Çok huzursuzum

Hocam merhaba, (yaşım 23) ben kendimi çok huzursuz hissediyorum... Önceden (lise zamanları) çok aktif çok sosyal bir insandım ama bu durum üniversiteye geçince tepetaklak oldu ne doğru düzgün arkadaşım oldu ne okulumu sevebildim ne ortamı sevebildim... Fransızca Öğretmenliği öğrencisi idim ama hazırlık ve 1. sınıfın ilk dönemini zor bela okudum sonra da okulu bıraktım, şimdi ise sadece açıköğretimden çocuk gelişimi bölümü okuyorum. Sadece 1 tane dostum dediğim insan var sadece başka da hiç doğru düzgün arkadaşım yok, o da olmasa herhalde iyice kafayı yerdim. Kimseyle iletişim kurmak istemiyorum, bi' iletişim kuracağım zaman çok çekiniyorum ya da ne bileyim bazen de rahatsız oluyorum "bu insanla konuşsam ne konuşmasam ne" diye düşünüyorum... Üç yıllık güzel de bi ilişkim ama şimdi düşünüyorum da bu ilişki 3 yıl önce değil de şu an olsaydı kesin olmazdı elime yüzüme bulaştırırdım. Çünkü kimseyle sağlıklı bir ilişki kurabileceğime inancım kalmadı, bir erkek benimle konuşsa (normal bir şekilde) altında başka art niyet arıyorum ve korkuyorum hem sevgilim var ya beni yanlış anlarsa diye hem de benimle konuşan her erkeğin bi kötülük yapabilecek potansiyelinin olduğunu düşünüyorum, kızlara gelince herkeste ayrı bir hava olduğunu düşünüyorum, benim muhabbetimin kimseyi sarmayacağını düşünüyorum, insanları sıkacağımı düşünüyorum... Ya da ne bileyim biraz farklı bir örnek olacak ama kendimi bildim bileli hep İngilizcemi en iyi seviyeye çıkarmayı hedeflemişimddir ama özellikle konuşma olarak asla kendimi geliştiremiyorum. Kursa gidiyorum, kurs hocamı çok seviyorum hatta hoca değil arkadaş gibi olduk artık ve kendisi Amerikan yani alıp alabileceğim en güzel eğitimlerden birini alıyorum aslında ama ne olursa olsun konuşamıyorum... Koronadan dolayı kurs da online oldu online eğitimi hiç sevmiyorum, kurs arkadaşlarımı tanıyorum ediyorum kurs ortamında iyi kötü sohbetimiz oluyor ama yine de online eğitime asla katılamıyorum çünkü sürekli İngilizce konuşuyoruz ve ben konuşmadığımda takıldığımda herkesin benimle dalga geçeceğini düşünüyorum çünkü seviyemiz B2 öyle başlangıç da değil, herkes çok ama çok güzel bir şekilde ilerletti ingilizcesini ama ben kendimde zerre gelişme görmüyorum, kur sınavlarında speaking harici kısımları iyi kötü yapıyorum ama speaking'de her zaman çuvallıyorum... Bu arada kursa başlarken erkek arkadaşımla başlamıştım, yine onunla devam ediyorum o olmasaydı zaten cesaret edip başlayabilir miydim tek başıma onu da hiç bilmiyorum... Neyse, 1-1.5 aydır online eğitim alıyoruz ve ben sırf bu korkum yüzünden derslere girmiyorum bugün de öğrendim ki 1-2 hafta sonra kur atlama sınavı var ve bu sınav yine Zoom üzerinden online olacak... Ne yapacağım ben? Hem B2'ye dair doğru düzgün bir şey bilmiyorum hem de ben Zoom üzerinden herkesin içinde özellikle speaking'i nasıl yapacağım? Zaten normal zamanda konuşamıyorum şu an hiç konuşamayacağım. Birebir eğitimde speaking'ler ayrı ayrı oluyordu hoca herkesle tek tek ilgileniyordu bu şekilde nasıl olacak. Hoca herkesle ayrı ilgilendiğinde yine sadece ona rezil olduğumu düşünüyordum şimdi herkese rezil olmayı göze alamam bu yüzden kur sınavına girmeyi düşünmüyorum. Her konuda beni anlayan ve elinden geldiğince destek olmaya çalışan sevgilime bu durumu anlattığımda bu kez o da hiç sallamadı beni hiç yardımcı olmadı hiç destek olmadı... Ha bir de hocam 23 yaşında olduğumu söylemiştim ama bu yaşıma kadar doğru düzgün hiçbir işte çalışmadım hep 3-5 gün orada, 3-5 gün burada falan filan o da hep tanıdığım insanların yönlendirdiği yerlerdi bi komşum simitçiye yönlendirdi 10 gün orada garsonluk yaptım, tek dostum dediğim insan yazın düğünlerde kantincilik yapmaya yönlendirdi iyi kötü 1-2 ay onu yaptım yani hep tanıdığım insanların tanıdıkları kişilerin yanında çok az bi süreyle çalıştım o kadar. Ne doğru düzgün bi üniversite hayatım oldu ne de doğru düzgün bir işim ama biliyor musunuz önüme çok güzel fırsat çıksa bile ona da muhtemelen bir bahane bulurum ve gitmem kendimi o kadar iyi biliyorum ki çünkü korkuyorum çekiniyorum mesela çalışmayı istiyorum çünkü 23 yaşında olup da parasız olmak gerçekten çok zor tamam ailemle birlikteyim ama nereye kadar yani ki ailemin maddi durumu da öyle pek iyi değil... Neyse dediğim gibi çalışmayı gayet tabii istiyorum ama benim bu isteğim sadece lafta önüme mükemmel bi iş fırsatı da çıksa orada bir tanıdığım yoksa ya da en azından bi tanıdığım vasıtasıyla oraya yönlendirilmediysem gidip de çalışmayacağımı çok iyi biliyorum. Koronadan sonra da iyice eve kapandım hoş zaten dışarı çıktığım yoktu ama korona oldu olalı neredeyse full evdeyim, erkek arkadaşım çalışıyor haftanın beş günü ve çok yoruluyor e haftasonu deseniz zaten yasak var olmadığında da kursta ancak görüşüyorduk o kadar, kısacası o da benimle görüşmek için zaman yaratmıyor ben önceden görüşelim edelim derdim ama yorgun olduğunu vaktinin olmadığını kendisi vakit ayarlayacağını söylerdi bu konuşmanın üzerinden aylar geçti sadece 2 kez söyledi onda da birinde ben şehir dışına çıkıyordum diğerinde aynı şekilde şehir dışından dönüyordum başka da bir imkan olmadı aylardır onun da yüzünü görmüyorum anlayacağınız... Mesafe olarak da birbirimize 30 km uzağız zaten... Öyle işte ya kafamın içi o kadar dolu ki hocam muhtemelen her şeyi karman çorman anlattım ama umarım ne demek istediğimi anlamışsınızdır ya da az buçuk kafanızda bi izlenim oluşturabilmişimdir. Lütfen yardımcı olun bana yoksa her şeyi kafama taka taka taka kendimi yiyip bitireceğim. :(