Depresyon

Öncelikle merhabalar kendim için değil erkek arkadaşım için yardım almak istiyorum bir takım sorularım olucak , erkek arkadaşım ile yurtdışında yaşıyoruz o ailesiyse bende ailemle geldim sonradan tanıştık farklı ülke zor oluyor insan depresifleşiyor haliyle , çok uzatmayacağım onunda benim de bir takım ailevi sorunlarımız oldu elbette ama ben bunları atlatabildiğim halde o atlatamadı babasıyla ortak şirkette çalışıyorlardı en son babası onun bir daha işe gelmesini istemedi bu yılın başlarında babasının aldığı yeni arabayla kaza yapmıştı bende yanındaydım önümüze atlayan kediyi ezmemek için direksiyonu kırdı , ailesi ilk başta bu durumu anlayışla karşılısada daha sonra hep yüzüne vurdular bir daha bir iş için güvenmediler bu durum da sevgilimin özgüveninin düşmesine sebep oldu olaydan sonra hep kendine benden bir şey olmaz cok değersiz ve hayırsızım diyordu babasına düşkün biri olduğu için kendi imkanlarıyla babasına bir jest yapmak istedi ve ona bir araba aldı daha sonra babası durumu ilk hoşnut karsılasada sonrasında çok kızdı ve kendi başına neden iş yapıyorsun gibisinden laflar etti gelelim şimdiye , şimdi kendisi babası istemiyor diye şirkete gitmiyor çalışmıyor ama bir yandan da babasına destek olmak istiyor ailesine çok düşkündür ama ailesi gereken sevgiyi ona vermiyor en son annesi çık git evden gibi laflar etmişti bu durumda insanı çok kötü etkiliyor oda evin bodrumunda vakit geçiriyor çoğunlukla eşyalı bir ev gibi orda vakit geçiriyor gündüzleri gözükmemek için. gece olunca da odasına çıkıyor sessizce, son bir kaç haftadır hep böyleydi hiç sosyal değildi sürekli bodrumda yalnız başınaydı, bügün görüntülü bir sekilde konuştuk yanında biri varmış gibi konuştu sohbet ediyordu yanındakiyle bende yanında kim var diye sorunca boş koltuk gösterdi bak arkadaşım sizde tanışın dedi ben hani nerde diyince sen göremezsin ben tek görüyorum dedi bir daha da bir şey demedi. Erkek arkadaşımı tanırım insan sevdiğini tanır şaka mı yapıyor gerçek mi ciddi mi anlar ama o çok ciddiydi , konuşma boyunca sürekli yanında biri varmış gibi o kişiyle varlıkla konuşuyordu , bir kaç saat once de ona yazdım arkadasın gitti mi dedim evet gitti bana dokunmaya çalışıyor ama cok soğuk olduğu için istemiyorum dedi keşke hep gelse yalnız kalmam o beni dinliyor ailem gibi degil dedi , sizce sebebi nedir çok endişeneliyorum lütfen yardım edin, depresyonda mı yoksa ciddi bir durum mu ?

Öncelikle merhabalar, size şuanki yaşadığım durumu anlatayım. Yaklaşık 1,5 yıl önce dövme yaptırdım ve işciliği o kadar kötü ki baktıkça midem bulanıyordu, daha sonrasında sildirmeye çalıştık 6 seans lazere gittim yarısı silindi ama izde kaldı. Ve bu durum beni o kadar hayattan soğuttu ki anlatamam, sırf bu dövme yüzünden eski güler yüzüm gitti. Geceleri uyku uyuyamaya başladım, kendi varlığımı sorgular hale geldim, hiç birşeyden zevk almıyorum, yani kısacası pişmanlığımdan ötürü depresyona girdim.

Evden çıkamıyorum ,kendimi buraya ait ***** coğu zaman kendi kendime hayali bir dünya oluşturup onlarla konuşuyorum kahkaha atıp ağlayabiliyorum onlarla tartışıyorum bunu artık istemeden yapıyorum farkında bile değilim Ve durup dururken nedensizce ağlar oldum tedavi almalı mıyım bir sorunum mu var yoksa abartıyor muyum?

Merhaba, odaklanamama sorunu üzerine geçen yıl kasım-şubat arasında psikiyatriste gitmiştim. Tek sorun odaklanamam değil kendime olan özgüven düşüklüğüm, yaşama isteğimin olmaması gibi şeylerde vardı. Doktorum sorduğu sorularla zaten bunu anladı ve depresyon tanısı koydu, ilaç kullandım 3 Ay kadar. Her ay kontrole gittim ve her gittiğimde dahada kötü hissettiğimi söyledim. Bu süreçte müthiş bir iştah kaybı yaşadım ve hızlı bir şekilde beklenmedik bir kilo kaybına girdim. Canım bir şey yemek istemiyordu, yiyince de midem bulanıyordu, bazen 2/3 gün sadece su içerek geçiyordu ve tabii ki geçmeyen mide ağrılarım başladı. Ocaktan sonra tekrar doktora gitmedim. Sebebi ise iyileşmek isteyip istemediğime karar verememekti. Doktorumun asla öyle bir tavrı olmamasına rağmen 'doktor bence benim abarttığımı düşünüyordur.' diyerek ve kendime kendimce bir depresyon rolü yaptığımı düşünerek gitmeyi bıraktım. Daha sonrasında daha mı iyi hissettim hayır ama tamamen içime attım. Eylül ayının ortasında okulum başladığı için yurduma geldim. Geleceğim gün bilet sırasında beklerken bir anda gözüm karardı dengemi kaybettim fakat bayılmadım. 1 aydır bu devam ediyor. Otururken yürürken başım dönüyor ve sanki dünya ayaklarımın altından kayıp gidecek gibi oluyor. Ayrıca 2/3 haftadır müthiş bir ağlama isteği ile doluyum. Arada ağlıyorum ama asla o his gitmiyor. Çok yetersiz olduğum ve başarısız olucam düşüncelerini bir türlü kafamdan atamıyorum ama bu düşüncelerede tepki göstermemeye çalışıyorum bunun yerine sürekli arkadaşlarımla oturuyorum dışarılara çıkıyorum yani kaçıyorum. Biraz karışık anlattım. Sonuç olarak aslında geçen sene doktora gittiğimde ki gibi varoluşsal sancılar çekmiyorum fakat şu an hissettiklerim o zamanın başlangıcı gibi ve beni asıl korkutan bunun beni fiziksel olarak etkilemeye başlamış olması. Tekrar bir psikiyatriste gitmek istiyorum fakat o cesareti toplayamıyorum. Çünkü asla bende benim abarttığım kadar bir şey yok bu sadece bir rol düşüncesini aklımdan çıkaramıyorum.

Bana 2021 yılında depresyon teşhisi konuldu. Yaklaşık 8 ay evden cıkmadım yataktan hiç kalkmadım saatlerce ağladığım günler oluyordu ve yemek yiyemiyordum kendimi aşırı kötü hissediyordum. Cünkü bunun öncesinde bir ayrılık yaşadım 4 yıllık bi ilişkim bitmişti ve kendimi sürekli kendime karşı suçlu hissediyordum onun için vazgeçtiklerimden dolayı 8 aydan sonra bir işe başladım zorlada olsa ama o bir yıl bana işkence gibi geldi her gün yürüdüm evden işe ve bu yol boyunca hep ağladım yollarda ve bu döngü 2021 den 2023 e kadar sürdü ardından deprem oldu ve bi çöküntü de o ara yaşadım. Yeni doktora gitmiştim tam ilaclarımı kullanıp iyileşeceğime inanıyordum ki malum evimiz herşeyimiz gitti çadırda aylarca yaşadık onun da etkisi oldu ve şu an eskisi gibi olmasa da ara ara ağlama nöbetlerim oluyor bazen duşa girmek bile zulüm gibi geliyor. Yataktan hiç cıkmıyorum ara ara. Şu an bi ilişkim var ona bile odaklanamıyorum asla mutlu olamıyorum

Her şeye üzülüp kendimi mahvediyorum nasıl aşabilirim

Ben Eylem 22 yaşındayım.Hayattan zevk almadığimi ve bunun neden gerçekleştiğini bilmiyorum kendimi birden bire hayattan soyutluyorum aradan iki saat gectiginde moodum yerine gelebiliyor.Kendimi çok yalnız hissetiyorum.sanki hiç kimse beni görmüyor ve ben tek yaşıyorum gibi hissediyorum.Hayatımın hiçbir zaman düzgün normal kızlar gibi olmayacağımı düşünüyorum.kimsenin beni anlamadiğını düşünüyorum.5 yaşimda trafik kazasi gecirdim ayağimda ve bacaklarımda izler var ve bunu da kimseye söylemiyorum.

Sevdiğim Kişi İyi Hissetmiyor Ve Bende Yanında Olmaya Çalışıyorum Ama İstemiyor Bende Allah Korusun Korkuyorum Kötü Birşey Olur Diye Yanında Olmamı İstemiyor Nasıl Yanında Olurum.

İyi günler SinemHanım ablam. İyisinizdir inşallah, ben rabbim izin verirse bu yıl 12. Sınıf olacağım duygusal bir kişiliğim var bu arada. Bu eğitim öğretim yılında hayatıma bir tane ingilizcen öğretmeni girdi, kadın benim gibi duygusal, kalbî tertemiz ve örf adetine saygılı bir hanımefendiydi. 2. Dönem sınıfımızda bazı tatsız olaylar yaşandı kadına öğrenciler cephe aldı ve öğretmenler de desteklediler arkadaşlarımızı. Ben orada kadına biraz daha bağlandım çok üzülmüştüm çünkü, bir anne bir abla gibi gördüm onu. O da beni çok seviyordu teneffüslerde anne oğul gibi muhabbet ediyorduk, o bana anlatıyordu ben ona. Doğuştan uzağı göremiyorum ben hiç tedavisi de yok buna bağlı olarak da el becerim zayıf, bana portakal soymayı öğretti hatta. Bana değer verdiğinden hiç şüphem yoktu. Sınıf onu sevmediğini yüzüne belli etmeye başladı. Karne günü bizi bırakacağını söyledi ben çok ağladım herkes gittikten sonra sarıldık ağladık, sonra bana mesaj yazdı konuştuk biraz. Bayramda bende ona iki gün üst üste yazmak zorunda kaldım ve sonra çok huzursuz oldum ve o zamandan beri huzursuzlum, bunu ona anlattım biraz ters oldu gibi geldi. Sizce Bir insan bir insana 1 günde değer vermeyi bırakır mı, çok mu rahatsız ettim onu

Stres altında olduğum dönemler kafamın içinde tanımadığım birini konuştuğunu farkediyorum yani sınavlarım yaklaşınca çok stresli ve yoğun oluyorum ve birden beynim içinde bir baska bir konu ya da tanımadığım biri hakkında birşeyler konuşuyor sanki karşında biri varmış gibi bunun sebebi nedir kötü bir şey mi