Kendim

merhaba 17 yaşındayım Üniversite sınavına hazırlanıyorum derslerim konusunda stresliyim yakın zamanda (2-3 hafta önce) romantik ilişkimi bitirmek zorunda kaldım aile içi ortam çoğu zaman çok gergin arkadaşlarım olmasına rağmen kendimi çok yalnız hissediyorum iyiyken mutluyken bir anda ağlayacak hale gelebiliyorum ailem maddi açıdan yetersiz ben kardeşlerime benim de ihtiyacım olan parayla destek olamadığım için oldukça huzursuz hissediyorum arkadaşımla takılırken sevgilisinin sürekli yanımızda olmasından huzursuz ve sinirli hissediyorum yaptığım sakarlıklardan rezilliklerden huzursuz ve sinirli hissediyorum her şey çok karmaşık ne yapacağım bilmiyorum oldukça huzursuzum

İstanbul'da oturuyorduk 16 yaşındaydım babam vefat etti aniden 6 yıl oldu o zamanlar bile çok sorun vardı birlikte oturuyorduk amcamlarla felan babam içine atar annemde de çok ezilmisti Burdan kendi memleketimize taşındık . Bursa'ya geldik maddi manevi en kotu şeyleri yasadik . Annemin panik atakları başladı maddi manevi zorluk yaşadık .Lise 4. Sınıftaydım stajimi ayarlamistik. Babam vefat edince memlekete taşindik okul burda başladı ayağa kalkamıyorum okula gitmek istemiyordum çok farklıydı . Staj bitti çalışmaya başladım kimseye yük olmamak için sürekli çalıştım . O ara ozguvensiz kimseye ses çıkaramayan kıyafet giyemeyen sürekli kim ne der diye düşünen sürekli annemi düşünmek babamı düşünmek çok yorulmuştum . Ayakta zor çalışıyordum . Annem de beni çok yormustu . Ondaki pskoljik şeyler bana geçmişti sürekli mutlu etmeye çalışıyordum . Küçücük yaşimla .. Bir tane çocuk vardı bizim koylu İstanbul'dayken İsmi Recep annem duymuştu konuştugumuz ve bizim koylu içinde oturuyorduk sürekli laf söz olur diye diye annem de beni yemişti . Sırf hiç kimse istemiyor iş güç yok diye beni böyle böyle kafayı yedirtmislerdi halam teyzem kimseye bir şey de diyemiyorum . Her gün engelliyordum . Bizim yan yana resimlerimizi Recep beni tehit ediyorsu annene atarım felan benim onu sevdigimi biliyordu . Sırf annem istemiyor diye uzak duruyordum 10 yıl olacak elalem yüzünden 5 kez anca bulusmusuzdur .1 yıl sohbetimiz bile.yoktru bir gün bizim eve geldi ilişki yaşadık . Sürekli onu la tehdit edip Allah'ın her günü sayfalarca hakaret ediyoru ... Yapma etme diyordum sürekli engelliyordum . Etrafın hayla sen konustun . Sen ettin diyor sırf onlar yüzünden öldü en sonunda köy hadi nisanlayinsana diyip baskı yapınca aileler de baskı yaptı annem beni hiç bir zaman anlamadı her gün ağladım . Hiç kimse bana neyin var demeden ben herkesin derdine kostum . Neyse nisanlandik o ayrı dert zaten ben ona uzak davrandım diye oda benden öyle intikam aldı ayrilamiyordumda. İlişki yaşadık diye tehdit ediyordu . Evlendik birbirimizin suratına bakmadık ben her gün ağladım bununla npaicam diye diye kafayı yedim gittim avukat ayaraldim boşanmak için hiç konuşmuyordu hakaretlerini unutamadım hiç birini yıllarca zaten konuşmadık hiç bir şey kalmadı. Anneme soyeldim ayarlayıp gittim . Sana dul derler annesi gibi dedi dışarı çıksan laf olur dedi . O benim çok zoruma gitti 23 yaşındayım dedim ne lafı anne dedim bu kötü durumdan ayrılmak iciin can attım şimdide hiç bir şey umrumda deil çocuğumda yok çok yoruldum

17 yaşındayım küçükken tacize uğradım ve ondan sonra kendime zarar vermem başladı öfkemi kontrol etmekte zorlanıyorum. Duygularımı kontrol edemiyorum artık hiçbirşeyden zevk almıyorum ve hep ölmek istiyorum. Hiçbirşeyden mutlu olmuyorum sizce ne yapmalıyım.

Merhaba 3 aydır evliyim. Eşimle devamlı tartışıyoruz ve ben haklıda olsam haksızda olsam eşim benden özür dilemiyor beni görmezden geliyor. Hep ben adım atıyorum. Ne kadar büyük bir tartışma olsa bile ertesi gün yapacağım temizliği planlayıp ertesi gün temizlik yapıyorum hiçbirşey yok gibi davranıyorum sonrada ben barışmaya çalışıyorum neden ?

Merhabalar, psikologa mı yoksa psikiyatriste mi danışmam gerektiğini bilmiyorum. 21 yaşındayım 22 yaşına gireceğim. 15 yaşımdan itibaren beynimin hayal haraketlerini kontrol edemiyorum ama gerçeklik algımın da bozulmadığını biliyorum. Anlatmak zor çünkü ben de tam anlayamıyorum. Beynim her soruyu bana sorabiliyor ve bunu ben yanıtlasam bile net bir cevap bir insandan alacağım cevabı duyana kadar da aynı soruyu sormaya devam ediyor ve bu soruları ben düşünmeden ortaya çıkartıyor. Sorular öyle kolay veya normal olmuyor tamamen abnormal, iğrenç, bir insana sorarsam herhangi birini ya psikopat ya da iğrenç bir insan olarak adlandırılacağımı biliyorum. örnek bir soru vermek gerekir mi bilmiyorum... Geçen yaşanan bu iğrenç ve travmatik olayda duyduğum 'parçalanmış beden' cümlesi ile bir anda beynim bir soru yarattı ve bu sorunun cevabını alana kadar da hiçbir şey yapamadım. 'Acaba bir beden parçalandığında hangi parça daha ağır olur?' bu ve böyle daha berbat soruları düşünmüyorum bu bana keyif vermiyor. 2. kontrol edememe olayım ise hayal kurması. şu an bile beynim sizin laptopunuzu açıp bunu okurken ki profilinizi hayal ediyor ve bu bir kız olarak kendimi yanlış hissettiriyor (yanlış anlamayın cinsellik ile alakalı değil hiçbiri) veya biriyle konuşurken onun 5-10-15 saniye sonraki diyeceklerini hayal ediyorum Bazen tanrının bile beni nasıl izlediği gibi uçuk hayaller... Geceleri yatağımı ve yastığımı kaç defa yumruklayıp tanrıya bunun bitmesini istediğimi yalvarıyorum çünkü bu iki şey beni ne uyutuyor ne de gündelik hayatımda rahat bırakıyor bazen herşey acaba rüya mı? gibi hissettiriyor sanki dünya ile aramda bir görünmez bariyer var ve birşeyi tam olarak net hissedemiyorum... anlatmaya çalıştım .. anladınız mı bilmiyorum ama ben bile artık bunu anlayamaz duruma geldim...

Kendime uygun psikolog aramak için yapılan sorulara yanıt verdikten sonra genel durumum hakkında ayrıntılı yazmıştım. Tekrar aynı şeyleri anlatmak için bile gücüm yok :((

Bende post travmatik son var nasıl yene bilirim???

Hocam merhabalar, benim bir ilişkim vardı ama o kişi kumar, şiddet, insanları dolandırma gibi kötü huyları varmış bende bu kişiden ayrılmıştım. Ailemde biliyordu ailem ilk zamanlar çok korktu bela olur diye ama ayrılalı 2 ay oldu hiç bir şekilde rahatsız etmedi. Bende yaşadığım ilçenin merkezine gittim yeni bi hayata başlamak istedim ailem de istedi yeni bir işe girdim yeni bi ev derken yeni hayatımın 5. Günü ailem çıktı geldi sen onunla konuşuyormuşsun işi o bulmuş sana gibi şeyler söyledi tabi ki öyle bir şey yok aileme açıkladım onlarda bana inandı ama korktukları için beni götürmek istediler bende gittim. Ama bizim ilçemiz küçük bi yer ve dedikodular dönmeye başlamış ben iş diye gitmişim ama onunla yaşıyormuşum, ailemi arıyorlar kızınız kaçmış diye ama ben ailemin yanındayım şu an böyle bir şey yok iletişimim asla yok. Ve ben şu an dışarı çıkmaya çekiniyorum aileme karşı mahcup hissediyorum kendime dahi üzülemiylrjm nasıl davranmam gerektiğini ne hissetmem gerektiğini bile bilmiyorum, bu hastalıklı kişiyle nasıl savaşacağımı dahi bilmiyorum sıkışıp kalmış gibi hissediyorum

Bugün boşandım, istememe rağmen eşim dava açtı. annem babam vefat etti. iki çocuğum var onlarda annesinde. kızım üniversitede ama o da annesinden yana. kendimi yapayalnız ve hayata küsmiş hissdiyorum. ne yapacağımı bilmiyotum

Annem bana ayrımcılık yapıyor ve ben çok kötü his ediyorum ablam beni zorbalıyor babam yok kardeşim ise beni sevmiyor