Depresyon

Ben Eylem 22 yaşındayım.Hayattan zevk almadığimi ve bunun neden gerçekleştiğini bilmiyorum kendimi birden bire hayattan soyutluyorum aradan iki saat gectiginde moodum yerine gelebiliyor.Kendimi çok yalnız hissetiyorum.sanki hiç kimse beni görmüyor ve ben tek yaşıyorum gibi hissediyorum.Hayatımın hiçbir zaman düzgün normal kızlar gibi olmayacağımı düşünüyorum.kimsenin beni anlamadiğını düşünüyorum.5 yaşimda trafik kazasi gecirdim ayağimda ve bacaklarımda izler var ve bunu da kimseye söylemiyorum.

Sevdiğim Kişi İyi Hissetmiyor Ve Bende Yanında Olmaya Çalışıyorum Ama İstemiyor Bende Allah Korusun Korkuyorum Kötü Birşey Olur Diye Yanında Olmamı İstemiyor Nasıl Yanında Olurum.

İyi günler SinemHanım ablam. İyisinizdir inşallah, ben rabbim izin verirse bu yıl 12. Sınıf olacağım duygusal bir kişiliğim var bu arada. Bu eğitim öğretim yılında hayatıma bir tane ingilizcen öğretmeni girdi, kadın benim gibi duygusal, kalbî tertemiz ve örf adetine saygılı bir hanımefendiydi. 2. Dönem sınıfımızda bazı tatsız olaylar yaşandı kadına öğrenciler cephe aldı ve öğretmenler de desteklediler arkadaşlarımızı. Ben orada kadına biraz daha bağlandım çok üzülmüştüm çünkü, bir anne bir abla gibi gördüm onu. O da beni çok seviyordu teneffüslerde anne oğul gibi muhabbet ediyorduk, o bana anlatıyordu ben ona. Doğuştan uzağı göremiyorum ben hiç tedavisi de yok buna bağlı olarak da el becerim zayıf, bana portakal soymayı öğretti hatta. Bana değer verdiğinden hiç şüphem yoktu. Sınıf onu sevmediğini yüzüne belli etmeye başladı. Karne günü bizi bırakacağını söyledi ben çok ağladım herkes gittikten sonra sarıldık ağladık, sonra bana mesaj yazdı konuştuk biraz. Bayramda bende ona iki gün üst üste yazmak zorunda kaldım ve sonra çok huzursuz oldum ve o zamandan beri huzursuzlum, bunu ona anlattım biraz ters oldu gibi geldi. Sizce Bir insan bir insana 1 günde değer vermeyi bırakır mı, çok mu rahatsız ettim onu

Stres altında olduğum dönemler kafamın içinde tanımadığım birini konuştuğunu farkediyorum yani sınavlarım yaklaşınca çok stresli ve yoğun oluyorum ve birden beynim içinde bir baska bir konu ya da tanımadığım biri hakkında birşeyler konuşuyor sanki karşında biri varmış gibi bunun sebebi nedir kötü bir şey mi

ben kimseyle konusmak istemiyorum bilmiyorum neden boyle oldu her sey sanki beni cildirtmak icin yapilmis gibi kalbim acimaya basladi delirmeye basladim oturdugum yerde duvarlar ustume ustume geliyor kapali karanlik bir odanin icindeymisim gibi ve hicbir turlu cikis yolu yok ben bile kendimi anlamamaya basladim bir zamanlar cok sevdigim insanlardan nefret ediyorum o karanlik odadan cikmam icin destek olarak gordugum insanlar artik daha da o karanlik odanin icine sokuyor yemek yiyemiyorum hicbir sey yapamiyorum herkesten her seyden sıkıldım artik intihar etmeyi dusunmeye basladim sanki herkes beni dusurmek icin vakit kolluyormus gibi

Düşüncelerim, damlaya damlaya göl oldu ve ben boğuluyorum. Yada dipsiz düşünceler kuyusunda yerin dibine doğru sürükleniyorum. o zifiri karanlıktan çok korkuyorum, derine sürüklendikce artan o yakıcı sıcaklık beni boğuyor bir yandan çok korkuyor bir yandan boğuluyorum. sonu olmayan bir sürüklenme halindeyim sanki .O kadar çaresizim kaldım ki nasıl davranmam gerektiğini, nasıl konuşmam gerektiğini, nasıl düşünmem gerektiğini bilemiyorum. Ücretsiz psikoloğa gittim hastaneye. bildiğim şeyleri söyledi 2 tane ilaç yazdi ve yolladı. İlaçları içtim bı sure iyi geldi yalan yok tabi bazen ilacı içmeyi unuttuğum zamanlar oldu yan etkileriyle baş etmek zorunda kaldım bı öyle bı böyle derken bu döngüden çok yoruldum. İlaçlara bağlı bı hayat yaşamak istemiyorum iyileştirdiği doğru ama o küçük şeyler olmadan yaşamak çok mu zor. İşte bu yüzden ilaçları bıraktım ve kendimi kendim iyileştirmek istedim ama artık çok zorlanıyorum çok yoruldum artık. biri beni o kuyudan kurtarmadıkça hala sürüklenmeye devam edicem. Bunları neden yazdım bilmiyorum sadece içimi dökmek istedim. eğer yazdıklarımı sonuna kadar okuduysanız da çok teşekkür ederim.

Uyuyorum ama beynim sürekli konuşuyor ayrıldığım sevgilimi aklıma getirıyor uyurken bile beynim konuşuyor bu yüzden uyudugmu bile anlamıyorum kafayı yiycej gibiyim günlük yaşantımda böyle beynim susumuyor kafayı yiycek gibiyim hiç bir şey düşünmek istmıyorum beynimi susuturmaya calşıuorum ama imkansz sabaha karşı dhaa cok oluyor

Merhaba. Ben yks ogrencisiyim ama derslerime odaklanamiyorum ve bir gun iyiyken bir gun kotu oluyorum. İnsanlar etraftayken cok tetikte oluyorum kafam boyle bombosmus gibi yokmusum gibi hissediyorum ve surekli kendimi dusunuyorum her hareketim karsi tarafi ilgilendirirmis gibi oluyor yani iste ondan cekiniyomus tarzi hareketler. Ve bazen kimse yokken bile oluyo. Asiri gergin oluyorum kendime 3.kisi olarak bakıyorum ve ruhum ucmus gitmis gibi oluyo. İnsanlarin yaninda ders yapamiyorum ama surekli insanlarla beraberim odaklanmam icin bi oneriniz var mi...

Uzun zamandır yaptığım hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Mesela arkadaşlarım komedi yayınları izliyorlar. Gülen herkesi seyrediyorum sadece. Espiriler komik bile gelmiyor. Evden cikmak istemiyorum. kimseyle görüşmek istemiyorum. Ama artık dur demek istiyorum kendime. Diğerleri gibi nasıl olurum?

Merhaba psikolog hanım. Ben evden çıkmak istemeyecek kadar halsiz ve kötü hissediyorum kendimi terapi almak istiyorum ama haftada 50 dakika bana yeterli gelmeyebilir. Bilgi alabilir miyim?