Kendim

Merhaba hocam benim hatırlama takıntım var. Bir anı, bir konuşma, küçücük bir şey olsa bile doğruluğunu sorguluyorum ve ney hatırlamaya çalışmaya çalışıyorum. Yakınlarıma şu gün şöyle olmuştu şunu konusmustuk degil mi diye sorup onay bekliyorum. Yüzde 90 doğru hatırlıyorum, hatta birçok insana göre en basit olabilecek şeyi bile hatırlıyorum bazen , fakat olası ki o şekilde bir şey olmadı ben öyle demedim gibi bir tepki alınca şizofren mi oldum, delirdim mi kafamdan mi uyduruyorum diye takıyorum. Zaten esasen insanlara sorma sebebim de bu, doğru mu hatırlıyorum, yoksa kendim mi uyduruyorum diye. Çok düşünmekten bazen karistirabiliyorum, araştırdığım üzere hayali anı sendromu diye bir şey varmış bu normal mi ? Hatırlama takintimi nasıl yenebilirim, delirme korkum da var yardımcı olabilir misiniz

birşey hissetiğimde kendimi zorluyormuş gibi hissediyorum .Kimseye birşey demiyorun yada yaralarımı göstermiyorum ama ilgi için yapiyorum gibi hissediyorum. Yaşadığım duygular yüzünden suçluluk hissediyirum. Bunları yazarken bile ilgi icin yapiyodum gibi kötü hissediyorum

Aile içi sorunlarım var ailem beni istemiyor sürekli zorbaca davranıyor benimle anne ve babam dalga geçiyor fiziksel ozelliklerimle. Bana senden hiçbir şey olmaz diyolarlar sürekli bu hep böyle devam ediyor onların yüzünden herşeyden uzaklaştım ders bile çalışmıyorum ne yapmalıyım bu nasıl düzelecek

Merhaba eşimle sürekli tartışıyoruz ona nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum artık ona sinirli olunca görmek duymak bile istemiyorum sinirliyken sevmiyorum onu adeta bıçak gibi kestirip atıyor herşeyi beni dinlemiyor kendimi ifade edemiyorum birbirimizi ters anlamak için çabalıyoruz ikimiz de yalnız hissediyorum mutlu değilim onu seviyorum ama kedi köpek gibiyiz sürekli bu durumu aşmka istiyorum ona göre ben hep trio atıyorum sorun çıkarıyorum ama öyle değil beni dinlemiyor sürekli telefon ile oynuyor dinlese kendimi ifade edebilsem bu kadar sorun yaşamayız ne yapmam gerekiyor

Merhabalar ben 3 yıllık evliyim 4 aylık bir kızım var eşimin ailesiyle anlaşamıyorum çok hassas konularda (din yaşam inanç gibi ) bana ustu kapalı kinayeli sözler söylediler 3 yıldır katlandım eşim bana destek olmadığı için kendimi kendim savunamadim hep kendimi suçladım simdi görüyorum ki çok ezilmisim çok yipranmisim çok haksızlığa ugramisim bunu idrak etmem 3 senemi aldı çünkü bana ailesi ve eşim çok alıngansn abartıyorsun dediler bende onlara inandım zamanla suan ise uğradığım bu haksızlıkları düşünmekten uyuyamıyorum kendimi hep onlarla kafamın içinde kavga ederken buluyorum her gün 4 5 kez düşünüyorum artık çok yoruldum onlarla konuşmayı denedim ama her defasında ne var ki bunda sen abartıyorsun dediler bana resmen hakaretler ettiler fakat bunu üstü kapalı yaptıkları için sürekli kendilerini haklı çıkarıyorlar onlarla görüşmek istemiyorum fakat eşim onlarla kötü olunca benden uzaklaşıyor hafta da 1 2 kez görmek zorundayım size sorum düşüncelerimi nasıl engellerim nasıl aklımdan çıkarırım bundan sonra ne yapmam gerekir lütfen söyleyin düşünmekten çok yıprandım lütfen 🙏 ( ailem benden çok uzakta ben gurbetteyim ve çok fazla arkadaşım da yok sadece eşim ve ailesi var )

Hayatta hep başarısız oldum ve şimdi sınavlarım yaklaşıyor kendime inancım hiç yok zamanında okumadım şimdi açıktan devam ediyorum ama oda olmıcak çünkü yapamıcam korkularım var sürekli ağlamak istiyorum artık bu olanlar çok zoruma gidiyor. 23 yaşındayım ve hayatta yol alamadım özgüvensizlikten asosyal biri oldum bana yardım edebilirmisiniz

Aşırı kaygı, kalbin hızlanması, nefes darlığı, belirsiz korku, gerginlik, stres, çok iyi ve enerjik hissedip bir süre sonra kendimi çok kötü hissetmek gibi sorunlar yaşıyorum sorunum nedir

Merhaba. Ben 3 yaşımdayken annem ve babam boşandılar, babam anneme şiddet uyguluyordu. Onlar bosandiktan sonra babam baska bir kadinla evlendi cok şey hatırlamıyorum ama üvey anne bana hem fiziksel hem de psikolojik şiddet uyguladığını biliyorum. 4 yıl boyle geçti sonra babam onunla boşanıp yine annemle evlendiler ve şöyle bir şey var babam yine eskisi gibi anneme şiddet uygulamaya devam etti (babamın kumar takıntısı vardı) ve 11 yaşımdayken yine ayrıldılar, annem her zaman bunu söyler "senin için döndüm, kızım için dayandım herşeye". Ben normalde küçükken çok konuşkan bir çocukmuşum ama 11 yaşımdan sonra kendime cok kapandım kimseyle konuşmuyordum. O zamandan beri bazı sorunlar başladı ben sürekli yalan söylüyordum arkadaşlarıma hikayeler uyduruyordum, babama, anneme herkese yalan söyleme ihtiyacı duyuyordum. 15 yaşımdayken babam hapse girdi ve 3 ay boyunca ben hep ağlıyordum hiç uyumuyordum ve sürekli telefonda takılıyordum, 3 ay sonra babam hapisten çıktı bir kaç gün sonra biz çok kötü tartıştık ve ben sinir krizi geçirip ellerim ve ayaklarım felç gibi oldu ama neyse ki bir zaman sonra gecti. Şimdi ki duruma gelirsek ben yabancı uyrukluyum, Türkiye'de hemşirelik okuyorum ve durum hala aynı yalan söylüyorum, bir karar alıp hemen unutuyorum, sürekli ağlıyorum, kimseye güvenmiyorum, sevilme ihtiyacı duyuyorum, anneme ve babama karşı hiç bir şey hissetmiyormuşum gibi geliyor, beni seven herkesten şüphe edip onları uzaklaştırıyorum, çok kıskancım, çok inatçıyım, hiç bir eleştiriyi kabul etmem, hata yapsam da kabul etmem ve çok çabuk sinirleniyorum. Umarım anlamışsınızdır. Şimdiden teşekkürler.

Hocam yaklaşık iki yıldır hayata karşı bakışım düşüncelerim mantığım hayallerim herşeyim değişti . Aşırı negatif biri oldum . Olumsuz düşünmekten yoruldum . Bahsettiğim duygu değişimleri ise mesela kız olmaktan ; yaşamaktan , çoğu şeye karşı içimde bir anda mutluyken üzülüyorum üzüntüm kısa sürüyor ama bu şekilde ataklarla devam ediyor . Mutluyken bir anda üzülebiliyorum . Üzgünken gülebiliyorum. Psikolağa gitmeli miyim yoksa bu duygu değişimleri normal mi ? Belli bir süre sonra gerçi yaşım 21 ergenliğim biteli çok oldu bu duygularımdaki değisimler zamanla geçermi ?

Merhaba ben Nur. 15 yaşındayım. 5-6 ay önceydi sanki okulda arkadaşlarımla oturuyorduk. Hocadan bir etkinlik için izin almamız gerekiyordu, işte bende "ben izin alabilirim" dedim baktım sonra iki arkadaşımdan biri bana:" sen konuşmayı bilmiyorsun bilmiyorum değişik konuşuyorsun" falan dedi. sonra diğer arkadaşım da "yok ikna etmeyi beceremezsin heyecanlı konuşuyorsun." falan dediler. Ben niye böyle söylediklerini anlamadım sormak da istiyordum ama bir türlü sormadım. Zaten okulda kapandı ama gerçekten çok moralimi bozdu bu durum. Çok da utandım kendimden. Acaba benim iletişimim çok mu kötü? çok mu gülünç görünüyorum? o günden beri diksiyonumu geliştirmeye çalışıyorum ve internetten derslere bakıyorum çalışıyorum ama hala beynimde su düşünceler dönüyor: "Senin diksiyonun çok güzel olsa da insanlar yine eski halini hatırlayacak ve o salak imajın hep insanların zihninde kalacak " bu düşünceden kendimi alamıyorum ve sadece bu konuyla ilgili değil her konuda öyle düşünüyorum. Sürekli kendimi geliştirsem de, hep eski halimin hatırlanacağı düşüncesine kapılıyorum ve morelim çok bozuluyor lütfen yardımcı olun