Mutsuzluk değersizlik intihara meyil

Merhaba ben 17 yaşındayım pek güzel sayılmayan bir kızım ben bir iş yerinde çalışıyordum ailemle aram iyi değildir benim ordayken kendimi ordan birisiymiş gibi hissediyorum çok mutluyum eve gelmek istemiyordum son zamanlarda her yer kapandığı için işimden oldum babam evden çıkartmamaya başladı başta bir şey yoktu ama son zamanlar vicudumda titreme uykudan uyanınca ağlama boş şeylere öfkelenme durumları ortaya çıktı bende anksiyete bozukluğu ve panik atak olduğunu biliyordum ama bu aralar o kadar çok bunalmışlık ve sıkılmışlık sardı ki intihara meyillenmeye başladım bu konu üzerinde araştırmalara yoğunlaştım düzensiz beslenmeye ağlamaya kendimi değersiz hissetmeye sevgisiz hissetmeye başladım insanların bana yalandan değer verdiklerini düşünmeye başladım bir insanın normal bir ilgisine bağlanmaya başladım buda beni çok zorlamaya başladı bu gün benle konuşan ilgilenen insan yarın ve daha sonraki günler mesaj atmayınca ağlamaya başlıyorum evde mutlu olamıyorum odamdan çıkmıyorum ama dediğim gibi çalıştığım yere gidince de ordan eve gelesim olmuyor ordaki insanlarla mutlu oluyorum kendimi o kadar değersiz ve sevgisiz hissediyorum hani ben olsam bende beni sevmem kendime olan özsaygımı yitirdim gerçekten ölümün kurtuluş olduğunu düşünüyorum hiçbirşeyden keyif almıyorum hiçbirşeyden zevk almıyorum sadece nefes aldığım için varlığım biliniyor belki de artık bu hayatta olmamam bir çok insanı mutlu eder diye düşünüyorum kendimi evime karşı aileme karşı arkadaşlarıma karşı fazlalıkmışım gibi görüyorum ve artık bu sürekli ağlama krizleri ağır geliyor nefes alamadığımı hissediyorum bu kendi içimde bir boğulma hissi farkındayım ama uykudan uyanınca ağlamak durduk yere gözlerimin dolması ağır gelmeye başladı