YAŞANAN AĞIR OLAYLAR SONRASI PSİKOLOJİK

Merhaba. 14.10.2004,14. 2009de abimi07.10.2017 babamı vee 08.10.2020 de ablamı kaybettim. Kendimi bir boşluk içinde hissediyorum. Çok özlüyorum onları. Ağır depresyondayım. İçe kapanığım,kimseye anlatamıyorum,güven sorunum var,kendimi hiç ifade edemiyorum,hayattan bıktım.Anneö ile beraber yaşıyoruz ama varlığımın herhangi bir anlamı olmuyor,herkes benden bir şey bekliyor ama hiçbir şey yapamıyorum. Kendime mi bakayım,anneme mi, derslerime mi yoksa evi geçindirmeye mi bilmiyorum. Hiçbir şeye odaklanamıyorum sanki kendimi uçurumun kenarında gibi hissediyorum. Adım atmak istiyorum ama atarsam arkamdan bakan anneme olanlar olur. 3 çocuğunu kaybetmiş,kocasını kaybetmiş üstüne ben...Dayanamaz. O kadar aktivite yapıyorum ama hiçbir şekilde kafamı dağıtamıyorum. Mesela şimdi İstanbul'a geldim tatile,kafa dinlemeye. Ama hala daha ev işleri falan onlar için arayıp duruyorlar yönlendirmeler vs. Telefonumu kapatsam annemle görüşemeyeceğim bir sıkıntı olur haberim olmayacak diye mecbur açık tutuyorum. Hiçbir yerde rahat olmuyor. Aşk hayatım deseniz boş,hislerim falan sıfır. Babamla,ablamla gelecek için güzel hayaller kurduk ama gerçekleşmeyince hayal kırıklığına uğradım. Birkaç senelik ilişkimde de hayal kurdum ama hayal kırıklığı oldu. O zamandan beridir hayal kuramıyoum korkuyorum gene bir şey olacak diye. Bir nevi duygularımı kontrol edemiyorum, kullanmıyorum bile. Dışa çok mutlu, esprili hayat dolu birisi olarak gözükürüö ama içimde çok zor bir şekildeyim. Bazenleri bakıyorum aşktan dolayı böyle triplere girenler de var,benim yaşadıklarımdan daha beterini yaşayanlar da. Anlamıyorum gerçekten böyle imtihan olunca dayanma gücüm kalmıyor.İmanım küvvetli çok şükür Allah'ın imtihanı diyip susuyorum ama bir süresinde dağa göre kar yağar ama çığ olacak gibi hissiyatı oluyor. Psikolojim darmadağın oldu. Polis olmak istiyorum ama psikologa gidersem mülakatlar sıkıntı olacak diye gidemiyorum,ilaç kullanamıyorum. Çevremle dertleşeyim diyorum halden anlayan kimse yok. Yani yaşayan kimse yok bunu. Adamlar bana zamanla alışırsın,üzme kendini vs diyor. Rahat rahat konuşacağım,omzuna yatıp ağlayacağım kimsem yok. Ablamın öldüğü ilk gün öyle dik durmaya çalıştım ki biliyorum ki kimsenin omzunda ağlayamayacağım. Aslında gel ağla diyecek kişiler vardır ama sadece heykel olurlar,teselli veremezler,klasik sözler der geçerler. Çünkü ateş düştüğü yeri yakar. Anlayacağınız ne yapacağımı bilmiyorum. İntihar düşüncem yok. İyi günler dilerim.