Ailem beni sevmiyor

Question

Öncelikle merhaba hocamm, Henüz 12 yaşındayım, 2013 yılında doğdum ve yaşadıklarım bana biraz ağır geliyor, sizin profilinize baktım, çok kafa dengi ve anlayışlı birine benziyordunuz^^ Bende size danışmak istedim. Benim hayatımda en çok zorlandığım şey, ailemden özellikle babamdan gördüğüm davranışlar oldu. Kendimi bildim bileli babamın beni aşağılamaları, küçümsemeleriyle karşılaştım. “Senden bir bok olmaz” gibi sözler duymak, insanın özgüvenini yerle bir ediyor. En kötü olanı ise bu sözlerin aile içinde, herkesin önünde söylenmesi. Annemin sessiz kalması, kardeşimin de bu duruma aldırmaz gibi davranması beni daha da yalnız hissettiriyor.
Kardeşimle aram çok karışık. Bir yandan ikimiz aynı ortamdayız, aynı arkadaş grubundayız ama sanki düşman gibiyiz. Bana sürekli laf sokuyor, yeteneklerimi küçümsüyor. Mesela dans etmeyi çok severdim ama onun aşağılamaları yüzünden dans etmeye utandım. Sesimle ilgili herkesin iyi olduğunu söylese de, kardeşim beni şarkı söylemekten vazgeçirmeye çalışıyor, kendini övüyor. Bu rekabet ortamı beni çok yıpratıyor.
Evde kendimi ifade etmeye çalıştığımda sesim duyulmuyor, sözümü kesiliyor ve aşağılanıyorum. Kardeşim bile bazen araya girip beni susturuyor, ama arkadaşlarım benim yanımda duruyor ve destek oluyorlar. Onların desteği beni ayakta tutuyor. Babam çok ayrı.  Zaten ikimiz arasında ayrımcılık yapıyor, kendimi bildim bileli bunun farkındayım. Eline geçen her fırsatta beni aşağılıyor, senden bir bok olmaz. Vb şeyler söylüyor. Geçen arabadaydık kardeşimde ona kafa tutmasına rağmen en fazla kardeşimin sesinin çıkmasına rağmen kardeşime dedi ki; annelerin bedduası tutmaz ama babaların tutar,  bende bu aptala elime geçen her fırsatta beddua ediyorum. Biz ölüp gideceğiz ama bu salak kardeşin bir gün sana benim iki yakam niye bir araya gelmiyor derse,  ona babam sana cok beddua etti  dersin. Dedi. Ve bunların hepsini annem kardeşim ben ve baba denilemeyecek aşağılık hepimiz birlikteyken söyledi. Yüzüme söyledi yani direkt, annem sesini çıkarmadı. Kardeşim tatmin olmuştur zaten.

Hatice Ahsen ÇAY · Accepted Answer

Merhaba,
Yazdıklarını dikkatle okudum. Hissettiklerinin her biri çok anlaşılır

Evin içerisinde kardeşinin rekabetçi tutumları, babanın eleştirel tavrı ve annenin sessizliğiyle sanki sesin duyulmuyor, anlaşılmıyorsun ve görülmüyorsun gibi hissettiğinden bahsetmişsin. Öncelikle bunları yaşadığın ve bu durumla tek başına mücadele etmek zorunda kaldığın için üzgünüm. Kimse böyle erken bir yaşta eleştirel tutumlarla karşılaşmayı  ve böyle zorlayıcı duygularla baş etmeyi hak etmez. Tüm bunlar senin için gerçekten çok yorucu olmalı.

Özellikle bahsettiğin babandan gelen aşağılayıcı sözler, küçümseyici tutumlar kendilik algını doğrudan etkileyebilir. Bu tür ifadeler hepe de diğer insanların yanında, kişinin kendine olan güvenini zedeler ve “ben yeterli miyim, değerli miyim?” gibi temel soruları sık sık sorgulamasına neden olabilir. Ayrıca kardeşinin rekabetçi tavırlarıyla sanki girmek istemediğin bir yarışa çekiliyosun ve ihtiyacını hissettiğin aile içi desteği kardeşinden de alamıyosun. Bu da seni daha da yalnız hissettiriyor olmalı.

Bu noktada önemli olan şu, ne kadar bu yaşlar böyle eleştirel tutumları içselleştirmeye çok açık olduğumuz zamanlar olsa da kendine sana söylenenlerin senin gerçekliğin olmadığını, bu tür davranışların karşı tarafın baş edemediği duyguların dışa vurumu olabileceğini ve bunun seni değersiz yapmayacağını hatırlatmanı isterim. Bu sözlerden çok daha fazlasısın ve sadece kendin olduğun için değerlisin.

Bununla birlikte, etrafında destek mekanızmaları olması çok değerli. Arkadaş çevrende destek görebilmen önemli bir koruyucu faktör. Destekleyici ilişkiler, yaşadığın duygusal yükün bir kısmını taşımanda yardımcı olabilir. Ayrıca dans etmekten ve şarkı söylemekten keyif aldığını belirtmişsin. Bu tür kendini ifade etme yolları, senin için hem keyifli hem de duygusal olarak rahatlatıcı olabilir. Eleştirilmek ya da küçümsenmek, bu alanlardan uzaklaşmana neden olmuş gibi görünüyor. Ama bu yeteneklerinin senin kimliğinin bir parçası olduğunu unutma lütfen. Başkalarının tavırları, bu ilgilerden vazgeçmeni gerektirmez.

Bu süreçte sana yardımcı olabilecek birkaç şey olabilir:

• Günlük tutmak ya da duygularını yazılı olarak ifade etmek, iç dünyanı düzenlemene yardımcı olabilir.

• Kendine düzenli olarak “Bugün neler hissettim?”, “Benim için zor olan neydi?” gibi sorular sormayı deneyebilirsin.

• Okulda bir PDR öğretmeni ya da güvendiğin bir yetişkinle konuşmak, bu duyguların yükünü paylaşmana yardımcı olabilir.

• Mümkünse ve istersen bir terapist ile görüşmek, yaşadıklarının etkilerini anlamlandırmak ve kendini daha güvende hissetmek açısından çok faydalı olabilir. Bu gorüşmelerde senin de izin verdiğin kadarında terapist ailenle de ebeveyn görüşmeleri yapabilir ve aile içi tutumlarının senin üzerindeki etkilerini onlara anlatmaya ve bu tutumların nasıl değişebileceğini ve nasıl ortak, sağlıklı iletişim biçimleri kurulabileceğini belirleyebilirsiniz.

Son olarak, yaşadıkların karşısında hissettiklerin çok anlaşılır. Bu duygularınla baş etmeye çalışıyor olman, senin ne kadar farkında ve dayanıklı biri olduğunu gösteriyor. Ama unutma, bu yükü yalnız taşımak zorunda değilsin.
Görüşmek istersen tekrar yazabilirsin. Ben buradayım. :)