Sorun bende mi?

İntihar etmeyi denedim kaç kere ama anladım ki onu bile beceremiyormuşum...Bende madem ölemiyorum o zaman acı çekerim dedim.Kollarım,boynum,gögsüm hepsini kestim...Sonra ne mi oldu izi kaldı,her acı gibi onlarında izi kaldı.Sürekli çiziklerin üzerinde parmağımı gezdiriyorum çünkü acılarıma dokunduğumu hissediyorum.Her canım yandığında bir çizik attım.Ailem beni ergenlikle suçluyor...Bir kişi bile çıkıp demiyor ki bu yaptığın normal değil."Birisi görürse rezil oluruz" o kadar nefret ediyorum ki bu cümleden...Bunları yapma sebeplerim de var.Çocuk yaşta babam tarafından terk edildim neredeyse 7-8 yıl geçti şimdi onsuz kurduğum hayata dahil olmaya çalışıyor.Annem desem...O benim en hassas noktam...Bana hep bi fazlalıkmışım gibi bakıyor.En acısıda ne biliyor musunuz? Ben anneme en son ne zaman sarıldığımı hatırlamı***** zaman ağzımı açıp tek kelime etsem beni nankörlükle suçluyorlar.Ben gerçekten çok doluyum...Yaşıma göre çok ağır yükler var sırtımda...Çok ağır sırlar var...Kaldıramıyorum.Bazen nefesim kesiliyor "Alllahım nolur öleyim,al canımı" diye yalvarıyorum Allaha.Kimse görmüyor beni...Beni görün artık,benide sevin artık...Boğuluyorum ben,gözlerinizin önünde ölüyorum...Beni görün...Artık anneme ismiyle sesleniyorum çünkü aramızda en son ne zaman anne-kız ilişkisi oldu hatırlamıyorum.En çok canımı yakan da gözlerimin önünde erkek kardeşime gösterdiği sevgi...Bazen evlatlık olduğumu bile düşünüyorum sonra diyorum ki bir çocuğu evlat edinecek olsalar niye beni alsınlar ki...Babam çok sever miydi beni bilmiyorum...Belki de seviyordu...Ben babamı hatırlamıyorum.Evde sürekli hakaretlere maruz kalıyorum "çok çirkinsin" "bebekken de çirkindin" "suratın kocaman" "çok yiyorsun" "burnun çok büyük" "Şişmansın" vücüdümla o kadar çok dalga geçiyorlar ki...Oysa ki şişman değilim sadece olmam gerekenden 3 kilo daha fazlayım...Benim ailemle son çekilen fotoğrafım 5-ci yaş günümde çekildi,ondan sonra da hiç fotoğrafımız olmadı zaten...Bazen düşünüyorum en son ne zaman sevildiğimi hissettim diye...Hiç.Sağlık olsun böylede yaşıyorum.En kötüsüde ben herkesi çok seviyorum...O kadar çok seviyorum ki onlar rahat etsin diye ölmeyi istiyorum.Evde kendime ait bir yatağım bile yok.Çocukken karanlıktan çok korkardım.Annemle kardeşim hep beraber uyuyorlardı,hala öyle.Bende hep tek başıma ***** gece o kadar çok korktum ki dayanamayıp kardeşimin yanında ki küçücük bir yere kıvrıldım...O sabah yerde uyanmıştım.İşte o zaman anladım ben onların dünyasının dışındayım.Kimseye söyleyemedim ama benim yardıma ihtiyacım var...Beni yargılamadan dinleyecek birine ihtiyacım var...Yemin ederim dikkat çekmek için yapmıyorum zaten istesemde dikkat çekemem...Sadece bir kerecik anneme sarılayım,bana kızım desin,saçımı okşasın istiyorum...Bir keresinde üzerimi örtmüştü...Ondan sonra hiç örtmedi ama ben o gece hiç kıpırdamadan uyudum çünkü üzerimi annem örtmüştü."İyi geceler" "Günaydın" ben bu kelimelerin hiç birini duymadım annemden...Geceleri uyuyamıyorum,okumak istemiyorum ben...Bu sene seçim yapmam lazım ama aklımda,hayalimde hiç birşey yok...Hayal kuramı***** yaparsam yapayım asla takdir alamıyorum...Ben böyle yaşamak istemiyorum...Ben gözlerinin önünde acı içinde yavaş yavaş ölüyorum ama kimse görmüyor...Eğer bir gün intihar etmeyi başarırsam bu yorum intihar sebebim olarak burada dursun...Belki öldükten sonra birisi fark eder...Ben ölmek istemiyorum...Kurtarılmak istiyorum.Ben sadece kendini öldürmek isteyen tarafımı öldürmek istiyorum...Yaşamak çok zormuş.Duygularım sürekli değişiyor,bazen ağlayarak kahkaha atıyorum...Delirmekten korkuyorum...Susmak bilmeyen bir iç sesim var...14 yaşımdayken tacize uğradım...Bazen öfkemi kontrol edemiyorum hatta çoğu zaman,öfkem en çok kendime zarar *****ğırırım,kırarım,dökerim,ağlarım hatta çığlıklar atarım ama sonra...Sonra sessizce kenara çekilir ağlayarak makas,bıçak,kalem elimin altında ne varsa alır çizerim.Canım yandıkca sakinleşirim...Şimdi siz söyleyin,ben mi hastayım yoksa onlar mı kötü?