Travmalar

Merhaba, nerden başlasam bilemiyorum ama artık hayata karşı çok yoruldum sanki ne yaparsam yapayım hiçbir şey yoluna girmiyor. Benim travmalarım ben çok küçükken başladı mesela 2 yaşımdayken babamı kollarımın arasında kaybettim, sürekli şehir değiştirmekle birlikte arkadaş, okul VS değiştirmek zorunda kaldım. Ve tabi bu süreçlerde aile içi sorunlar, ölümler de yaşadım. 2007 de hem yeğenimi hemde abimi genç yaşta kaybettik.benim okul başarım düştü haliyle hayata bakış açım da. Hayatıma giren kişiler de pek umut verici olmadı en sonunda çok hızlı bir kararla evlendim evlendiğim kişi de takıntilari olan biri zamanla aşarız zannettim ama daha da kötüye gitti hersey ve benim de anı sinir krizlerim eşyaları fırlatma atak geçirme (yani vücudumun uyuşup astım krizine grip düşmem) ve tabi ara ara intihar düşüncesi, ölmeyi çok istemeye kadar ilerledim. Şimdi bir kızım var 2 yaşında ona iyi bir eğitmen anne olamadigimi düşündüğüm için çocuk gelişimi bölümünü dışarıdan okuyorum ve tbi eşime muhtaç olmamak için. 6 ay önce de başka bir abimi kaybettim bunun 2 yılı hastalık süreci 3 ayı da bu kötü haberi beklemekle geçti ve bu süreçte de eşimden beklediğim ilgiyi destegi göremedim bu beni daha da kötüye götürdü şimdi evliligim de sallantida bir abim de ceza evinde artık ne hayattan ne evlilikten ne evlattan ne yaşamaktan zevk alabiliyorum sanki yaşamak için yaşıyorum mecburum gibi hiçbir beklentim hevesim heyecanım mutluluğum olmadan. Geçen ay psikiyatri doktorunun verdiği selectra ilacını kullandım sadece birazcık sakinlestim. Ama ben daha iyi olmak istiyorum çocuğum için. 9 yıldır sigara kullanıyorum ama hep gizledim şimdi de eşimden gizleyerk içiyorum izin vermediği için. Ve ben daha ilk okula giderken intihar düşüncelerim başladı 3 kere denedim ve birçok kez düşünüyorum ve sizden yardım istiyorum.