Depresyon ve kronik yorgunluk

Merhaba, ben yaşadığım zorluklardan ve travmalardan dolayı depresyonda olduğuma eminim ama hangi tür depresyon olduğunu bilemiyorum ve kronik yorgunluğum olduğunu düşünüyorum çünkü her şeyi yaparken o kadar yoruluyorum ki bana kalsa hiçbir şey yapmayıp günlerce yatağımda yatarım ama o zaman bile geçmez sanki yorgunluğum. Hayatımdaki en küçük şeyi yapmak çok zor geliyor ama kendimden kaçmak için hep bir aktiviteye başvuruyorum arkadaşlarımla buluşuyorum dizi film izliyorum ders çalışmaya çalışıyorum ve bunları yapmak inanın çok çok zor geliyor ama yinede yapıyorum çünkü kendimle yalnız kaldığımda bütün sorunlarım üstüme yükleniyor. Zamanında o kadar ağlamışım ki şu an patlama noktasına gelmediğim sürece üzüldüğüm hiçbir şeye istesem de ağlayamıyorum. Ama sinirim hep bozuk, hep mutsuzum hep kilom ve öbür faktörlerden dolayı stresli ve halsizim hani ölmek istemiyorum ama yok olmak istiyorum böyle bir sene kimsenin beni bulamayacağı bir yerde gizlenip kendimi yenileyip istediğim kiloya gelip hayatımdaki sorunlarla yüzleşip günlerce yatıp uyuyup öyle ortaya çıkmak istiyorum. Kendimi bu hale getirdiğim için kendimden nefret ediyorum ağzımı tutamadım ama savaşamadım depresyonumla işte, beni esir almasına izin verdim ve yemek yemek iyi hissettiriyordu tam 17 kilo aldım sınav senem olduğu için de. Ailesel sorunlar da o sene çok zorluyordu hayatımın en kötü senesiydi ama kendime o kadar yüklenmişim ki bu sene ayağa kalkamıyorum. Geçmişteki Selenin asla yapmayacağı şeyler yapıyorum bu yüzden de nefret ediyorum kendimden. İnsanlar çok acımasız çok nadir yüzüme dalga geçiyorlar kilomla ve bu genelde insanları gaza getirir ama beni gaza getirmiyor daha da yemeye itiyor çünkü üzülünce yemek yiyorum ve üzüyor bu beni. En büyük zorba benim aslında kendime saydığım hakaretlere, layık gördüğüm şeylere bakılırsa ama insanlara kilom yüzünden üzüldüğümü göstermiyorum. Bu halimle mutlu olduğumu söylüyorum, kilo bu alınır verilir diyorum ve bir sıralar kendimi de kandırmayı başarmıştım fakat artık olmuyor. Kendimi 2-3 kez kusturduğumu da biliyorum ama daha fazlasını yapamam. O kadar yorgunum ki. Asla geçmeyen bir yorgunluk ne yaparsam yapayım geçmiyor kendi başıma odamdayken bile rahat hissetmiyorum şu kilom yüzünden. Beni kimsenin bu halimle seveceğine de inanmıyorum ki haksız da değilim ve bence bunu siz de iyi biliyorsunuz. Kimse obez bir kızı sevmez. Annemi kaybettiğimden beri ailemi de kaybetmiştim. Bu sene toparlandık biz şu an çok mutluyuz ama ben senelerdir depresyondaymışım sanki ve geçen sene patlama noktam olmuş. Ben annemi tanıyamadım bile ve boşluk hissediyorum eksik hissediyorum eksiğim de zaten. Ama geçen sene bu konu hakkında o kadar ağladım ki göz yaşlarım tükendi sanki. Bu sene tek odağım kilo ve kilo. Verirsem derdim kalmayacak gibi sanki ama dedim ya, gücüm yok. Ailemi üzmemek için elimden gelen her şeyi yapmak da beni çok yoruyor. Oyuncu oldum resmen. Çok yorgunum.