Kendim

Merhabalar, psikologa mı yoksa psikiyatriste mi danışmam gerektiğini bilmiyorum. 21 yaşındayım 22 yaşına gireceğim. 15 yaşımdan itibaren beynimin hayal haraketlerini kontrol edemiyorum ama gerçeklik algımın da bozulmadığını biliyorum. Anlatmak zor çünkü ben de tam anlayamıyorum. Beynim her soruyu bana sorabiliyor ve bunu ben yanıtlasam bile net bir cevap bir insandan alacağım cevabı duyana kadar da aynı soruyu sormaya devam ediyor ve bu soruları ben düşünmeden ortaya çıkartıyor. Sorular öyle kolay veya normal olmuyor tamamen abnormal, iğrenç, bir insana sorarsam herhangi birini ya psikopat ya da iğrenç bir insan olarak adlandırılacağımı biliyorum. örnek bir soru vermek gerekir mi bilmiyorum... Geçen yaşanan bu iğrenç ve travmatik olayda duyduğum 'parçalanmış beden' cümlesi ile bir anda beynim bir soru yarattı ve bu sorunun cevabını alana kadar da hiçbir şey yapamadım. 'Acaba bir beden parçalandığında hangi parça daha ağır olur?' bu ve böyle daha berbat soruları düşünmüyorum bu bana keyif vermiyor. 2. kontrol edememe olayım ise hayal kurması. şu an bile beynim sizin laptopunuzu açıp bunu okurken ki profilinizi hayal ediyor ve bu bir kız olarak kendimi yanlış hissettiriyor (yanlış anlamayın cinsellik ile alakalı değil hiçbiri) veya biriyle konuşurken onun 5-10-15 saniye sonraki diyeceklerini hayal ediyorum Bazen tanrının bile beni nasıl izlediği gibi uçuk hayaller... Geceleri yatağımı ve yastığımı kaç defa yumruklayıp tanrıya bunun bitmesini istediğimi yalvarıyorum çünkü bu iki şey beni ne uyutuyor ne de gündelik hayatımda rahat bırakıyor bazen herşey acaba rüya mı? gibi hissettiriyor sanki dünya ile aramda bir görünmez bariyer var ve birşeyi tam olarak net hissedemiyorum... anlatmaya çalıştım .. anladınız mı bilmiyorum ama ben bile artık bunu anlayamaz duruma geldim...

Kendime uygun psikolog aramak için yapılan sorulara yanıt verdikten sonra genel durumum hakkında ayrıntılı yazmıştım. Tekrar aynı şeyleri anlatmak için bile gücüm yok :((

Bende post travmatik son var nasıl yene bilirim???

Hocam merhabalar, benim bir ilişkim vardı ama o kişi kumar, şiddet, insanları dolandırma gibi kötü huyları varmış bende bu kişiden ayrılmıştım. Ailemde biliyordu ailem ilk zamanlar çok korktu bela olur diye ama ayrılalı 2 ay oldu hiç bir şekilde rahatsız etmedi. Bende yaşadığım ilçenin merkezine gittim yeni bi hayata başlamak istedim ailem de istedi yeni bir işe girdim yeni bi ev derken yeni hayatımın 5. Günü ailem çıktı geldi sen onunla konuşuyormuşsun işi o bulmuş sana gibi şeyler söyledi tabi ki öyle bir şey yok aileme açıkladım onlarda bana inandı ama korktukları için beni götürmek istediler bende gittim. Ama bizim ilçemiz küçük bi yer ve dedikodular dönmeye başlamış ben iş diye gitmişim ama onunla yaşıyormuşum, ailemi arıyorlar kızınız kaçmış diye ama ben ailemin yanındayım şu an böyle bir şey yok iletişimim asla yok. Ve ben şu an dışarı çıkmaya çekiniyorum aileme karşı mahcup hissediyorum kendime dahi üzülemiylrjm nasıl davranmam gerektiğini ne hissetmem gerektiğini bile bilmiyorum, bu hastalıklı kişiyle nasıl savaşacağımı dahi bilmiyorum sıkışıp kalmış gibi hissediyorum

Bugün boşandım, istememe rağmen eşim dava açtı. annem babam vefat etti. iki çocuğum var onlarda annesinde. kızım üniversitede ama o da annesinden yana. kendimi yapayalnız ve hayata küsmiş hissdiyorum. ne yapacağımı bilmiyotum

Annem bana ayrımcılık yapıyor ve ben çok kötü his ediyorum ablam beni zorbalıyor babam yok kardeşim ise beni sevmiyor

Hocam merhabalar 20’li yaşların başında iyi bir bölümde okuyan başarılı sayılabilecek biriyim .Üniversitdeki arkadaşlarım beni güleryüzlü ,kendine güvenen biri olarak görse de durum hiç de böyle değil ne yazık ki .Kendimden nefret ediyorum .Orta düzeyde inançlı bir bireydim kendimi kötü hissettiğimde yaratıcıya güvenir ona dua eder kendimi biraz olsun iyi hissederdim .Ama şimdi hiç yapamıyorum bunu .Yaratıcıya nerdeyse sitem eder gibi neden beni de yakışıklı ve uzun kısaca iyi bir fiziksel görünüşte yaratmadın diye soruyorum .İnsanlar tamamen dış görünüşe göre karar veriyor .Son zamanlarda ne yazık ki ek olarak kıskançlık duygusu arttı .İyi fiziksel görünüşte olan hemcinslerime kıskançlıkla bakmaya başladım .Ben böyle biri olmak istemiyorum .Sİzce anlattıklarımdan yola çıkarak düşünceniz nedir ? Cevaplarsanız çok minnettar olurum 🙏

Hocam merhabalar iyi bir üniversitede iyi bir bölümde okuyorum ancak kendime olan sevgim saygım son derece düşük hatta yok diyebilirim . Dışardaki insanlara karşı güleryüzle yaklaşsam da kendimden emin gibi gözüksem de böyle değil .Özellikle fiziksel durumumdan hiç memnun değilim .Bazen soruyorum neden kısa ve yakışıklı değilim iyi bir fiziksel görünüşüm yok diye . İnsanlar siz başarılı olsanız bile dış görünüşe göre karar veriyor ve seçim yapıyor . Ortalama seviyede inançlı biriydim ancak son zamanlarda inancım konusunda da eksilme hissediyorum .Acaba yaratıcı neden beni de iyi bit fiziksel görünüşte yaratmadı diye . Kendimi geliştirmek için bir şeyler yapmak istiyorum ama bunun için eyleme geçemiyorum . Kendimi çok kötü hissediyorum .Acaba anlattıklarımla ilgili ön düşünceniz nedir ? Şimdiden teşekkürler 🙏

vermiştim Hocam ve bir kaç gün önce gittim psikiyatriye ve oturdum derdimi anlattım doktara ve bana reçeteli bir ilacı yazdı ve ismi concerta 54 mg ilacini yazdi ve bu ilaç sayesinde iyileşirsin dedi ve ilacı kullanali 6 gün oldu bugünde dahil yani ve hala etki etmedi yan etkiside olmadi ve hala aynıyım Hocam ve bunlarda var bende yıllardır yani dedim gibi 1-unutkanlık 2-dikkatsiz dikkatim yok yani ve dedim gibi hiç bir günde olamdi yani 3-dikkat dağınıklığı 4-okudum kitapin bir kelimesini bile anlamama ve anlık olarak kelimelerin kafamdan uçup gitmesi 5- düşünmeden anlık olarak cevap verme veya tepki gösterme

Hocam , ben 33 yaşındayım. Babam annemi ben doğduğum sene aldatmış ayrılmaya kararvermiş annem çabalamış düzelmişler. ben üniversitedeyken tekrar aldattı ve annem o dönemde kanserden ameliyat oldu. Ben o dönemde okulu bile bırakma seviyesine geldim. Bu sorunlardan dolayı baygınlıkşar yaşadım defalarca. Annemin yanında durdum önüme gelen herkesle kavga eder duruma geldim.üniversite bitti annem evlenmemi istedi ben hep yanındayım dedi.bende evlendim çocuğun olsun dedi hamile kaldım. Ama destek olacak kimse yoktu etrafımda. 8 aylık hamileyken il dışı taşınma durumumuz oldu yapayalnız herşeyin üstesinden gelmem zorunda kaldım. Çocuk oldu sürekli hastalanan ağlayan bir bebekti uykusuz geçiyor günlerim hala (4 yaşında) 1 gün dahi yanıma gelen bana yardımcı olan olmadı. Ben derdimi paylaştıkça hep tamam deyip geçiştirdiler. Yine yalnız kaldım. Kızım 3 yaşındayken kreşe başlattım kpss hazırlanıp kendimi kurtarayım hep çocuğuma daha rahat bakarım hem işimden ayrı kalmamış olurum dedim. Kurslara gittim . Eşim işten geliyordu ben kursa gidiyordum. Gecelerce uyumazdım ders çalışıyordum. Çok uğraştım çok çabaladım . Ama başarılı olamıyorum. Ne için uğraşıyorsam elimde kalıyor. Benim doğmamla sanki başlamış benim kötülüğüm. Annem hep sen doğduğun sene başladı baban derdi. Ben hep ailemin derdini dinleyen çözüm bulan destek olan kişiyim ama benim derdimi dinleyen kimsem yok çabaladığı. Hetşeyde yapayalnız koskoca okyanusta kulaç atıyormuş gibiyim. Üniversite de üniversite önceside hep sınandım okuma dediler , zorladım okudum. Çalışkan dediler çocuğun var otur bak dediler ben hep zor bir çocuğa rağmen çabalıyorum. Belki bir ihtimal bulurum güçlü bir kadın olurum diye.Hayatta herşeyi çok zorlayarak elde etmeye çalışıyorum. Çok zorlanıyorum ve destekleyecek kimsem yok hep güçlü görünmeye çalmıştım hep. Ama artık gücüm kalmadı . Lanetli gibi hissediyorum kendimi .ağlıyorum .çok çabuk sinirleniyorum artık. Hiçbirşeyden başarılı olamıyorum gibi sanki . Aşamıyorum bu durumu ne yapmalıyım . Ben güçlü ayakları yere basan bir kadın olmak istiyorum. Ben hep bunun hayaliyle okudum hep öyle azmettim. Ama başaramıyorum. Herşey bana karşı gibi. Bişey olsa benim yüzümden hep bana oluyor hep beni buluyor diyorum.