Çok uzattım lütfen kusruma bakmayın:(

Hocam merhabalar, benim sorum kendim için değil aslında, erkek arkadaşım için... 3 yıldır sevgisinden emin olduğum ve aynı şekilde çok sevdiğim bir ilişkinin içerisindeyim. Ama bu 3 yıl çoğu zaman işkence oldu resmen ikimize de çünkü sevgilim pireyi deve yapan, olayları çok büyüten, hataya/yanlışa/en ufak bi kusura dahi tahamülü olmayan, her zaman en kusursuzu isteyen birisi... Kendi böyle mi derseniz? Değil tabii. Ama kendisine göre de her olayda tek kusurlu benim, tek hatalı benim, yanlışı sadece ben yapıyorum. Bir konu oluyor mesela, tartışmayı ben başlatsam bile o tartışmanın sonunda bi bakıyorum ki yine ben suçluyum... Her konuda her durumda beni suçlayacak muhakkak bir şey buluyor. Ben A diyorum inanın bana o gidip Z dediğimi iddia ediyor ve bu konuda benimle inatlaşıyor ve beni bastırıyor. Özellikle aramız gerginken her dediğimi yanlış anlıyor ben her seferinde uzun uzun açıklamalar yapmak zorunda kalıyorum ama bu kez de onu sıktığımı bunalttığımı söylüyor ama inanın ben onun iyiliğini düşünürken bile mesela "böyle yapma aklım sende kalıyor üzülüyorum" vs derken bile "sen bana acıyor musun, benim kimsenin acımasına ihtiyacım yok" gibi şeyler söylüyor. Aramız iyiyken melek gibi birisi, beni çok sevdiğini o kadar güzel ifade ediyor ki, o kadar güzel şeyler yapıyor/söylüyor ki, anında şiir yazabiliyor mesela ve yazdığı şiirler gerçekten aşk dolu şeyler bunu öyle güzel hissediyorum ki ama işte aramız limoni iken de esip gürlüyor onu memnun etmem, ikna etmem imkansız hal alıyor. Bu arada 3 yıllık ilişkimizde çok sık tartışıyoruz ve çok sık günlerce haftalarca konuşmadığı oluyor benimle ama size yemin ederim o kadar saçma sapan şeylerden tartışıyoruz ki inanın bana kalsa 3 yıllık ilişkide bu saçmalıkların hiçbirinden ötürü bırakın tartışmayı en ufak bi tatsızlık bile yaşamazdım ama bizim çok büyük oluyor, çok şiddetli oluyor. Mesela bazen aramız çoookk iyiyken bile bir zaman sonra modu düşüyor ve bu kez de "1-1.5 aydır beni çok üzüyorsun üzdün" diyor halbuki o 1-1.5 aylık süreçte o kadar iyiydik ki... Çok üzmüş olsam nasıl o kadar süre iyi olalım ki sevgilim inanın pireyi deve yapan birisi. 4-5 yıl önce babasını kanserden kaybetti ve babasını kaybettiğinde de şehir dışında idi yani zor şeyler atlattı çünkü ölüm anında yanında olamadı ve bu konuda hep kendini suçlar "babam hastalığıyla pençeleşirken ben şehir dışına kafa dağıtmaya çıktım" vs der... Yani belli ki bu durum onda bi travma yaratmış ama ben çok sormuyorum kendisi de hiç anlatmıyor da bana kalırsa sevgilimin bu sorunlarının kaynağı aslında çok daha öncesine dayanıyor... Çocukluğunda bir şey yaşadı mı yaşadıysa ne yaşadı bilmiyorum ama biz üç gün iyiysek hep beş gün kötü oluyoruz maalesef... Aramızda 30 km bi mesafe var, bir kendisi çalışıyor bu yüzden pek görüşemiyoruz ama inanın bana görüşemememizin sebebi bu değil... İstemiyor... Görüşmeyi istemiyor... Bunu ona söylediğimde istemiyorsun dediğimde asla kabul etmiyor tabii ama istemiyor. Her şeyden inanılmaz yoruluyor imkanı olsa yataktan asla kalkmaz, imkanı olsa evden asla dışarı çıkmaz. İmkanı olsa yataktan kalkmayı sadece oyun oynamak için yapar. Beni geçin, arkadaşlarıyla bile görüşmüyor "ne gerek var her gün oyun oynarken internetten görüşüyoruz zaten" diyor. Bazen çok para harcıyor gerekli gereksiz şeyler alıyor bazen de çok borca battım dişimi sıkıp bu borcu kapatcam diye uğraşıyor çabalıyor... Son zamanlarda yaklaşık 15 gündür filan inanılmaz keyifsiz mutsuz resmen hayat enerjisi alınmış vaziyette... Günlerce nedenini sordum birinde beni suçladı senin yüzünden böyleyim demeye getirdi, birinde hiçbir sebep yok dedi, birinde vücudundaki rahatsızlıkları sebep gösterdi... Hepsinde farklı farklı şeyler sundu önüme... Bu arada vücudundaki rahatsızlıkları çok önemli bir şey diye düşünmeyin, elbette ki önemsiz demiyorum ama inanın ölüm kalım meseleleri değil çözümüne odaklansa birkaç günde geçecek ağrılar, yaralar vs zaten seboreik dermatit hastası kendisi... Ama bu küçük rahatsızlıklarını bile dağ ediyor kendine... "Artık bi yerimde bi şey daha çıkarsa öldüreceğim kendimi" diyor. Allah korusun sanki amansız hastalığa yakalanmış gibi tepkiler veriyor. Ama doktora gitmeye asla ikna edemiyorum her konusunu açtığımda tersliyor kesin ve net bi dille gitmeyeceğini söylüyor. Online terapi diyorum kabul etmiyor en azından bi mesaj at diyorum kabul etmiyor... Ben kendim halledeceğim diyor ama bu onun halletmesiyle geçebilecek bir şey değil ki... Resmen yaşam enerjisi alınmış, donuk, ruhsuz, keyifsiz bir halde. Ben de artık öyle çaresiz kaldım ki onun adına yazmak istedim tüm bunları. Son olarak, yaklaşık 2-3 yıl önce bir-iki kez psikiyatriye gitmişti ve tee o zamandan ağır depresyon tanısı konmuştu ama tabii ki de o tedaviye devam etmedi zaten ondan sonra da psikiyatri işini sonsuza dek kapattı. Zaten bir de şey huyu var "ben derdimi hiç kimseye anlatamıyorum, hiç kimseyle paylaşamıyorum. Bir-iki kez psikiyatriye gittiğimde bir şeyler anlattım zor bela ama zaten zerre rahatlamadım" vs dedi. Hocam o kadar şey var ki kusura bakmayın çok uzattım, son olarak, bir de iyi tarafı o kadar iyi ki, şen şakrak gülen güldüren neşeli komik keyifli ammaaaa ters tarafı da çok pis, çok ters, çoooookkk öfkeli... Ve öfkelenmesi de minicik şeye bakıyor her şeyden öfkelenme potansiyeli var ve öfkelendiğinde fiziksel anlamda bir şiddet olmasa da bildiğiniz esip gürleyerek ortalığı yakıp yıkıyor, onun için bir şeyler yapmak istiyorum, onun iyileşmesini istiyorum ama elimden ne gelir hiç bilmiyorum. Yazımı çok uzun tuttum eğer buraya kadar okuduysanız bile çok teşekkür ederim hocam, önerilerinizi bekliyorum...