Umutsuzluk

Merhabalar. Benim en büyük sorunum umutsuzluk. Yarına dair hiçbir beklentim hiçbir umudum yok.23 yaşındayım ve sanki bugün ölsem gözüm arkada kalmazmış gibi hissediyorum. Sürekli bir hiçlik duygusuyla boğuşuyorum. Bu yaşıma kadar hep bir şeylerle mücadele ettim insanların bana acımaması için hep mutlu ve güçlü rolü yaptım ama sanırım bu beni artık çok yordu. En zor en kötü deneyimleri yaşadığım zamanlarda bile kendime bir hedef koyup o dönemleri atlatmayı, bir şekilde ayağa kalkmayı başardım ama artık bunu yapamayacağımı hissediyorum. Ne zaman bir şeyleri tam yoluna koydum desem her şey birden tepetaklak oluyor sanki. Umut etmek istiyorum, hayal kurmak istiyorum ama bir noktada tıkanıyorum. Sanki bundan sonra her şey olumsuz olacakmış gibi geliyor ve bu histen kurtulamıyorum. Bu nedenle de hayatın devam etmesini istemiyorum. İntihar düşüncem şu anda yok ama yavaş yavaş intihar edenlerle empati kurabilmeye başladım bu da beni biraz korkutuyor. Bir uzmandan destek almak da istiyorum ama maddi imkansızlıklar el vermiyor. Sürekli birilerini düşünmekten, sürekli her şeyi tek başıma halletmeye çalışmaktan çok yoruldum ve artık halledemeyeceğimi hissediyorum... Hayatımda hiç sevilmedim (romantik birliktelikten bahsediyorum) ve sanki hiçbir zaman beni kimse sevemezmiş gibi hissediyorum. Kimse beni sevmese de en azından ben birine aşık olayım diyorum onu da yapamıyorum. Mesleğimi pandemiden önce severek okuyordum ama şimdi o da bir zorunluluk gibi geliyor ve iyi noktalara geleceğime inancım yok. Ve sanırım artık isteğim de yok. Tüm travmalarımı mizaha çeviriyorum. Sürekli her şeyle dalga geçmezsem kafayı yiyecekmişim gibi geliyor. Düşünmek zorunda olduğum her şey bir yandan bir kambur gibi sırtımda ama bir yandan da bu hayattaki savaşım bitmiş gibi hissediyorum. Beklediğim, istediğim hiçbir şey kalmamış gibi... Herkesin bir hikayesi varmış da ben sadece o hikayeleri dinleyip yorum yapmaya gelmişim gibi... Bir tiyatro sahnesi olan bu hayatta benim rolüm sadece arkadan geçmekmiş gibi... Kendi hikayemin başrolü olamamışım ve olamayacakmışım gibi... Artık İstediğim en küçük şeyler bile olmayınca (örneğin istediğim tatlıyı yiyememek gibi saçma sapan şeyler) aşırı modum düşüyor ve etrafımdaki insanların enerjisini düşürdüğüme inandığım için de sürekli rol yapmak zorunda hissediyorum. Ve bu rol yapma halinin de beni çok yorduğunu düşünüyorum. Tüm bu hislerin nedenini bulmaya ve o nedeni ortadan kaldırmaya çalışıyorum ama bir türlü o nedene ulaşamıyorum. Sürekli bu hislerin içinde boğuluyorum ve çıkmaya çalıştıkça daha da dibe batıyormuşum gibi hissediyorum. Biraz umut edebilmeyi, yarını bekleyebilmeyi, uyandığımda tekrar uyumak istememeyi istiyorum... Ne yapacağımı bilemiyorum...