İlişkimde yaptığım hata

Merhaba, ben 25 yaşındayım ve bir hanımefendiyi seviyorum. Bundan aylar önce ona açılmıştım ama karşılık bulamadım. Açılmadan önce, "bir gün ben gideceğim" derdi ve 19 yaşındaki ilişkimi hatırlatırdı. 19 yaşındaki ilişkimde aramız iyiyken, kızın baskıcı ailesi yüzünden ortadan kayboldu, numarasını değiştirdi vs. Sonra onu buldum ama "senin yüzünden kanser oldum" dedi ve inanmıştım. İlk ilişkimde babam vefat edince elimden tutan tek kişiydi ve 3 yıl boyunca hiçbir şey yapamadım. Zaten babamın vefatı nedeniyle üniversiteye gidemedim, kardeşlerime bakmak zorunda kaldım. 10 Temmuz'da karşıma çıkan bu hanımefendiyle birbirimize çok değer veriyorduk ve bir gün bana "akşam konuşalım" sözü verdi. Ama güvenmediğim kişilerle görüşmüştü ve hayal kırıklığına uğradım. Sexting yapıyorduk ve kız "seninle huzur buluyorum" diyordu ama "zamanla sevgi olmayacağını" söylüyordu. Yine de sevgili gibiydik. O zamanlar ailemle de aram kötüydü ve işsizdim. Annem sürekli akrabaların laflarını getiriyordu, "koskoca evladın var ama sen çalışmıyorsun girsin işe" gibi şeyler söylüyordu. Ben dini görüşümü anneme açıklamıştım ve "evden git" gibi şeyler söyledi. Her gün işe gir muhabbeti tekrarlanıyordu ama ben bilmediğim için korkuyorum ve çekiniyorum. Geleceğimi bir işe göre belirlemek istiyorum ama geçici bir işte çalışmak mantıklı gelmiyor. Konumuza geri dönersek, birisi bu kızın numarasını bulup korkutmuştu ve ben de ona yardım etmiştim. İnsanlara çok fazla yardım ediyorum ve yardım ettiğimde mutlu oluyorum, neden bilmiyorum. Kafamda belirsizlik olduğu için çok toxic bir hale büründüm ve arkadaşlarım bile "bu sen değilsin" diyorlardı. Kızla olan ilişkimi anlattığımda da "kız seni bir durak olarak görüyor" gibi şeyler diyorlardı. Belirsizlik yüzünden, değer vermediğini ve beni durak olarak gördüğünü düşünüyordum. Ben zamanla sevginin olacağına inanıyordum, o ise buna inanmıyordu. Ben sinirleniyordum, asla kalpten gelmeyerek sakinleşmek için hakaret ediyordum. O ağlamaya başladığında üzülüyordum ve ben birini zamanla sevmiştim, denemiştim bunu. Ben de "güçlensin ve hayatı öğrensin" diye fake numaralardan onu korkutuyordum ve bana yazsın istiyordum. Sonra üzülüp ona daha fazla ilgi ile sakinleştiriyordum, aynı şeyi defalarca tekrarladım ve kurgular falan yaptım. Bunları yaparken sevdiğim ve bana güvenen insanlara çaktırmadan bunun etikliğini soruyordum, çünkü vicdan azabı çekiyordum ve bu sevgi işkencesi bitsin istiyordum. Onun acısını görüyordum ve ben de üzülüyordum. Bir gün cesaretimi toplayıp itiraf ettim ve perişan oldu. Büyük depreme kadar aylarca konuşmadık ve görüşmedik. Büyük deprem geldi ve bir ortak arkadaşımızı başka bir hesaptan sordu. Sonra kendi numarasından engelimi kaldırdı, ama nefreti beni çok üzüyordu çünkü nefretin insanı tükettiğine kendi deneyimlerim vardı. Ben ona görüşmeyi kesmeden "nefretin ve üzüntün geçecek, geriye sevgi kaldığında döneceksin, bekliyor olacağım" demiştim. Deprem de bana ulaştığında "haklı çıktın, ama dönemedim, güvensizlik yüzünden. Sana güvensizliğim tüm hislerin üstünde, hayal kırıklığım da aynı şekilde" demişti. Şimdiki aklım olsa asla böyle bir iğrençliği yapmam ve benim kalbimin sol kapakçığı dar. Benimle konuşmasa bile, o mutlu olduğunu bilmek ayrı olsak bile, bana mutluluk veriyor. Bana psikologa git derdi ve ben çok kızardım, ama artık kızmıyorum, geçti o zamanlar. 25 yaşında ve çoğu insanın "entelektüel" dediği birisi böyle hatalar yaptı... Tavsiyeleriniz neler çünkü o da yaşadıklarını unutamıyor o yüzden üzülüyorum ve vicdan azabı çekiyorum...