Depresyon

Evden çıkamıyorum ,kendimi buraya ait ***** coğu zaman kendi kendime hayali bir dünya oluşturup onlarla konuşuyorum kahkaha atıp ağlayabiliyorum onlarla tartışıyorum bunu artık istemeden yapıyorum farkında bile değilim Ve durup dururken nedensizce ağlar oldum tedavi almalı mıyım bir sorunum mu var yoksa abartıyor muyum?

Merhaba, odaklanamama sorunu üzerine geçen yıl kasım-şubat arasında psikiyatriste gitmiştim. Tek sorun odaklanamam değil kendime olan özgüven düşüklüğüm, yaşama isteğimin olmaması gibi şeylerde vardı. Doktorum sorduğu sorularla zaten bunu anladı ve depresyon tanısı koydu, ilaç kullandım 3 Ay kadar. Her ay kontrole gittim ve her gittiğimde dahada kötü hissettiğimi söyledim. Bu süreçte müthiş bir iştah kaybı yaşadım ve hızlı bir şekilde beklenmedik bir kilo kaybına girdim. Canım bir şey yemek istemiyordu, yiyince de midem bulanıyordu, bazen 2/3 gün sadece su içerek geçiyordu ve tabii ki geçmeyen mide ağrılarım başladı. Ocaktan sonra tekrar doktora gitmedim. Sebebi ise iyileşmek isteyip istemediğime karar verememekti. Doktorumun asla öyle bir tavrı olmamasına rağmen 'doktor bence benim abarttığımı düşünüyordur.' diyerek ve kendime kendimce bir depresyon rolü yaptığımı düşünerek gitmeyi bıraktım. Daha sonrasında daha mı iyi hissettim hayır ama tamamen içime attım. Eylül ayının ortasında okulum başladığı için yurduma geldim. Geleceğim gün bilet sırasında beklerken bir anda gözüm karardı dengemi kaybettim fakat bayılmadım. 1 aydır bu devam ediyor. Otururken yürürken başım dönüyor ve sanki dünya ayaklarımın altından kayıp gidecek gibi oluyor. Ayrıca 2/3 haftadır müthiş bir ağlama isteği ile doluyum. Arada ağlıyorum ama asla o his gitmiyor. Çok yetersiz olduğum ve başarısız olucam düşüncelerini bir türlü kafamdan atamıyorum ama bu düşüncelerede tepki göstermemeye çalışıyorum bunun yerine sürekli arkadaşlarımla oturuyorum dışarılara çıkıyorum yani kaçıyorum. Biraz karışık anlattım. Sonuç olarak aslında geçen sene doktora gittiğimde ki gibi varoluşsal sancılar çekmiyorum fakat şu an hissettiklerim o zamanın başlangıcı gibi ve beni asıl korkutan bunun beni fiziksel olarak etkilemeye başlamış olması. Tekrar bir psikiyatriste gitmek istiyorum fakat o cesareti toplayamıyorum. Çünkü asla bende benim abarttığım kadar bir şey yok bu sadece bir rol düşüncesini aklımdan çıkaramıyorum.

Bana 2021 yılında depresyon teşhisi konuldu. Yaklaşık 8 ay evden cıkmadım yataktan hiç kalkmadım saatlerce ağladığım günler oluyordu ve yemek yiyemiyordum kendimi aşırı kötü hissediyordum. Cünkü bunun öncesinde bir ayrılık yaşadım 4 yıllık bi ilişkim bitmişti ve kendimi sürekli kendime karşı suçlu hissediyordum onun için vazgeçtiklerimden dolayı 8 aydan sonra bir işe başladım zorlada olsa ama o bir yıl bana işkence gibi geldi her gün yürüdüm evden işe ve bu yol boyunca hep ağladım yollarda ve bu döngü 2021 den 2023 e kadar sürdü ardından deprem oldu ve bi çöküntü de o ara yaşadım. Yeni doktora gitmiştim tam ilaclarımı kullanıp iyileşeceğime inanıyordum ki malum evimiz herşeyimiz gitti çadırda aylarca yaşadık onun da etkisi oldu ve şu an eskisi gibi olmasa da ara ara ağlama nöbetlerim oluyor bazen duşa girmek bile zulüm gibi geliyor. Yataktan hiç cıkmıyorum ara ara. Şu an bi ilişkim var ona bile odaklanamıyorum asla mutlu olamıyorum

Her şeye üzülüp kendimi mahvediyorum nasıl aşabilirim

Ben Eylem 22 yaşındayım.Hayattan zevk almadığimi ve bunun neden gerçekleştiğini bilmiyorum kendimi birden bire hayattan soyutluyorum aradan iki saat gectiginde moodum yerine gelebiliyor.Kendimi çok yalnız hissetiyorum.sanki hiç kimse beni görmüyor ve ben tek yaşıyorum gibi hissediyorum.Hayatımın hiçbir zaman düzgün normal kızlar gibi olmayacağımı düşünüyorum.kimsenin beni anlamadiğını düşünüyorum.5 yaşimda trafik kazasi gecirdim ayağimda ve bacaklarımda izler var ve bunu da kimseye söylemiyorum.

Sevdiğim Kişi İyi Hissetmiyor Ve Bende Yanında Olmaya Çalışıyorum Ama İstemiyor Bende Allah Korusun Korkuyorum Kötü Birşey Olur Diye Yanında Olmamı İstemiyor Nasıl Yanında Olurum.

İyi günler SinemHanım ablam. İyisinizdir inşallah, ben rabbim izin verirse bu yıl 12. Sınıf olacağım duygusal bir kişiliğim var bu arada. Bu eğitim öğretim yılında hayatıma bir tane ingilizcen öğretmeni girdi, kadın benim gibi duygusal, kalbî tertemiz ve örf adetine saygılı bir hanımefendiydi. 2. Dönem sınıfımızda bazı tatsız olaylar yaşandı kadına öğrenciler cephe aldı ve öğretmenler de desteklediler arkadaşlarımızı. Ben orada kadına biraz daha bağlandım çok üzülmüştüm çünkü, bir anne bir abla gibi gördüm onu. O da beni çok seviyordu teneffüslerde anne oğul gibi muhabbet ediyorduk, o bana anlatıyordu ben ona. Doğuştan uzağı göremiyorum ben hiç tedavisi de yok buna bağlı olarak da el becerim zayıf, bana portakal soymayı öğretti hatta. Bana değer verdiğinden hiç şüphem yoktu. Sınıf onu sevmediğini yüzüne belli etmeye başladı. Karne günü bizi bırakacağını söyledi ben çok ağladım herkes gittikten sonra sarıldık ağladık, sonra bana mesaj yazdı konuştuk biraz. Bayramda bende ona iki gün üst üste yazmak zorunda kaldım ve sonra çok huzursuz oldum ve o zamandan beri huzursuzlum, bunu ona anlattım biraz ters oldu gibi geldi. Sizce Bir insan bir insana 1 günde değer vermeyi bırakır mı, çok mu rahatsız ettim onu

Stres altında olduğum dönemler kafamın içinde tanımadığım birini konuştuğunu farkediyorum yani sınavlarım yaklaşınca çok stresli ve yoğun oluyorum ve birden beynim içinde bir baska bir konu ya da tanımadığım biri hakkında birşeyler konuşuyor sanki karşında biri varmış gibi bunun sebebi nedir kötü bir şey mi

ben kimseyle konusmak istemiyorum bilmiyorum neden boyle oldu her sey sanki beni cildirtmak icin yapilmis gibi kalbim acimaya basladi delirmeye basladim oturdugum yerde duvarlar ustume ustume geliyor kapali karanlik bir odanin icindeymisim gibi ve hicbir turlu cikis yolu yok ben bile kendimi anlamamaya basladim bir zamanlar cok sevdigim insanlardan nefret ediyorum o karanlik odadan cikmam icin destek olarak gordugum insanlar artik daha da o karanlik odanin icine sokuyor yemek yiyemiyorum hicbir sey yapamiyorum herkesten her seyden sıkıldım artik intihar etmeyi dusunmeye basladim sanki herkes beni dusurmek icin vakit kolluyormus gibi

Düşüncelerim, damlaya damlaya göl oldu ve ben boğuluyorum. Yada dipsiz düşünceler kuyusunda yerin dibine doğru sürükleniyorum. o zifiri karanlıktan çok korkuyorum, derine sürüklendikce artan o yakıcı sıcaklık beni boğuyor bir yandan çok korkuyor bir yandan boğuluyorum. sonu olmayan bir sürüklenme halindeyim sanki .O kadar çaresizim kaldım ki nasıl davranmam gerektiğini, nasıl konuşmam gerektiğini, nasıl düşünmem gerektiğini bilemiyorum. Ücretsiz psikoloğa gittim hastaneye. bildiğim şeyleri söyledi 2 tane ilaç yazdi ve yolladı. İlaçları içtim bı sure iyi geldi yalan yok tabi bazen ilacı içmeyi unuttuğum zamanlar oldu yan etkileriyle baş etmek zorunda kaldım bı öyle bı böyle derken bu döngüden çok yoruldum. İlaçlara bağlı bı hayat yaşamak istemiyorum iyileştirdiği doğru ama o küçük şeyler olmadan yaşamak çok mu zor. İşte bu yüzden ilaçları bıraktım ve kendimi kendim iyileştirmek istedim ama artık çok zorlanıyorum çok yoruldum artık. biri beni o kuyudan kurtarmadıkça hala sürüklenmeye devam edicem. Bunları neden yazdım bilmiyorum sadece içimi dökmek istedim. eğer yazdıklarımı sonuna kadar okuduysanız da çok teşekkür ederim.