kendime gelemiyorum

4 yıl süren bir ilişkiydi. 1 senesi benim elimi bile tutmadan konuşup görüşerek geçti. çünkü ilk ilişkimdi ve ben hayatıma alacağım insanın ilk ve son olmasını istiyordum. başlarda çok kıskanç ve sinirliydi. bağırır çağırırdı. zamanla bu konuları konuşa konuşa kendini çok değiştirdi. bana güvendi ve artık eski kıskançlıkları yoktu. siniride aynı şekilde. ama ilişkiyi başta öyle bir şekillendirdi ki bu sefer ben onun gibi olmaya başladım. çünkü sanırım alıştığım ilişki şekli buydu. ilişki devam ederken çok üstüme düşer çok ilgiliydi ama baştaki kadar değil diye ben sürekli ilişkide bir eksiklik varmış gibi yaşamaya başladım. sürekli sorun çıkarıyor, ondan ilgi bekliyordum. beklentilerim bitmedi. mesaj yoluyla sürekli bana uzun uzun laf anlatmaya çalıştı. içimi rahatlatmaya çalıştı ama ben ayrılmayız sandım hep. işsizlik stresi vardı benim mesleğim varken onda olmaması, onun tabiriyle benim daha güzel olmam, imkanlarımın daha iyi olması onun çabalamasının gerekmesi onda hep eksiklik ve benimde beklentilerimle ilgili sürekli bir şeylere koşması gerekiyormuş hissi verdi. yeni işe girdi ben haliyle eksik hissettim ve yine üstüne gittim. en son bana “yalnız kalmak istiyorum, olmuyor yapamıyoruz, demek ki uygun değiliz, ben çok yoruldum, artık bana en ufak şey bile ağır geliyor, anksiyetenin son evresindeyim muhtemelen, sürekli iyi misin kötü müsün yanlış anlar mı şu şöyle mi demekten içim yoruldu benim, olmuyor, normal cümle söylesende artık sen yemin etmeden için rahatlamıyor, en ufak tartışmadan bile gerildim, kendimle gürültüsüz patırtısız yaşamak istiyorum” dedi. hep ben onu şikayet eder ayrılırdım. maksimum 5 gün küs kalırdık. ikidir o ayrılıyor. yine bu lafları etmişti ben pişmanım diyince ertesi gün barışmıştık. tekrar aynı şeyleri yapıp şikayet dile getirince benden yine o cümleleri söyleyerek ayrıldı. 2 ay oldu. hatamı anladığımı söylesemde bana artık inancı kalmadı. sevmiyorum ya da seviyorum demiyor. sadece yoruldum ve yalnız kalmak yaşamak istiyorum dedi. sürekli çalışıyorum konuşmak istemiyorum diyor ve benimke en ufak bu konuları konuşmaktan bile kaçıyor. nasıl bir tutum sergilemeliyim. her gün kusuyorum ve iç sıkıntısıyla uyanıyorum. ne kendime bakasım var ne adım atasım hayattan koptum. ilk ve son olsun demiştim. evlilik düşünürken böyle medenice “tek ayrılan biz değiliz”i duymak beni çok yıkıyor. benim için ağlayan, ilişkide beni üstte gören, benim üstüme titreyen erkeğin şu an bu hali beni çok üzüyor. çok seviyor ve özlüyorum. çaresizlikten buralara yazıyorum, video izliyorum, psikoloğa gidiyorum, ağzımda dilimde hep o var. napıcam ben…