Yaşamak için bir sebebim kalmadı

Hayatı yaşamaya çok seven ben şimdi yaşamak için hiç bir sebep bylamıyorum bunları yazarken bile gözyaşlarım durmuyor 20 yaşındayım babam annemi aldatıp terketti bizi karısı ve çocuğuyla mutlu yaşamı var görüşmüyoruz herkese babamdan nefret ettiğimi söylüyorum ölmesini istediğini söylüyorum ama ciğerim yanıyor çok özlüyorum onun eksikliği çok canımı yakıyo onun bana bıraktığı güvensizlik yüzünden kimseyle konuşup görüşemiyorum görüştüğüm insanlarlada her zaman olumsuzluklar yaşayıp görüşmeyi kesiyorum çünkü yaptıkları her davranışa şüpheci yaklaşıyorum mutsuzluktan geberiyorum yalvarırım yardım edin anneannemin evinde yaşıyoruz koltukta oturma şeklime kadar karışılıyor annemin beni çok sevdiğini biliyorum ama hayatta onu bazı şeylere mecbur bıraktığı için gösteremiyor her geçen gün eriyorum hiç bir şey yiyemiyorum 9 kilo verdim vermeyede devam ediyorum ve asla destek olmuyorlar sürekli kusur bulup aşağılıyorlar evde her saat başı kavga ediyoruz sorumsuz bir kız değilim evi sürekli temizliyorum ellerini hiç bir şeye sürdürmüyorum sırf yaranayım söyleyecek bişey bulmasınlar bana diye ama yok ne yaparsam yapayım memnun olmuyorlar annem ve anneannem sürekli aşağılıyor sürekli yargılıyor ve bağırıyor en ufak bir kavgada anneannem baban sizi terk etti biz sahip çıktık defol git babanın yanına diye yüzümüze vuruyor abim var 27 yaşında oda kendi halinde eve gelmiyor çoğu zaman bi çalışıyor bi çalışmıyor başını sürekli belaya sokar tutucu biri yoksa ben merdivende temizlerdim ev temizliğinede giderdim kendi evime çıkar kendi yaşamımı kurardım ama imkansız asla bırakmazlar dayılarım doğulu çok sığ düşünceleri olan insanlar ben buraya ne kadar anlatsamda yaşadıklarım sığmaz buraya çok mutsuzum Aybüke abla elimden tutan kimse yok ve artık gitmek istiyorum çünkü bu dünyadan gidersem ancak rahata refaha kavuşacağım millet onu der bunu der derdinden hiç bir şeye müsade edilmiyor bir kedim vardı evin halılarına zarar veriyor diye aylardır yaşamadığım şey kalmadı tek tutunacak dalım oydu halbuki hiç bir şeyde yapmıyordu anneannem ve dayımın evi olduğu için diken üstünde annem o yüzden en ufak bir şey gözlerine batıyor geç saatte mutfağa girip birşeyler bile yiyemiyorum ses çıkıyor diye okulum yok iş yok bütün gün evdeyim ve bütün uğraşları benim anneannem yaşlı sürekli ben bakıyorum memnun değil hala kusur buluyor kendi istedikleri gibi bir insan olmamı bekliyorlar ama ben zaten hiç bir şey yapmayan doğru düzgün evden bile çıkmayan bir insanım ses tonum yüksek diye her gün kıyametler kopuyor çok agresifim çok sinirliyim hemen parlıyorum bunların farkındayım ama bunun suçlusu ben değilim böyle olmaya onlar itti beni defalarca denedim ölmeyi ama cesaret edemedim şimdi ise artık hiç bir kaygım korkum yok tek tutan annem ben gidersem annem zaten bu zamana kadar yüzü gülmemiş iyice hayatını mahvetmek istemiyorum ama beni burada tutacak hiç bir şey kalmadı kendimi iyi ifade edemediğimin farkındayım ama yaşayan bilir duygularımı buraya aktarmam imkansız nefes alamıyorum sadece ağlıyorum temizlik yaparken yemek yerken geçmiş gözümün önünden gitmiyor yapılanları unutamıyorum defalarca psikiyatriye gittim kutu kutu ilaç kullandım işe yaramıyorlar bu kadar şeyin üstüne çok kötü bir ilişki deneyimim oldu Çok büyük emekler verdiğim fedakarlıklar yaptığım hiç kimseye güvenmeyen ben bütün güvenimi verdiğim ailemi herşeyimi kaybetmeye göze aldığım o insandan çok ağır laflar işittim çok kötü şeyler yaşattı ben onu aile bilmiştim tek istediğim sevgiydi sıcak bir sarılmaydı bir baş okşanmasıydı yazsam yazılacak çok şey var ama daha fazla başını ağrıtmak istemiyorum bunu neden yaptığımıda bilmiyorum belkide birilerinin yaşama bağlamasını istiyorumdur yada her şey güzel olacak diye kandırılmak istiyorumdur bilmiyorum hiç bir şey bilmiyorum kusura bakma aybüke abla bu kadar uzatmak istemezdim ama doldum taştım ölüyorum ve üzerime toprağı atan en yakınlarım.