dedi. O böyle diyince ben ayrılacak diye düşündüm ve hiç iyi değilim. Hala konuşamadık görüşemedik. Beraber çözelim birbirimizde bulalım çaresini istiyorum ona da söyledim. Ne olursa olsun ben hep yanındayım o da yanımda olsun istiyorum. Bu kadar güzelken mutluyken yolunda gitmeyen şeyler yüzünden ilişkimizin bu hale gelmesini hak etmiyoruz. Bu yüzden bitmemeli. Bugğne kadar hiç büyük bir kavgamız vs olmadı bundan hep bahsederdik insanlar neler yaşıyor ne ihanetler ne kavgalr ne ayrılıp barışmalar bizde bunların hiçbiri yoktu. Beni çıkarırsa hayatından düzelecek mi herşey? Ben yapamam ki onsun zaten hayatıma birini almak çok zor benim için. Gerçekten sevip sevildiğimi hissetmezsem birşey hissetmezsem asla olamam. İlk defa bu duyguları hissettiğim biri onu kaybedemem. Toparlayamam kendimi ne yapıcam bilmiyorum. Bitsin istemiyorum. Bunu hak etmiyoruz çünkü